Οχι άλλο με τον Ζιντάν (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Τι είπε ο Ματεράτσι στον Ζιντάν και τον έκανε έξαλλο; Τον αποκάλεσε τρομοκράτη; Του έβρισε τη μάνα; Του έθιξε τον ανδρισμό ή μήπως του πρότεινε για 2.000.000 ευρώ να του δώσει το φάρμακο κατά της φαλάκρας; Μετά, ήταν μόνο ο Ματεράτσι που προκάλεσε; Ο Ζιντάν φαίνεται και αυτός να του απαντά. Τι του είπε, άραγε; Aξιζε ο «Ζιζού» ένα τέτοιο τέλος; Μειώνει η κουτουλιά στον αντίπαλο την αξία του Γάλλου; Αδίκησε την ομάδα του με αυτή την ενέργειά του; Αρμόζει μια τέτοια συμπεριφορά σε παίκτη του βεληνεκούς ενός «Ζιζού»; Καταδίκασε την εθνική Γαλλίας σε ήττα; Θα ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα του τελικού, αν ο Ζιντάν έπαιζε μέχρι το τέλος; Αν χτυπούσε αυτός πέναλτι και όχι ο Τρεζεγκέ, η Γαλλία θα κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο; Οφείλουμε να τον συγχωρήσουμε; Τον δικαιολογούμε;

Ας απαντήσει κάποιος να τελειώνουμε, γιατί διαφορετικά βλέπω τον Αντρέα Μικρούτσικο να ψάχνει τρόπο για να φέρει στο στούντιο τον Ζιντάν και τον Ματεράτσι προκειμένου να λύσουν τις διαφορές τους μπροστά στο τηλεοπτικό κοινό. Τελικά τόσο πολύ μας ενδιαφέρει; Ο Ζιντάν επέλεξε να τελειώσει την καριέρα του με λάθος τρόπο. Δεν είναι ούτε ο πρώτος μεγάλος ποδοσφαιριστής ούτε ο τελευταίος που την πατάει στο φινάλε. Μέρες πριν από τον μεγάλο τελικό, μία ολόκληρη χώρα είχε πέσει στα πόδια του ζητώντας από αυτόν το Κύπελλο. Να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, εν ανάγκη να κερδίσει το ματς μόνος του. Να τον θυμούνται στο τελευταίο παιχνίδι του ως νικητή στο ψηλότερο σκαλί με το Παγκόσμιο Κύπελλο στα χέρια του. Αυτός είναι ο παιχταράς, αυτός είναι ο καλύτερος, αυτός δικαιούται να πανηγυρίσει. Στο ματς τα έδωσε όλα. Εγώ θα έλεγα πολύ περισσότερα, για παίκτη της ηλικίας του. Έτρεξε, μοίρασε, διόρθωσε, κατεύθυνε και σκόραρε. Μετά τραυματίστηκε. Πονούσε. Ζήτησε αλλαγή, το είδε όλη η υφήλιος. Έκαναν τα πάντα για να τον συνεφέρουν. Έριξαν επάνω του όλο το ψυκτικό που είχε μαζί του το ιατρικό επιτελείο των Γάλλων. Ο «Ζιζού» ξανά στη μάχη. Πονούσε, φαινόταν, αλλά συνέχιζε. Αυτό το ηθικό συμβόλαιο με τον κόσμο, βλέπετε, που όφειλε να φέρει εις πέρας. Λογικό κάποια στιγμή να λυγίσει. Τα νεύρα του έτριζαν από την υπερένταση και τον πόνο. Έφτανε μία λογομαχία με τον Ματεράτσι, που δεν θα μάθουμε ποτέ τι ελέχθη -πόση σημασία έχει, άραγε;- για να φύγει από το παιχνίδι με τον χειρότερο τρόπο. Όσοι θέλουν να τον θυμούνται γι' αυτό, σίγουρα δεν τον εκτίμησαν ποτέ. Αλλά κάτω από τέτοιες συνθήκες, όπως αυτές, στις οποίες διεξάγεται πλέον ένας τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου, όλα μπορούν να συμβούν. Πριν από οκτώ χρόνια, σε έναν άλλο τελικό, το «φαινόμενο» που περίμεναν να θαυμάσουν πώς και πώς όλοι οι φίλαθλοι του κόσμου και οι συμπατριώτες του Βραζιλιάνοι απαιτούσαν να το κερδίσει μόνος, έσερνε τα πόδια του στον αγωνιστικό χώρο έτοιμος να λιποθυμήσει. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι ήταν άρρωστος. Οτι τον πίεσαν να παίξει. Οτι λίγο πριν μπει στον αγωνιστικό χώρο, έκανε εμετό, αλλά ο προπονητής του φοβόταν τη γενική κατακραυγή και τον συμπεριέλαβε στην αρχική ενδεκάδα. Τι έγινε δεν το μάθαμε ποτέ. Οπως δεν θα μάθουμε ποτέ τι είπε στον Ζιντάν ο Ματεράτσι. Στην τόση μυθολογία, χωράει και μια πιθανή εξήγηση. Και οι δύο με τον τρόπο τους κατέρρευσαν.