Εμείς εδώ και αυτοί στον τελικό (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Αν αύριο η Γαλλία κερδίσει τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας για δεύτερη φορά στην ιστορία της, αυτό θα οφείλεται:
•Στο ότι δεν έχει άλλη ομάδα την καταπληκτική εξάδα των Ανρί, Βιεϊρά, Ζιντάν, Μακελελέ, Τουράμ και Γκαλάς, οι οποίοι συμπληρώνουν όλες τις γραμμές και όλες τις θέσεις. Σκεφτείτε τι θα συμβεί αν βρεθούν όλοι αυτοί στη μέρα τους. Ούτε εμείς οι απ' έξω δεν θα καταλαβαίνουμε πού είναι η μπάλα. Πόσω μάλλον οι αντίπαλοι. Αν σε όλους αυτούς προσθέσετε το μηχανάκι Ριμπερί -την έκπληξη του φετινού Μουντιάλ- που καταπίνει χιλιόμετρα, αλλά ξέρει και μπάλα, τότε άνετα μιλάμε για τους «εφτά που ήταν υπέροχοι»...
•Στο ότι έχει έναν ηγέτη, τον Ζιντάν, που παίζει το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του και λογικό είναι να έχει προετοιμαστεί, αγωνιστικά και ψυχολογικά, γι' αυτή τη μεγάλη στιγμή. Αν ο «Ζιζού» θέλει το κύκνειο άσμα του να συνοδευτεί από μία μεγάλη εμφάνιση, τότε να είστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρει. Μόνος του αποκλείεται να κερδίσει μία ομάδα, όπως η Ιταλία, αλλά αν αυτός κάνει τη μεγάλη εμφάνιση, τότε θα τον ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.
•Στο ότι είναι πολύ επικίνδυνη στις στημένες φάσεις. Στα φάουλ από πλεονεκτική θέση έξω από τη μεγάλη περιοχή έχει την πολυτέλεια να διαλέξει τον ελεύθερο σκοπευτή της ανάμεσα σε πολλούς. Στα μακρινά φάουλ και στα κόρνερ πηδούν όλοι. Βιεϊρά, Μακελελέ, Τουράμ, Γκαλάς και Ανρί είναι μέσα σε όλες τις φάσεις. Ποιον να πρωτοπιάσεις; Δείτε ξανά με προσοχή το γκολ που πέτυχαν με τη Βραζιλία και μετρήστε πόσα γαλλικά κορμιά έχουν επισκεφθεί την αντίπαλη περιοχή.
•Στο ότι είναι μία ομάδα με μεγάλη εμπειρία. Ο κορμός της που κέρδισε το Μουντιάλ του '98 ζει και βασιλεύει. Δεν είναι στα καλύτερά του από άποψη ηλικίας, αλλά λειτουργεί. Εκτός από εμπειρία, τη διακρίνει και μια σοφία στο παιχνίδι της, πράγμα που την κάνει να επιβάλλεται.
•Στο ότι έχει ποικιλία στην ανάπτυξή της. Ανεβαίνει και από τα άκρα και από το κέντρο, που είναι η δύναμή της. Στα «συν» της το κεντρικό αμυντικό δίδυμο Τουράμ-Γκαλάς, οι οποίοι συνεννοούνται με τα μάτια. Αλλά και στα άκρα, Σανιόλ και Αμπιντάλ κάνουν καλή δουλειά. Τέλος, έχει βοήθειες από τον πάγκο. Παίχτες όπως ο Βιλτόρ, π.χ., που μπαίνουν και δεν περνούν απαρατήρητοι.
Αν πάλι κερδίσει η Ιταλία τον τέταρτο τίτλο στην ιστορία της, αυτό θα οφείλεται:
•Στο ότι είναι ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Συμπαγής, με μυαλό, κλείνει και ανοίγει σε άμυνα και επίθεση με εκπληκτική αρμονία. Η μόνη ομάδα στον κόσμο που θα καλύψει τα ελαττώματά της με κάθε τρόπο και μέσο.
•Στο ότι δέχεται πολύ δύσκολα γκολ. Μόλις ένα και αυτό από δικό της παίκτη. Πάει για ακατάρριπτο ρεκόρ η «σκουάντρα ατζούρα» και τα ρεκόρ είναι η αδυναμία της.
•Στο ότι είναι τσαμπουκάς και δεν φοβάται να χτυπήσει κάθε ματς, αφού πρώτα το φέρει στα μέτρα της. Αυτό είναι και το μεγάλο όπλο της. Εχει υπομονή, βρίσκει τρόπους να μπλοκάρει το παιχνίδι των αντιπάλων και χτυπάει την κατάλληλη στιγμή.
•Στο ότι έχει στις τάξεις της ποδοσφαιριστές όχι μόνο έμπειρους, αλλά με έντονη ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Μαλωμένους με την ήττα. Ο καθένας μόνος του δεν είναι απλώς ένας πολύ καλός καθηγητής, αλλά πρύτανης στον ρόλο του. Μπορεί να μην έχει ένα ηγέτη με την κλασική έννοια του όρου, αλλά είναι ικανή να αποκτήσει έντεκα τέτοιους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Θυμηθείτε ποιος ήταν ο Γκρόσο στην αρχή του θεσμού και ποιος είναι τώρα.
•Στο ότι εκτός από τρόπους έχει και ποικιλία στο σκοράρισμα. Οι φορές που σκόραραν οι Ιταλοί είναι έντεκα, με δέκα διαφορετικούς εκτελεστές. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι ότι οι βοήθειες από τον πάγκο (Ιακουίντα, Ντελ Πιέρο, Ιντσάγκι, Καμορανέζι, Ματεράτσι) μοιάζουν πρώτης διαλογής και θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν στην αρχική ενδεκάδα. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που δεν την «πόνεσαν» οι όποιες απώλειες ή ατυχίες.
Προβλέπεται ματσάρα. Απολαύστε το!