Ο τελικός κράτησε μόνο 45 λεπτά. Τότε που Ολυμπιακός και ΑΕΚ βασάνιζαν την μπάλα και μαζί της όλους εμάς που είχαμε την απαίτηση να δούμε ωραίο ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ έδειξε στο πρώτο ημίχρονο να «πατάει» καλύτερα. Οι παίκτες της έτρεχαν πιο γρήγορα στην μπάλα, έφτιαχναν φάσεις και δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο ευκαιρίες στο πρώτο μέρος του αγώνα, αυτή του Κατσουράνη, ο οποίος όφειλε να «ζυγίσει» καλύτερα το σουτ, και η άλλη του Τσιρίλο, έχουν κιτρινόμαυρο χρώμα. Αφού η «Ενωση» δεν κατάφερε στο πρώτο μισό του αγώνα απέναντι σε έναν πολύ κακό Ολυμπιακό να «πάρει κεφάλι» στο σκορ, δεν θα το κατάφερνε ποτέ. Και τελικά αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στην επανάληψη.
Στο δεύτερο μέρος παρακολουθήσαμε ένα άλλο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός ξύπνησε και μάλιστα έχοντας τις... στραβές του. Πέρασε μπροστά με ένα γκολ του Κωνσταντίνου (που ξέρει να χτυπά στα μεγάλα παιχνίδια), την ώρα που η άμυνα της ΑΕΚ ετοιμαζόταν να πάει για... ύπνο. Προσέξτε καλά τη φάση και θα δείτε ότι όλοι οι «κιτρινόμαυροι» που εμπλέκονται σε αυτή -από τη σέντρα του Μαυρογενίδη κιόλας- φέρουν καίρια ευθύνη για το γκολ που πέτυχε ο Κύπριος.
Μετά, όλα ήταν εύκολα. Ουσιαστικά ο αγώνας τελείωσε κάπου εκεί. Κανένας παίκτης του Σάντος δεν έδειχνε διατεθειμένος να κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση, ούτε και ο ίδιος ο Πορτογάλος. Το 2-0 δεν άργησε να έρθει, με ένα γκολ που και αυτό εκθέτει την ομάδα της ΑΕΚ. Για το τρίτο τι να πούμε; Σίγουρα ήταν η καλύτερη στιγμή του τελικού. Ο Καστίγιο, που όταν καταλάβει πόσο αδικεί τον εαυτό του ίσως ωριμάσει απότομα, πρόσφερε σε φίλους και οπαδούς αυτό που θέλουν όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο: ένα πολύ ωραίο γκολ με ατομική ενέργεια. Το τελικό σκορ δεν αδικεί την ΑΕΚ. Δικαιώνει όλους αυτούς που θεωρούν τον Ολυμπιακό μακράν την καλύτερη ομάδα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Και εκθέτει την ΑΕΚ, με δεδομένο ότι το πρώτο βήμα για να φτιάξεις ομάδα είναι να στέκεσαι τουλάχιστον αξιοπρεπής στις μεγάλες αναμετρήσεις.