Η ιστορία των έξι (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Είναι η δεύτερη «εξάρα» των Αργεντινών που θυμάμαι σε Μουντιάλ. Η πρώτη ήταν πολλά χρόνια πριν. Πιο συγκεκριμένα, το 1978, στο Παγκόσμιο Κύπελλο που γινόταν στη χώρα τους. Το θύμα τότε ήταν το Περού του Θεόφιλου Κουμπίλιας. Εκείνη η «εξάρα» ήταν γεμάτη σκιές, με δεδομένο ότι για να πάνε οι Αργεντινοί στον τελικό, έπρεπε να κερδίσουν τους Περουβιανούς με περισσότερα από 5 γκολ. Μόνο έτσι θα σκαρφάλωναν στην κορυφή της βαθμολογίας, προσπερνώντας τη Βραζιλία, που είχε καπαρώσει την πρώτη θέση. Το θαύμα έγινε στο Ροζάριο. Η ομάδα του Μενότι έμοιαζε ασυγκράτητη και το Περού, σάκος του μποξ. Δύο γκολ ο μεγάλος Κέμπες, άλλα δύο ο Λούκε και από ένα οι Χούζεμαν και Ταραντίνι. Η Αργεντινή στον τελικό και η Βραζιλία, που δεν πρόλαβε να καταλάβει τι έγινε, στον μικρό τελικό με αντίπαλο την Ιταλία. Ηταν η τελευταία φορά που ίσχυσε το σύστημα της βαθμολογίας και των ομίλων στην τελική φάση. Υστερα από τον ντόρο που δημιουργήθηκε τότε και τις έντονες διαμαρτυρίες των Βραζιλιάνων, καταργήθηκε.

Η χθεσινή «εξάρα» δεν έχει καμία σχέση με αυτή του '78. Κανείς δεν είναι σε θέση να την αμφισβητήσει. Εχω την αίσθηση ότι πολύ καιρό τώρα οι Αργεντινοί ήθελαν να πετύχουν μία «εξάρα» σε ένα Μουντιάλ προκειμένου να ξεπλύνουν κατά κάποιον τρόπο μια ντροπή που τους ακολουθεί χρόνια. Η ομάδα του Πέκερμαν δείχνει σούπερ. Αν συνεχίσει έτσι, δύσκολα θα βρεθεί άλλη εθνική σε αυτό το Μουντιάλ που θα τη σταματήσει. Ακόμα και η Βραζιλία, οι παίκτες της οποίας θεωρούνται καλύτεροι, δείχνει... λιγότερο ομάδα από αυτή του Πέκερμαν. Οι Αργεντινοί κινούνται με απίστευτη ταχύτητα σε άμυνα και επίθεση, μαρκάρουν παντού, δείχνουν να έχουν πολλές δυνάμεις και -το κυριότερο- βρίσκονται μεταξύ τους με κλειστά μάτια, γεγονός που οφείλεται στο ότι οι περισσότεροι ξεκίνησαν μαζί από τις λεγόμενες μικρές εθνικές. Αυτές των Παίδων, Εφήβων και Νέων (κάτω από 21 ετών). Καθόλου τυχαίο ότι στις εθνικές αυτές είχαν στον πάγκο τον ίδιο μαέστρο που τώρα τους καθοδηγεί, τον Πέκερμαν. Με αυτόν μεγάλωσαν, αναδείχθηκαν ποδοσφαιρικά. Και, διόλου απίθανο, με τον δάσκαλό τους να στεφθούν και πρωταθλητές κόσμου. Θα ήθελα πολύ ένας ταξιτζής να κερδίσει τους προπονηταράδες της διοργάνωσης. Δεν αστειεύομαι. Ο Πέκερμαν δούλευε για χρόνια ταξί. Ηταν αυτός που μετέφερε τον Τζέζαρε Μενότι, τον παλιό ομοσπονδιακό προπονητή της εθνικής Αργεντινής, τον άνθρωπο που κέρδισε το Μουντιάλ το '78. Ηταν αυτός που του γκρίνιαζε για τον τρόπο ανάπτυξης της ομάδας. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που του εξομολογείτο πώς θα έπαιζε και τι θα έκανε αν ήταν αυτός στον πάγκο της εθνικής. Αλεπού ο Μενότι, αυτό ήταν εξάλλου και το παρατσούκλι του, δεν άργησε να καταλάβει ότι ο ταρίφας ήταν προπονητικό ταλέντο. Ετσι, από οδηγό... τον προβίβασε σε βοηθό του. Ποιος να το πίστευε ότι χρόνια μετά ο οδηγός, ο ταρίφας, ο βοηθός, πείτε τον όπως θέλετε, θα πετύχαινε και αυτός «εξάρα» σε Μουντιάλ. Και μάλιστα καθαρή και πανάξια, σε αντίθεση με τη γεμάτη σκιές «εξάρα» του δασκάλου του.