Τι κούραση αυτή η Πορτογαλία (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Θα τρελαινόμουν αν οι Πορτογάλοι πήγαιναν τελικό. Δηλαδή, όλα έχουν και ένα όριο. Ετσι που έφτασαν τα πράγματα, καλύτερος τελικός από το Γαλλία-Ιταλία δεν μπορούσε να τύχει. Ως «τιφόζι» της «σκουάντρα ατζούρα», σίγουρα θα προτιμούσα την Κυριακή να έχω απέναντί μου τον γερο-Φίγκο από τους δαιμόνιους και μπαλαδόρους Γάλλους. Η Πορτογαλία με εκνεύρισε σε αυτό το Μουντιάλ. Ο λόγος είναι ότι ως ομάδα έχει δυνατότητες, σύμφωνα με τις αναμφισβήτητες ικανότητες των παικτών της, αλλά μπάλα δεν παίζει. Οι περισσότεροι από αυτούς αναλώνονται στο να γκρινιάζουν, να διαμαρτύρονται και να σπαταλούν φαιά ουσία. Οχι, όμως, στο πώς θα καταφέρουν να φτιάξουν φάσεις, αλλά πώς θα κάνουν το εύκολο δύσκολο. Τραγική εικόνα να βλέπεις ποδοσφαιριστές της κλάσης ενός Φίγκο ή Ρονάλντο να προσπαθούν να ξεγελάσουν ή να εκβιάσουν την κρίση των διαιτητών για να πάρουν ένα σφύριγμα. Και λίγη αξιοπρέπεια δεν βλάπτει. Στους μεγάλους αγώνες φαίνεται η συνολική εικόνα μιας μεγάλης ομάδας. Ο μεγάλος Μπόμπι Τσάρλτον έλεγε: «Δεν με ενδιαφέρει τόσο αν θα κερδίσω ή αν θα χάσω. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι και στα δύο να είμαι αξιοπρεπής». Ε, αυτό στην ομάδα του Σκολάρι δεν υπάρχει. Μετά, επειδή την παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή, διαπίστωσα ότι όταν χάνει την αυτοσυγκέντρωσή της, γίνεται μια ομάδα βρόμικη και υποτιμά τον ίδιο της τον εαυτό. Τα χτυπήματα των περισσοτέρων παικτών είναι χαμηλά και έχουν πρόθεση να βρουν αντίπαλο και σε καμία περίπτωση την μπάλα. Φέρτε στον νου σας τη φάση του πέναλτι με τους Γάλλους. Ο Καρβάλιο πετυχαίνει με το αριστερό του πόδι χαμηλά στο καλάμι τον Ανρί, ο οποίος του χαρίζεται και δεν πέφτει. Υστερα, πάει να ολοκληρώσει το κατόρθωμά του και με το δεξί, με αποτέλεσμα ο Γάλλος να σωριαστεί στο έδαφος κερδίζοντας δίκαια την εσχάτη των ποινών. Τα ίδια κάνουν και οι Κοστίνια, Ρονάλντο, Φερέιρα και Μέιρα. Μόνο ο Μανίς δείχνει να έχει μια αρχοντιά και μια καθαρότητα στο παιχνίδι του. Εχω την αίσθηση ότι αυτός ήταν ο κορυφαίος των Πορτογάλων στη διοργάνωση. Ο Κριστιάν Ρονάλντο είναι ακόμα παιδί και χρειάζεται να ωριμάσει ποδοσφαιρικά. Πολλές ντρίμπλες, ανούσια επίδειξη τεχνικών αρετών και από ουσία λίγα πράγματα. Πρέπει να ξέρεις πότε θα τα κάνεις όλα αυτά. Καλά θα ήταν να παρακολουθήσει λίγο τον Ζιντάν, ο οποίος έχει να προσφέρει στον θεατή απ' όλα. Και τακουνάκια και σλάλομ, αλλά και την πάσα την κατάλληλη στιγμή. Το ότι οι Πορτογάλοι για μία ακόμα φορά δεν ήταν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα μας το φανέρωσαν στο ματς με την Αγγλία. Εκεί τους ήρθαν όλα όπως τα περίμεναν. Ο χρόνος κυλούσε υπέρ τους. Οι Αγγλοι έδειχναν να φορτώνονται με κάθε δευτερόλεπτο του παιχνιδιού που περνούσε, έμειναν στο τέλος με δέκα παίκτες και τελικά ήταν αυτοί που έκαναν τις ευκαιρίες για γκολ. Επειτα από αυτό, τι άλλο να δεις και τι να αξιώσεις από τους Πορτογάλους; Παίζει στον ημιτελικό που τόσο τον περίμενε, απέναντι σε μία Γαλλία που σβήνει μετά το 50ό λεπτό τις μηχανές και περιμένει. Και αυτοί δεν κάνουν τίποτα, ούτε ακόμα και όταν τους το... ζήτησε ο Μπαρτέζ. Δυστυχώς, ομάδες που λειτουργούν ως σύνολο, όταν τους λείπει ο συνδυασμός προσωπικότητας και ικανότητας βασικών παικτών, μοιραίο είναι να βουλιάξουν λίγα μίλια πριν από τη στεριά.