Έτσι είναι τα παλικάρια; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Δεν μπορώ να καταλάβω ένα πράμα. Βγαίνει ο υπουργός Ναυτιλίας, ο αξιότιμος κ. Κεφαλογιάννης, και σε μια κρίση (;) αυτοκριτικής δηλώνει ότι όλοι στην κυβέρνηση (και όχι μόνο) «είμαστε καραγκιόζηδες». Οτι στην Ελλάδα κουμάντο κάνουν τα διαπλεκόμενα. Οτι οι πολιτικοί, αλλά και η πολιτική, έχουν πιαστεί αιχμάλωτοι στα δίχτυα των μεγαλοεπιχειρηματιών, που ελέγχουν τα πάντα. Πως η κυβέρνηση έπρεπε να πολεμήσει ή τουλάχιστον να υψώσει το ανάστημά της και δεν έκανε τίποτα. Σύμφωνα με τον υπουργό Ναυτιλίας, οι μοιρασιές-συναλλαγές συνεχίστηκαν κανονικά, αναλόγως το υπουργείο (Μέγαρα Μουσικής, Μετρό, ποιους να εννοούσε τελικά;). Και στην τελική, δεν διαφέρουν σε τίποτα από την προηγούμενη κυβέρνηση, την οποία αποκαλούσαν όμηρο στα χέρια των αδίστακτων επιχειρηματιών. Τέλος, δεν εξαίρεσε ούτε τον εαυτό του. Αποκάλυψε ότι και αυτός είναι Καραγκιόζης, με δεδομένο ότι μεγαλοδημοσιογράφος τον πιέζει να δώσει άδεια οπλοφορίας σε άνθρωπο που έχει χαρακτηρισθεί ψυχασθενής και αυτός ενέδωσε στις αφόρητες πιέσεις.

Αυτό λοιπόν που δεν καταλαβαίνω με το φτωχό μου το μυαλό δεν είναι το ξέσπασμα Κεφαλογιάννη. Είμαι σε θέση και να το εξηγήσω και να το δικαιολογήσω. Δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που επικροτούν τις δηλώσεις του και τον αποκαλούν παλικάρι. Παλικάρι γιατί; Επειδή δεν φοβήθηκε να πει τα πράματα με το όνομά τους; Συγγνώμη, αλλά γι' αυτόν τον λόγο τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Αν πάλι τον έστειλε στη Βουλή για άλλον λόγο, ο θεσμικός ρόλος ενός τίμιου πολιτικού δεν μπορεί να είναι άλλος από το να αποκαλύπτει, αλλά και να διορθώνει τα κακώς κείμενα. Παλικάρι θα ήταν ο κ. Κεφαλογιάννης -και ο όποιος Κεφαλογιάννης- αν αποκάλυπτε με στοιχεία όλη αυτή τη βρόμικη ιστορία συμφερόντων, υποχρεώνοντας μάλιστα και την κυβέρνηση να τον ακολουθήσει στον δύσκολο αυτόν δρόμο. Παλικάρι θα ήταν αν μετά την «επί του όρους ομιλία του» αποφάσιζε να σταυρωθεί για το καλό των συνανθρώπων του. Και η δική του σταύρωση θα ισοδυναμούσε με παραίτηση. Επειτα απ' όλ' αυτά που δήλωσε, τι κάθεται; Τι περιμένει; Να του πουν ότι έχει δίκιο; Να τον αναγορεύσουν σε αρχηγό κόμματος επειδή βρήκε το θάρρος να πει αυτά που δεν λένε οι άλλοι; Γιατί δεν παίρνει το καπελάκι του να φύγει; Φοβάται μην τον κατηγορήσουν για λιποψυχία; Ας τον κατηγορήσουν. Θα απολογηθεί αυτός όταν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, οφείλουν να απολογηθούν αυτοί που έχουν τη φωλιά τους λερωμένη; Από τη στιγμή που ένας πολιτικός αντιλαμβάνεται ότι μπήκε σε μονόδρομο, δύο είναι οι επιλογές του. Παραιτείται από το αξίωμά του, αν θεωρεί ότι η σήψη έχει μολύνει όλους τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, και ιδιωτεύει. Πάει σπίτι του και συνεχίζει τον αγώνα από άλλο μέτωπο. Διότι ευτυχώς υπάρχουν και άλλα μέτωπα, που μπορεί να μη σου δίνουν τα προνόμια τα βουλευτικά, αλλά τουλάχιστον σου δίνουν το σπάνιο προνόμιο να τα έχεις καλά με τη συνείδησή σου. Αν πάλι η σήψη δεν αφορά όλους, τότε υπάρχουν και άλλοι πολιτικοί χώροι στους οποίους θα μπορεί τουλάχιστον να οραματίζεται. Αν επιλέξει κάτι από αυτά, τότε μάλιστα. Θα έχουμε να κάνουμε με παλικάρι!