Κυρίαρχος (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Παναθηναϊκός απέδειξε ότι είναι μια κλάση καλύτερος. Δεν είναι, βλέπετε, και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να περνάς από το ΣΕΦ άνετα, κορνάροντας λες και βγήκες κυριακάτικη βόλτα στα παράλια! Στο προηγούμενο ματς ο Παναθηναϊκός απλώς επιβλήθηκε, στο τελευταίο κυριάρχησε. Η τριπλέτα Λάκοβιτς-Σπανούλης-Διαμαντίδης όταν βρεθεί στη μέρα της, στη νύχτα της, πείτε το όπως γουστάρετε, πολύ δύσκολα να υπάρξει ομάδα, ιδιαίτερα εντός συνόρων, να τη σταματήσει. Αν κάτσει τώρα και την ίδια μέρα έχουν τα κέφια τους τύποι σαν τον Τσαρτσαρή ή τον Μπατίς ή ακόμα σαν τον Χατζηβρέττα, τότε κοίτα το ταμπλό επειδή πολύ εύκολα χάνεις τον λογαριασμό.

Οταν ο Παναθηναϊκός αποφασίσει να γυρίσει γρήγορα την μπάλα στη ρακέτα του αντιπάλου, μόνο οι καλά διαβασμένοι παίκτες του είναι σε θέση να γνωρίζουν ποιος θα είναι ο τελευταίος παραλήπτης της μπάλας. Οι αντίπαλοι απλώς τρέχουν να καλύψουν παίκτες και κενά, χωρίς να προλαβαίνουν. Χαρακτηριστική φάση αυτή που διαδραματίστηκε λίγο πριν από τη λήξη της τρίτης περιόδου. Ο Ολυμπιακός ευτυχεί να προηγείται με 53-48 και ελπίζει αυτή τη φορά να ξεφύγει. Η μπάλα γυρίζει-γυρίζει, ο χρόνος τελειώνει και έχεις την αίσθηση ότι η κόρνα της λήξης θα προλάβει την ολοκλήρωση της επίθεσης των παικτών του Παναθηναϊκού. Και εκεί που όλοι νόμιζαν ότι η μπάλα θα μείνει αμανάτι στα χέρια των «πρασίνων», σηκώνεται ο Λάκοβιτς σχεδόν ταυτόχρονα με τον ήχο της λήξης και τη στέλνει στο πλεκτό. Τρίποντο-ταφόπλακα! Αυτή είναι η διαφορά. Οταν στην ομάδα έχεις παίκτες που στα κρίσιμα σημεία βλέπουν το καλάθι σαν… στεφάνι βαρελιού, ενώ σε ανάλογες περιπτώσεις οι δικοί σου το ψάχνουν όπως οι μικροβιολόγοι τον ιό, τότε δεν χάνεις που να σου ξηλώσουν και τα καλάθια.

Ο Ολυμπιακός θέλει ακόμη πολλή δουλειά, αλλά και λύσεις. Εφτασε εκεί που έφτασε φέτος, υπερβάλλοντας εαυτόν και του αξίζει ένα μπράβο. Δεν μπορεί όμως να ελπίζει σε κάτι καλύτερο, ακόμη και σε στιγμές που ο Παναθηναϊκός τον αφήνει να ελπίζει, όταν απαιτεί από τον Εντνι να αγοράσει μια στολή του Σούπερμαν για να μπορεί να παίζει σαράντα λεπτά και μάλιστα σε φουλ πρόγραμμα. Δεν γίνεται αυτό. Ούτε τις 7 στις 10 επιθέσεις να τις εκδηλώνει με τελικό παραλήπτη τον Σχορτσιανίτη. Σε κάποια διαστήματα την Κυριακή ο Σοφοκλής έπαιζε με όλη την άμυνα του ΠΑΟ προσαρμοσμένη επάνω του. Και το χειρότερο είναι ότι γύριζε να βρει ένα στήριγμα στην περιφέρεια και δεν έβρισκε ούτε έναν πρόθυμο. Ο Σεϊμπούτις θέλει πολλή δουλειά, ο Βασιλόπουλος πολύ τρέξιμο για να περάσει από το βασίλειο του ταλέντου σε αυτό της ολοκλήρωσης, «μια από τα ίδια» και ο Πρίντεζης και τέλος ο Χατζής οφείλει να ξυπνήσει. Να πάρει πρωτοβουλίες, να πάρει ρόλο, δεν ξέρω, αλλά καλό είναι να μάθει ο κόσμος ότι παίζει στον Ολυμπιακό, γιατί μέχρι τώρα λίγοι το έχουν αντιληφθεί. Οσο για τον Λιούις, είναι εξαιρετικός για… παρέα.

Η ήττα πάντως του Ολυμπιακού την Κυριακή που μας πέρασε δεν ήταν οδυνηρή στο αγωνιστικό μέρος, αλλά στο εξωαγωνιστικό. Αναφέρομαι στις ακρότητες μετά τη λήξη, αυτές των ανεγκέφαλων που στέλνουν την ομάδα να απολογηθεί για τις δικές τους ανοησίες, κινδυνεύοντας μάλιστα με βαριά τιμωρία. Είναι κρίμα και άδικο γι' αυτή την ομάδα που πάει να αλλάξει τα δεδομένα να γυρίζει πίσω εξαιτίας τέτοιων συμπεριφορών. Συγχαρητήρια σε Σκορτσιανίτη και Παπαμακάριο, οι οποίοι προστάτεψαν τους συναδέλφους τους αντιπάλους και μπαίνοντας μπροστά τους οδήγησαν με ασφάλεια στη φυσούνα.