Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!
Περίεργο πράγμα οι εμμονές. Έχω την εντύπωση ότι η λέξη από μόνη της έχει αρνητική σημασία. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος, όμως, ότι τα αποτελέσματα των εμμονών είναι πάντα αρνητικά. Αν είσαι αρκετά τυχερός μπορεί να σε οδηγήσουν σε ανεπανάληπτη επιτυχία.
Το πιο πιθανό είναι όμως να σε οδηγήσουν σιγά σιγά και με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Σιγά το πράγμα. Μια θεαματική καταστροφή είναι πάντα προτιμότερη, από μία ευχάριστη μεν, αλλά μικρής κλίμακας επιτυχία. Θεαματική καταστροφή λοιπόν.
Και αν γίνεται θα μπορούσα να έχω ένα αλληλούια;
Now that’s what I’m talking about. Thanks a lot silent monks. And now I shall continue my story.
Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν fan των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Αν εξαιρέσει κανείς το ξαπλωτό ποδοσφαιράκι στα μπλιμπλικάδικα, όπου έβρισκα και το πρώτο Mortal Kombat, στα υπόλοιπα η παιχνιδονοημοσύνη μου βρίσκεται κάπου στον πάτο. Όχι ότι η κανονική τον ξεπερνάει, αλλά για να συνεχίσουμε ήρεμα τη συζήτηση μας, ας προσποιηθούμε ότι είναι φυσιολογική και μπορούμε να κάνουμε μια κουβέντα σαν άνθρωποι βρε αδελφέ!
Τα playstation, τα XBOX και τα Wii, πέρασαν και δεν με ακούμπησαν. Δεν έχω καμία ωραία ιστορία, για ατελείωτα βράδια με φίλους παίζοντας pro, ούτε ατελείωτα βράδια μόνος μου να παίζω manager. Δεν έχω λιώσει με το World of Warcraft, ούτε έζησα μια παράλληλη ζωή στην πόλη των Sims. Δεν έχω πρόβλημα με αυτούς που το κάνουν, απλά ποτέ δεν έτυχε να κολλήσω με κάτι τέτοιο. Μέχρι πριν λίγες ημέρες…
Από το ξεκίνημα του χρόνου που έπεσε στα χέρια μου το Buzz έχω θολώσει. Για όσους δεν το ξέρετε είναι ένα παιχνίδι ερωτήσεων σε μορφή τηλεπαιχνιδιού. Ξαφνικά ξύπνησαν μέσα μου συναισθήματα που είχα να νιώσω από τον καιρό που η Κρίστα, γύρναγε τον τροχό της τύχης στις αρχές της δεκαετίας του 90.
Και φτάνουμε στις εμμονές. Από την πρώτη ημέρα που έπαιξα, έχω την εντύπωση ότι είμαι ανίκητος. Και εκεί που ήμουν χαλαρός και απλά άφηνα να μου ξεφύγει ένα χαμόγελο μετά από μία σωστή απάντηση, τώρα κάθε φορά που κάποιος με πλησιάζει στο σκορ βγάζω ένστικτα πρωτόγνωρα. Κάνω ψυχολογικό πόλεμο, κοροϊδεύω, σκουντάω, ενώ το χειρότερο που έκανα, ήταν να ρίξω υπνωτικό χάπι στο ποτό του κυριότερου αντιπάλου μου.
Όταν τον πήρε ο ύπνος με το μπάζερ στο χέρι, πήγα από πάνω του και άρχισα να φωνάζω «Καλά να πάθεις πούστη, καλά να πάθεις πούστη».
Μικρή λεπτομέρεια. Απευθυνόμουν σε γυναίκα.
Έτσι πήρα τη δύσκολή απόφαση να αποτοξινωθώ. Κατάλαβα ότι έγινα δυσάρεστος στο περιβάλλον μου. Πρέπει να σταματήσω το buzz, όσο είμαι ακόμα ο καλύτερος του κόσμου.
Μου είπαν ότι η καλύτερη λύση για αποτοξίνωση, είναι ένα μπουκάλι ουίσκι Highland Pride την ημέρα και μία σοκολάτα Lacta με κομματάκια μπισκότου.
Έχω την αμυδρή εντύπωση ότι μπορεί να αποτοξινωθώ από το buzz, αλλά να μετατραπώ σε έναν υπέρβαρο αλκοολικό που θα παίζει σαξόφωνο , αν ακολουθήσω αυτή τη θεραπεία. Αλλά και πάλι που είναι το κακό; Αφού τα είπαμε. Η θεαματική καταστροφή είναι προτιμότερη.
Άλλωστε ο Ντοστογιέφσκι μας συντροφεύει με τον καλύτερο τρόπο σε αυτές τις περιπτώσεις όταν γράφει… «Λοιπόν τ' ομολογώ, ναι μου είναι πολύ ευχάριστο να είμαι σκλάβος σας. Υπάρχει μια απόλαυση στο τελευταίο σκαλοπάτι της ταπείνωσης και του εξευτελισμού».
Υ.Γ.1 Το επόμενο Heartbreak Hotel θα ασχοληθεί με τις πάπιες και τους κάστορες.
Υ.Γ.2 Βίντεο κλιπ της εβδομάδας
Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
