Ρε, δεν πά’ να... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η φωτογραφία στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» ήταν χθες σοκαριστική. Απεικονίζει το αιματοκυλισμένο πρόσωπο ενός φοιτητή κολλημένο στην άσφαλτο. Το αίμα του ρέει στον δρόμο. Πίσω από το κεφάλι του ξεπροβάλλουν ένα ζευγάρι μπότες από αυτές που φοράνε οι δυνάμεις των ΜΑΤ. Συγγνώμη, αλλά όταν βλέπω τέτοιες εικόνες, δεν μπορώ να γράφω για Μουντιάλ ή για γιορτές ποδοσφαίρου. Στα παλιά μου τα παπούτσια τις γράφω τις γιορτές, για να μη γράψω κάτι χειρότερο. Μετά τα δραματικά γεγονότα στο τελευταίο συλλαλητήριο, ένα από τα μεγαλύτερα μετά τη μεταπολίτευση σύμφωνα με τις μαρτυρίες παρόντων, τα ΜΜΕ θα ανακαλύψουν ξαφνικά τον αγώνα των φοιτητών, πράγμα που δεν έκαναν μέχρι τώρα. Κι όμως, τα παιδιά είναι εδώ και καιρό στον δρόμο. Οι σχολές (350 από τις 400) τελούν υπό κατάληψη εδώ και εβδομάδες, αλλά τι να λέμε, έχουμε άλλα σημαντικότερα που θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον μας. Τα βυζιά της κ. Μπεζαντάκου, ο καυγάς της με τη Βέρα Λάμπρου, το ρεζιλίκι τριών Υπουργείων σε συσκευασία μιας απόδρασης και οι αλήστου μνήμης δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης Πολύδωρα για εκούσια παράδοση των αδελφών Παλαιοκώστα. Η νεολαία στους δρόμους, αλλά δεν πουλάει. Ακόμα κι αυτή η μεγάλη σε όγκο τελευταία διαδήλωση προβλήθηκε μόνο από την κρατική τηλεόραση. Τα άλλα κανάλια προέβαλαν μόνο ταραξίες και επεισόδια. Η αντικειμενική ενημέρωση σε όλο της το μεγαλείο. Την επομένη βέβαια, αφού είχε χυθεί αίμα, έτρεξαν να καλύψουν το γεγονός, να φτιάξουν παράθυρα με εκπροσώπους των δυνάμεων της αστυνομίας κι άλλους θυμόσοφους, αλλά για τα αιτήματα και τα όνειρα των φοιτητών ούτε κουβέντα. Είναι τα ίδια κανάλια που πριν από δύο μήνες περίπου προέβαλαν τα δίκαια, όπως τα χαρακτήριζαν τότε, αιτήματα των Γάλλων φοιτητών. Η αποθέωση της υποκρισίας ή κατά το ελληνικότερον... μακριά από τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι. Οι επιτροπές καταλήψεων, οι μαζικότερες και αντιπροσωπευτικότερες που έχουν συσταθεί τα τελευταία χρόνια, έψαχναν να βρουν τρόπο να κοινοποιήσουν τα αιτήματά τους. Βρήκαν τις περισσότερες πόρτες κλειστές. Μόνο κάποια ραδιόφωνα τους έδωσαν βήμα. Αναγκάστηκαν να φτάσουν μέχρι τον ΣΠΟΡ FM, για να μπορέσουν να σπάσουν τον επικοινωνιακό αποκλεισμό. Μέχρι και πρώην ανήσυχα μυαλά περασμένων δεκαετιών τους επιτέθηκαν μέσα από τις τρέντι στήλες τους.

Τους κατηγόρησαν για αιχμαλωσία απέναντι σε συντεχνιακές πρακτικές, για επιβολή θέσεων και απόψεων και για έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών. Εφτασαν στο σημείο να επιχειρηματολογούν με το σκεπτικό ότι αν κάποιοι θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα τη δωρεάν παιδεία, γιατί κάποιοι άλλοι να μη θεωρούν και την ιδιωτική. Πού είσαι νιότη μου που μου 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος. Το politically correct σε tribal έκδοση.

Το επαναστατικό είναι μοντέρνο μόνο όταν πουλάει μέσα από δωρεάν έντυπα. Το ότι οι συντεχνίες πανεπιστημιακών και άλλων με τις όποιες ιδιοτελείς βλέψεις τους θα κοιτάξουν να βάλουν μπροστά τα παιδιά προκειμένου να διασφαλιστούν οι ίδιες είναι κάτι που έχει γίνει και στο παρελθόν. Κι εν πάση περιπτώσει, αυτό δεν αφαιρεί από τους νέους ούτε το δικαίωμα να ονειρεύονται και να θέλουν μια καλύτερη παιδεία, ούτε μειώνει την ποιότητα των αιτημάτων τους. Οι αλλαγές εξάλλου που οι φοιτητές προσδοκούν δεν δίνουν και πολλά περιθώρια στους συντεχνιακούς κύκλους να αναπτυχθούν και να μονοπωλούν τη γνώση. Δεν τρώνε κουτόχορτο τα νέα παιδιά. Ξέρουν ποιοι είναι οι πραγματικοί σύμμαχοί τους και ποιοι τους χρησιμοποιούν ως ασπίδες. Κι επειδή δεν τρώνε κουτόχορτο, τρώνε ξύλο. Το να κριτικάρεις ένα φοιτητικό κίνημα είναι εύκολο. Το να το δημιουργήσεις και να το στηρίξεις είναι δύσκολο. Αντε να δω τη μαγκιά σας...