Γκολάρες και αλήθειες (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Έχουν περάσει τρεις μέρες από τον τελικό του Κυπέλλου και ακόμα μιλάμε για το γκολ του Καστίγιο. Για το πώς αυτός ο δαιμόνιος πιτσιρικάς κατάφερε να περάσει όποιον παίκτη βρήκε μπροστά του και να σκοράρει σχεδόν χωρίς ισορροπία, σουτάροντας μάλιστα όχι με το καλό του πόδι, το αριστερό, αλλά με το δεξί και εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την άμυνα της ΑΕΚ. Πολύ ωραίο γκολ αναμφισβήτητα. Οι παλαιότεροι μάλιστα τόλμησαν να το συγκρίνουν με ένα άλλο που πέτυχε σε τελικό Κυπέλλου πολλά χρόνια πριν, το 1976, ο μεγάλος «Βάσια» Χατζηπαναγής του Ηρακλή με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Γιατί όχι; Η μόνη μου ένσταση είναι ότι οι τότε αμυντικοί του Ολυμπιακού (Αγγελής, Γκαϊταζής, Γλέζος, Σιώκος) τους οποίους εξέθεσε ο «Νουρέγιεφ» υπήρξαν πολύ καλύτεροι από αυτούς που έχει τώρα στις ίδιες θέσεις η ΑΕΚ.

Η εμμονή μας στο -έτσι κι αλλιώς- καταπληκτικό γκολ του Νέρι φανερώνει -κακά τα ψέματα- τη «δίψα» μας για ποδόσφαιρο υψηλής τεχνικής. Φτάσαμε στο σημείο στα ελληνικά γήπεδα να βλέπουμε παίκτες να κοντρολάρουν την μπάλα υπό δύσκολες συνθήκες και να πεταγόμαστε όρθιοι για να χειροκροτήσουμε. Να καταφέρνουν ύστερα από ώρες να κάνουν μια ντρίμπλα και να μιλάμε για παικταρά, που όμοιός του δεν υπάρχει. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, πολύ περισσότερο τον Καστίγιο. Τον θεωρώ πολύ καλό ποδοσφαιριστή και επιμένω ότι ο μόνος που μπορεί να τον αδικήσει είναι ο κακός εαυτός του. Αλλά για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, τα στάνταρντ -σε σύγκριση μάλιστα με τα ευρωπαϊκά (χωρίς αυτά να βρίσκονται στα ύψη του παρελθόντος)- έχουν χαμηλώσει επικίνδυνα. Σίγουρα το ποδόσφαιρο -ακόμα και στη χώρα μας- έχει εξελιχθεί, έχει γίνει πιο γρήγορο, με περισσότερες «μάχες» σώμα με σώμα, με αυτοματισμούς. Δεν θα διαφωνήσω επίσης με το ότι οι αθλητές του σήμερα είναι πιο αθλητές από αυτούς του παρελθόντος. Οι σημερινοί ποδοσφαιριστές γυμνάζονται συστηματικά, έχουν καλύτερη φυσική κατάσταση, γρηγορότερα αντανακλαστικά, μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διάρκεια. Με λίγα λόγια, είναι πιο αθλητές. Το ερώτημά μου όμως παραμένει: ο αθλητής εξελίχθηκε, το άθλημα όμως;

Δεν ξέρω πώς αυτό το άθλημα θα καταφέρει να παραμείνει θεαματικό με παίκτες που δεν έχουν ντρίπλα, που δεν αγαπούν ή δεν τολμούν την ατομική ενέργεια, που δεν πασχίζουν ή δεν πειραματίζονται για να αποκτήσουν υψηλή τεχνική. Αναρωτηθείτε από μόνοι σας πότε ήταν που είδατε για τελευταία φορά σε ελληνικό γήπεδο γκολ από ατομική ενέργεια ποδοσφαιριστή Είμαι σίγουρος ότι βασανίζετε το μυαλό σας για να βρει τουλάχιστον μία. Αν θέλετε, είμαι σε θέση να κάνω την ερώτηση ακόμα πιο δύσκολη. Προσθέτω απλώς μετά την «ατομική ενέργεια» τη φράση από «Ελληνα ποδοσφαιριστή». Τώρα είναι που κινδυνεύουμε να πάθουμε κατάθλιψη. Κι όμως, ενέργειες όπως αυτή του Χατζηπαναγή, την οποία συγκρίναμε χωρίς τον φόβο της ιεροσυλίας με αυτή του Καστίγιο, βλέπαμε στο πρόσφατο ακόμα παρελθόν αρκετά συχνά από πολλούς Ελληνες ποδοσφαιριστές. Από τον Σαραβάκο, από τον Μαύρο, από τον Αλεξανδρίδη, από τον Ζήνδρο, από τον Αλεξανδρή και τόσους άλλους.

Καλό είναι λοιπόν αύριο–μεθαύριο που τελειώνει αυτό το πρωτάθλημα και πριν έρθει το Μουντιάλ και μας ψυχοπλακώσει, να ανοίξει λίγο-λίγο το κεφάλαιο σχετικά με την ποιότητα, αλλά και τις δυνατότητες εξέλιξης των Ελλήνων ποδοσφαιριστών.