Παρελθόν και μέλλον (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ευτυχώς θα δούμε Μπαρτσελόνα - Αρσεναλ. Καλό μου φαίνεται. Αφού η τύχη δεν μας βοήθησε, ώστε να δούμε στον τελικό αυτό που οι περισσότεροι θα επιθυμούσαν, δηλαδή Μπαρτσελόνα - Μίλαν, η επόμενη ενδιαφέρουσα αναμέτρηση μοιάζει να είναι αυτή που «έκατσε» τελικά.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι «ροσονέρι» άξιζαν να φτάσουν και φέτος στον μεγάλο τελικό. Αν εξαιρέσουμε τους οπαδούς της Ιντερ, που σίγουρα θα πανηγυρίζουν στα κρυφά ψιθυρίζοντας «grazie, Barca», οι υπόλοιποι Μιλανίστι, που βλέπουν κάθε χρόνο βρέξει χιονίσει την ομάδα τους να πρωταγωνιστεί μέχρι τέλους στο Τσάμπιονς Λιγκ, αν μη τι άλλο θα νιώθουν υπερήφανοι για την κοκκινόμαυρη ταξιαρχία τους. Τα 90 λεπτά, εξάλλου, στο «Καμπ Νου» τους δικαιώνουν. Η Μίλαν αποκλείστηκε με ψηλά το κεφάλι, έτσι όπως ταιριάζει όχι μόνο στις μεγάλες ομάδες, αλλά ιδιαίτερα σε αυτές που σέβονται τη μακρά ιστορία τους στους θεσμούς, που πάνω απ' όλα σέβονται τους οπαδούς τους, αλλά και τους φίλους του ποδοσφαίρου. Το τελευταίο είναι που με κάνει να τρέφω βαθιά εκτίμηση στην ομάδα που λέγεται Μίλαν. Αν μετρούσε το γκολ του Σεβτσένκο, σίγουρα όλα θα ήταν διαφορετικά. Εχω την αίσθηση, όμως, ότι ο Γερμανός Μερκ κάτι το επιλήψιμο διέκρινε στην αρχή της φάσης, κάποια «κοκορομαχία» ίσως ανάμεσα στον Πουγιόλ και τον Ουκρανό, διότι έχει σφυρίξει πριν ακόμα η μπάλα φτάσει στο κεφάλι του τελευταίου. Ας είναι. Η ίδια η στάση της Μίλαν –άκρως αξιοπρεπής– δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερα σχόλια. Η ομάδα του Αντσελότι «χτύπησε» στα ίσα το ματς, αλλά επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω ότι μπορούσε να πάρει την πολυπόθητη πρόκριση. Η Μπάρτσα έπαιξε τόσο ώστε να διατηρήσει τον έλεγχο απέναντι σε μια ομάδα που ξέρει πώς να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες μιας νεότερης και ισοδύναμης –αν όχι καλύτερης– ομάδας. Τα πρόσωπα των παικτών του Ράικαρντ στο τέλος του παιχνιδιού συνηγορούν για του λόγου το αληθές. Φάτσες φρέσκες, κουρασμένες, αλλά όχι καταπονημένες. Σε πλήρη, δηλαδή, αντίθεση με αυτές των παικτών της Μίλαν, που σου έδιναν την εντύπωση ότι κάθε λεπτό μετρούσε στις πλάτες τους σαν χρόνος ολόκληρος. Με το σφύριγμα της λήξης οι σφυγμοί τους σίγουρα θα είχαν πιάσει κόκκινο. Απόλυτα δικαιολογημένοι. Δεν είναι λίγοι αυτοί που κανονικά θα έπρεπε να παίζουν σε αγώνες βετεράνων. Χρόνια πριν, όταν το ποδόσφαιρο δεν ήταν τόσο γρήγορο και τόσο αυτοματοποιημένο, η ηλικία που έχουν σήμερα οι περισσότεροι από τους παίκτες της Μίλαν θεωρείτο απαγορευτική για το άθλημα. Πόσω μάλλον στις μέρες μας, λοιπόν. Η Μπαρτσελόνα, χωρίς να πιάσει εξαιρετική απόδοση, μέτρησε πέντε κλασικές ευκαιρίες για γκολ απέναντι σε άμυνα ιταλικής ομάδας. Αυτό από μόνο του ίσως να λέει πολλά. Οι Καταλανοί σε όλα τα ματς περίμεναν να περάσει μια μπαλιά πίσω από τις πλάτες των αμυντικών της Μίλαν. Μία και μοναδική, αρκετή για να στείλει τους Μιλανέζους εκεί που συνήθως φτάνει τελευταία η ελπίδα. Δεν το κατάφεραν. Κατάφεραν όμως να προκριθούν με απόδοση και βαθμό σίγουρα καλό. Η Μίλαν αντιπροσωπεύει πλέον το παλιό, το αξιοπρεπές. Μια ομάδα που έγραψε ιστορία αντάξια του ονόματός της.. Η Μπαρτσελόνα αντιπροσωπεύει το νέο, το ταλαντούχο, τη φαντασία, την αβαντγκάρντ σκηνή ενός ποδοσφαίρου που αν δεν κυριαρχήσει, τότε πολύ φοβάμαι πως τη… βάψαμε, παιδιά!