Καστράτο (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Θεωρώ ότι με αυτή τη σύνθεση η Βραζιλία πολύ δύσκολα θα παίξει καλύτερη μπάλα. Αλλά αυτό φαίνεται ότι είναι κάτι που λίγο απασχολεί τον καθ' ύλην αρμόδιο, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον προπονητή της «σελεσάο» Κάρλος Αλμπέρτο Περέιρα. Το μόνο που δείχνει να τον ενδιαφέρει είναι να φτάσει με οποιονδήποτε τρόπο η ομάδα του στον τελικό και αν είναι θέλημα του Μεγαλοδύναμου, σίγουρα θα το κατακτήσει. Το σατανικό του σχέδιο έχει τον κωδικό «ΗΠΑ 1994». Το εφάρμοσε τότε σ' εκείνο το Μουντιάλ, είχε την τύχη, ευτυχώς για εκείνον και δυστυχώς για μας, να του βγει και τώρα σκοπεύει να το επαναλάβει. Κάτι μου λέει ότι αυτή τη φορά δεν θα του κάτσει. Το εύχομαι ολόψυχα, αν και λάτρης της βραζιλιάνικης σχολής, επειδή μεγαλύτερο αγωνιστικό ευνουχισμό από αυτόν των Βραζιλιάνων δεν έχω ξαναδεί. Ή μάλλον ήλπιζα να μην ξαναδώ μετά το Μουντιάλ του '94. Ολοι οι φίλοι ανά τον κόσμο της «σελεσάο» κάναμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ξεχάσουμε εκείνο το φινάλε με αντίπαλο την Ιταλία. Με μια Βραζιλία άχρωμη, χωρίς φαντασία, που εκινείτο με τόση προσοχή μέσα στο γήπεδο, λες κι αυτό ήταν ναρκοπέδιο. Μια Βραζιλία που έκανε το παν, εκτός από το να παίζει ποδόσφαιρο, για να ροκανίσει τον χρόνο και να φτάσει στη διαδικασία των πέναλτι. Ας όψεται το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Τότε λοιπόν φάγαμε την πατάτα, αλλά είχαμε μια σοβαρή δικαιολογία στο οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας. Οτι δηλαδή δικαιούται μια φόρα και η Βραζιλία να κατακτήσει έναν παγκόσμιο τίτλο χωρίς να παίξει την μπάλα που μας έχει κάνει να τη λατρέψουμε. Τώρα το ίδιο χάλι κάποιοι προσπαθούν να μας το σερβίρουν... επιστημονικά, με τη θεσμική ονομασία του εξευρωπαϊσμού της εθνικής Βραζιλίας. Δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη μπούρδα. Αν σκέφτονταν έτσι χώρες σαν τη Βραζιλία, που δίδαξαν επιθετικό ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου, τότε με την ίδια λογική η ομάδα στον τελικό του '70 με αντίπαλο τη μάνα του κατενάτσιο Ιταλία θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα ίδια βρόμικα όπλα. Αντ' αυτού, κατέβηκε στον αγωνιστικό χώρο ξεδιπλώνοντας όλες τις αρετές ενός ποδοσφαίρου πολύχρωμου, το οποίο ακόμα στις μέρες μας θεωρείται αξεπέραστο σε τεχνική και φαντασία. Πολύ απλά η Βραζιλία του '94 δεν είχε τους ποδοσφαιριστές άλλων περιόδων. Δεν είχε Φαλκάο, δεν είχε Σόκρατες, δεν είχε Ζίκο, Εντερ, δεν είχε Γκαρίντσα, Βαβά, Πελέ, Τοστάο, Ριβελίνο. Βρήκε τότε έναν προπονητή που θα έσωζε την παρτίδα και αυτός ήταν ο Παρέιρα. Αυτός όμως ο «καστράτο» προπονητής επιθυμεί να κτυπήσει κατά τον ίδιο τρόπο, χωρίς αυτή τη φορά όμως να συντρέχουν οι αγωνιστικοί λόγοι του '94. Γιατί όταν έχεις στη διάθεσή σου παίκτες σαν τον Ροναλντίνιο, τον Κακά, τον Λούσιο, τον Αντριάνο, τον Ρομπίνιο, τον Σίλβα, τον Ζουνίνιο, τον Ρομπέρτο Κάρλος και εσύ έχεις την εντύπωση ότι παίζεις με τον... Ντούνγκα, τότε μάλλον είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Οταν σε αυτή την ενδεκάδα δεν έχουν θέση οι Ζουνίνιο και Ρομπίνιο και έχουν θέση οι Ρονάλντο, Καφού και Εμερσον, που και οι τρεις έχουν κάνει λίαν επιεικώς μέτρια πρωταθλήματα, τότε μακάρι να βρεθεί μια ομάδα να τιμωρήσει τους «καριόκας» μπας και έτσι απαλαγούμε από τον Παρέιρα μία ώρα νωρίτερα. Ακου εξευρωπαϊσμός του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Εμείς παρακαλάμε για το αντίθετο, ρε καστράτο.