Φοβού την Ευρωλίγκα... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ανοίγω μία παρένθεση στο Μουντιάλ, διότι καλώς ή κακώς το αίμα νερό δεν γίνεται. Περίμενα να τελειώσει ο μικρός τελικός των πλέι οφ στο μπάσκετ για να γράψω πέντε αράδες για τον Αρη. Χαίρομαι που αυτή η ομάδα επιστρέφει ύστερα από 14 ολόκληρα χρόνια στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, την Ευρωλίγκα. Παρά τις κακές εκτός έδρας εμφανίσεις του, πίστευα ότι αν ο Αρης επρόκειτο να καταφέρει κάτι, θα το κατάφερνε στο τελευταίο παιχνίδι του. Εκεί που η μπάλα βαραίνει αρκετά και η φανέλα με έναν τρόπο παράξενο και συνάμα μαγικό μεταμορφώνεται σε έκτο παίκτη. Ο Αρης κέρδισε δίκαια όχι επειδή έπαιξε καλό μπάσκετ. Το αντίθετο μάλιστα. Απλώς εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τις αδυναμίες της ομάδας του Παναγιώτη Γιαννάκη. Θα δεχθώ ακόμα και την άποψη όλων αυτών που υποστηρίζουν ότι το ματς περισσότερο το έχασε το Μαρούσι, παρά το κέρδισε ο Αρης με τον ορθολογικό τρόπο ανάπτυξης και παιχνιδιού στο τερέν. Αλλά είναι ίδιον των μεγάλων ομάδων να κτυπούν το χέρι τους στο τραπέζι για να επιβληθούν την κρίσιμη στιγμή. Οταν μάλιστα η αντίπαλη ομάδα τούς δίνει αυτό το δικαίωμα λόγω ελλειμματικής προσωπικότητας, η επιβολή γίνεται ακόμα πιο εύκολη.

Αν κρίνουμε μόνο από τις εμφανίσεις στην τελική φάση των πλέι οφ ή -λιγότερο ρεαλιστικά- από την ιστορία του κάθε συλλόγου και από τον κόσμο που τον στηρίζει, τότε ο Αρης δίκαια θα μας εκπροσωπήσει στην Ευρωλίγκα. Αποκλείεται άλλη ομάδα στην Ελλάδα να κατέβαζε τόσο κόσμο για έναν μικρό τελικό, την ίδια ώρα μάλιστα που το Μουντιάλ μονοπωλεί τον ενδιαφέρον κάθε φιλάθλου. Αν πάλι κρίνουμε από τη συνολικότερη εικόνα των συλλόγων κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής σεζόν, τότε δέχομαι ότι το Μαρούσι ήταν περισσότερο ομάδα από τον φετινό Αρη. Αλλά όλα αυτά αποτελούν πλέον παρελθόν και προσφέρονται μόνο ως υλικό για τους ειδικούς αναλυτές.

Αυτό που μετράει τώρα είναι να εκτιμήσουν οι διοικούντες την ομάδα της Θεσσαλονίκης το δώρο που τους έγινε. Η επόμενη μέρα μετράει. Βασικός σκοπός, να μην επαναλάβουν λάθη του παρελθόντος. Διότι αν ρίξουν το βάρος στην Ευρωλίγκα, στο πώς δηλαδή θα προχωρήσουν σε αυτή τη διοργάνωση, τότε φοβάμαι ότι πολύ γρήγορα θα βρεθούν στο απόλυτο «μηδέν». Η Ευρωλίγκα θα πρέπει να λειτουργήσει ως «βιτρίνα». Το «μαγαζί» μέσα πρέπει να φτιαχτεί και για να φτιαχτεί, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Η αυστηρή επιλογή παικτών είναι το πρώτο μέλημα. Να έρθουν παίκτες Ελληνες και ξένοι, που θέλουν να διακριθούν και όχι απλώς να αποκατασταθούν επαγγελματικά. Να συνεργαστούν επιτέλους με προπονητή που να γνωρίζει την ελληνική μπασκετική πραγματικότητα, που να ξέρει να βάζει στόχους και πώς να τους υλοποιεί. Και τέλος, να ξέρει πώς μπορεί να εκμεταλλευτεί την τεράστια δυναμική αυτής της ομάδας. Να ρίξουν το βάρος στις υποδομές. Οταν δεν έχεις λεφτά να αγοράσεις, οφείλεις να βρεις τρόπους να παράγεις. Μέσα από το ελληνικό πρωτάθλημα θα έρθει η ανάσταση του συλλόγου που οραματίζονται οι διοικούντες. Με την επιστροφή της ομάδας στο προσκήνιο, οφείλουν επίσης να... πλασάρουν το γεγονός ότι ο Αρης πουλάει και έχει κόσμο που τον ακολουθεί. Τώρα λοιπόν είναι η χρυσή ευκαιρία για να επενδύσει κάποιος με σοβαρή οικονομική επιφάνεια. Αν δεν γίνει και τώρα... καληνύχτα.