Όσο ζω μαθαίνω; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η διοίκηση του Παναθηναϊκού οφείλει να επανέλθει στο θέμα «Παπαδόπουλος». Δεν γνωρίζω αν θα κάνει υποχωρήσεις ρίχνοντας νερό στο κρασί της ή αν θα χρησιμοποιήσει άλλη διαπραγματευτική πολιτική. Αυτό που προέχει τώρα είναι η επανεξέταση του ζητήματος με μεγαλύτερη ψυχραιμία, αλλά και πιο ρεαλιστικά απ' ό,τι την τελευταία φορά. Οι μέρες που πέρασαν ήταν ένα σχολείο και για τις δύο πλευρές. Από τη μεριά του παίκτη, η επόμενη μέρα μάλλον δεν... ξημερώνει όπως περίμενε ο ίδιος, μιας και όλα δείχνουν ότι εμπλέκεται σε δικαστικές περιπέτειες και -το κυριότερο- δεν φαίνεται να γλιτώνει την ξενιτιά. Τώρα πού και σε ποια ομάδα, αυτό είναι άλλο κεφάλαιο, που επίσης κρύβει παγίδες για έναν ποδοσφαιριστή. Ολα αυτά ο Παπαδόπουλος τα γνωρίζει πολύ καλά, με δεδομένο ότι και στο παρελθόν χρειάστηκε να ξενιτευτεί, δεν άντεξε αγωνιστικά και ψυχολογικά και αναγκάστηκε να γυρίσει στα πάτρια εδάφη.

Από τη μεριά της διοίκησης τώρα, οι αρνήσεις που εισέπραξε αυτό το διάστημα δεν ήταν και λίγες. Άρνηση από τον Λόβενκραντς, άρνηση από τον Κίλι Γκονζάλες, άρνηση από τον Γκρόνγκιερ. Ευτυχώς που μιλάμε για ποδόσφαιρο, διότι σε άλλη περίπτωση, αν δηλαδή ο Παναθηναϊκός συμμετείχε στο άθλημα της ιππασίας, με τόσες αρνήσεις θα είχε βρεθεί έξω από το παιχνίδι. Οι άνθρωποι της διοίκησης ισχυρίζονται -ίσως και για λόγους γοήτρου- ότι οι λόγοι εξαιτίας των οποίων δεν τελεσφόρησαν οι προτάσεις προς αυτούς τους παίκτες δεν ήταν οικονομικοί. Δεν έχω κανένα λόγο να μην τους πιστέψω. Μπορεί κάποιοι απ' αυτούς τους ποδοσφαιριστές να μην ήθελαν καν να προχωρήσουν στο οικονομικό. Οπως και να το δούμε όμως, μία άρνηση είναι άρνηση και αυτό είναι που μετράει σε μία μεταγραφική περίοδο.

Κάτι μου λέει όμως ότι στον Παναθηναϊκό κατάλαβαν πως με 800.000 ευρώ (ακατέβατα ή μη) παίκτη έτοιμο και ισάξιο του Παπαδόπουλου είναι δύσκολο να βρουν... Και αν πάμε στην περίπτωση ότι «δίνω και περισσότερα, αλλά μου κλείνουν την πόρτα στα μούτρα», τότε καλό είναι να δούμε τώρα που είναι ακόμα νωρίς μήπως κάπου αρμενίζουμε στραβά εμείς και ας εγκαταλείψουμε το επιχείρημα ότι ο γιαλός είναι στραβός.

Το μεταγραφικό παζάρι δεν είναι εύκολη υπόθεση για τις ελληνικές ομάδες, το έχω γράψει πολλές φορές. Γίνεται όμως ακόμα πιο δύσκολο για μία ομάδα που δεν συμμετέχει φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπως ο Παναθηναϊκός. Και γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν οι σκιές από τις επιλογές της περσινής μεταγραφικής περιόδου βαραίνουν ακόμα. Το να την «πατήσεις» με έναν ποδοσφαιριστή που απέκτησες και δεν σου «βγήκε» ο κόσμος εύκολα ή δύσκολα θα στο συγχωρήσει. Το να την «πατήσεις» όμως και να σου φύγει ποδοσφαιριστής πρώτης γραμμής λόγω κακής εκτίμησης, λάθους χειρισμού ή αλαζονείας, αυτό δύσκολα να στο συγχωρήσει ο κόσμος όσο και αν κάποιοι «καλοθελητές» θελήσουν να μετριάσουν τις κακές εντυπώσεις, προβάλλοντας πάνω απ' όλα το συμφέρον του συλλόγου. Οταν μάλιστα η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται συχνά τα τελευταία χρόνια με σημαντικές αποχωρήσεις και μέτριες αφίξεις, τότε καλό είναι να επανέρχεσαι... στο θέμα Παπαδόπουλου, έστω και αν χρειαστεί να πληγώσεις τον εγωισμό σου. Το βρίσκω καλύτερο από το να πληγώνεις το κύρος ενός συλλόγου!