Ζητείται ελπίς (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Κοντεύει να τελειώσει ο πρώτος γύρος και διαπιστώνω ότι η μόνη ομάδα που δέχεσαι ευχάριστα την πρόσκληση να τη δεις είναι αυτή της Αργεντινής. Είναι η μόνη που μπορεί να σε πιάσει αιχμάλωτο. Σκεφτείτε τώρα να κυνηγάτε καιρό μία γυναίκα, που τελικά αποφασίζει να ενδώσει. Σας κλείνει ραντεβού να βγείτε μαζί της το ίδιο βράδυ που παίζει η Αργεντινή. Είναι η μόνη περίπτωση που «παίζει» το ενδεχόμενο να ψάξετε να βρείτε μία σοβαρή δικαιολογία, μήπως και καταφέρετε να αλλάξετε το ραντεβού. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, είτε αυτή λέγεται Βραζιλία είτε Ιταλία είτε Αγγλία ή δεν ξέρω ποια άλλη ανωμαλία έχετε, αποκλείεται να μην προτιμήσετε την... ωραία κυρία που σας «γυάλισε». Και καλά θα κάνετε, εγώ μαζί σας είμαι. Καμία ομάδα, εκτός από αυτή του Πέκερμαν, δεν έχει δείξει μέχρι στιγμής κάτι το εξαιρετικό. Καμία άλλη δεν έχει πείσει ότι μπορεί να λέγεται παγκόσμια πρωταθλήτρια. Η Αγγλία βλέπεται μόνο αν έχεις πιει 40 μπίρες και 10 ανάμικτα. Εχει σίγουρα δυνατότητες αυτή η ομάδα. Το κέντρο της με παίκτες σαν τους Λαμπάρντ, Τζέραρντ, Μπέκαμ, Κόουλ, σίγουρα είναι από τα καλύτερα και τα πλέον ευφάνταστα. Από τη μία όμως αυτοί οι παίκτες δείχνουν κουρασμένοι και, από την άλλη, ο Σουηδός τούς έχει με το λουράκι που βγάζουν κυρίες τα κανίς βόλτα. Οσο δηλαδή τεντώνει το λουρί. Μέχρις εκεί, παρακάτω δεν έχει. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι το μεγαλύτερο σκορ και την ωραιότερη μπάλα την έπαιξαν οι Αγγλοι στο πρώτο ματς με προπονητή τον Ερικσον. Εκείνη την αλησμόνητη «πεντάρα» -και μάλιστα εκτός έδρας- με τους Γερμανούς στο Μόναχο. Από τότε μάλλον τούς ζήτησε να μην επαναληφθεί. Η Βραζιλία, την οποία όλοι -και πολύ λογικά- είχαν για τελικό, μοιάζει να παίζει μπάλα με το σταγονόμετρο. Τρία κιλά ποδόσφαιρο και 6 τακουνάκια φτάνουν για σήμερα. Γι' αύριο βλέπουμε πάλι. Αλλά έτσι δεν μπορείς να πας μπροστά. Ή μάλλον έχεις πιθανότητα να φτάσεις μέχρι τέλους, αλλά πριν ακόμα σηκώσεις το τρόπαιο θα σε έχει κερδίσει η ωραία κυρία που λέγαμε πριν. Βραζιλία χωρίς φαντεζί ενέργειες και παίκτες που θα ξεχειλίζουν από ατομικές ενέργειες και επινοητικότητα δεν υπάρχει. Σαν να λέμε Φεράρι με μηχανή Ζάσταβα. Οι Γερμανοί πάλι είναι αυτό που όλοι περιμέναμε. Μία ομάδα βγαλμένη από φωτοτυπικό μηχάνημα. Αν ανοίξεις την τηλεόραση και δεν ξέρεις το σκορ, χάνει-κερδίζει, αποκλείεται να καταλάβεις. Παίζουν όλοι δυνατά, αναπτύσσονται μηχανικά από τα άκρα, τρέχουν, σουτάρουν και έχεις την αίσθηση ότι έχουν μάθει το ματς παπαγαλία. Ακόμα και οι αλλαγές του Κλίνσμαν σε κάθε παιχνίδι είναι ίδιες και απαράλλακτες. Και μάλιστα στο ίδιο χρονικό σημείο, εκεί ανάμεσα στο 65' και το 70'. Η ανία σε όλο της το μεγαλείο. Η Γαλλία αργοπεθαίνει σε βαθιά γεράματα. Κρίμα, διότι η μπάλα που είχε παίξει αυτή η εθνική σε παλαιότερα Μουντιάλ συγκρίνεται με λίγες. Το ίδιο και η Τσεχία, που στην ενδεκάδα της αποτυπώνεται ένας από τους σκληρότερους νόμους της ζωής: πολλά μπορείς να κερδίσεις, εκτός από τον πανδαμάτορα χρόνο. Τι άλλο μας μένει; Η Ισπανία ή ίσως η Ολλανδία; Μακάρι, αν και κάτι μου λέει ότι στα δύσκολα θα εγκαταλείψουν. Εύχομαι να πέσω έξω στις προβλέψεις. Πάντως, προσδοκώ και εύχομαι ολόψυχα ένα «μπαμ» από Αφρική ή από Αμερική μεριά. Λέτε; Ακόμα είμαστε στου δρόμου τα μισά, άρα μπορούμε να ελπίζουμε...