Πού είναι τα χρόνια... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Πόσο υπερήφανη μπορεί να νιώθει μια ομάδα που κατάφερε να φτάσει στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, έχοντας καταφέρει στον δεύτερο ημιτελικό να μη δημιουργήσει ούτε μία ευκαιρία για γκολ; Όταν μάλιστα απέναντί της η «Σταχτοπούτα» Βιγιαρεάλ ούτε σαν όνομα ούτε σαν φανέλα-ιστορία συγκρίνεται μαζί της. Πού να μιλήσουμε για αξία παικτών και συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ... Για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω με την Αρσεναλ. Με τον εαυτό μου τα βάζω και θα σας εξηγήσω παρακάτω το γιατί. Οι «κανονιέρηδες» λοιπόν του Λονδίνου φέτος «όπλισαν» λιγότερες από άλλες φορές, τελειώνουν τον πόλεμο σχεδόν άκαπνοι, αλλά... βρήκαν στόχο, που δεν είναι άλλος από τη συμμετοχή τους στην τελική αναμέτρηση του Παρισιού. Η Αρσεναλ του 0-0 και του 0-1 με τη Ρεάλ, του έξω από τον φετινό της προγραμματισμό 2-0 με τη Γιουβέντους, που ευτυχώς επανόρθωσε με το 0-0 στο «Ντέλε Αλπι». Η Αρσεναλ του 1-0 στο «Χάιμπουρι» με τη φτωχή, πλην τίμια, Βιγιαρεάλ, των «μηδέν» προσπαθειών στο πρώτο ημίχρονο της ρεβάνς στην Ισπανία και των δύο (!) έναντι 12 προσπαθειών των «κίτρινων μαχητών» της Βιγιαρεάλ στο δεύτερο κρίσιμο 45λεπτο.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν είναι τόσο ο σκοπός που με εκνευρίζει, αλλά τα... μέσα. Βλέποντας το ματς στην τηλεόραση, θυμήθηκα ένα άλλο παιχνίδι πολλά χρόνια πριν, δεκαετία του '70. Διπλός τελικός στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ ανάμεσα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο και τη Γιουβέντους. Στον επαναληπτικό στον λεγόμενο «Λάκκο των Λεόντων», την έδρα των Βάσκων, κατά κόσμον «Σαν Μαμές», οι «αυτονομιστές» είχαν ταράξει τους Ιταλούς. Εβαλαν δύο γκολ (σκόρερ οι Ιρουρέτα και Ρουίθ, αν δεν με απατά η μνήμη μου), ανατρέποντας το εις βάρος τους 1-0 του πρώτου αγώνα στο «Κουμουνάλε», για να έρθει ο σημερινός κουμανταδόρος της «Γηραιάς Κυρίας» Ρομπέρτο Μπέτεγκα στη μόνη επίθεση των Ιταλών (ίσως και από θέση οφσάιντ) να χαρίσει με κεφαλιά τον τίτλο στην ομάδα του. Αναρωτιόμουν λοιπόν τι διαφορά έχει η ομάδα του Βενγκέρ από εκείνη του Τραπατόνι; Ή μήπως ο Τζιοβάνι δεν είχε καλούς παίκτες; Παικταράδες, αλλά... ο σκοπός ήταν αυτό που τον ενδιέφερε. Λέγαμε τότε ότι η Γιούβε παίζει αντιποδόσφαιρο και σκοτώνει το θέαμα. Οτι, αν και με μάγους στη σύνθεσή της, κλείνεται πίσω και δεν προσφέρει θέαμα. Καλά λέγαμε, όπως πολύ καλά κάναμε και ζητούσαμε τα χρόνια εκείνα να προχωρούν οι αγγλικές ομάδες στα Κύπελλα για να βλέπουμε και λίγη μπάλα, να χορταίνουν μάτια και ψυχή. Αποκλείαμε μάλιστα το ενδεχόμενο στον αιώνα τον άπαντα ομάδες από το Μεγάλο Νησί να αναγκαστούν κάποτε να αλλάξουν νοοτροπία.

Καταλάβατε τώρα γιατί τα έχω με τον εαυτό μου; Μέσα σε λίγα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν ολοκληρωτικά. Θα μου πείτε, αγγλική ομάδα είναι η Αρσεναλ; Ελα ντε... Ούτε τις φανέλες δεν έχουν κρατήσει. Θα προτιμούσα πάντως να κρατούσαν τουλάχιστον την αγάπη για ανοικτό, καθαρό και επιθετικό ποδόσφαιρο. Ούτε αυτό. Η πρώτη εκκρεμότητα με τη μόνη μας πατρίδα, που είναι η παιδική ηλικία, τότε που αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο και λόγω των αγγλικών ομάδων, έκλεισε πέρυσι με τη Λίβερπουλ, που δεν θύμισε ποτέ τα παλιά. Μια νέα ήρθε με την ίδια ονομασία και μας συστήθηκε. Η δεύτερη, αυτή του ενταφιασμού των ωραίων αναμνήσεων που παραπέμπουν στην ελπίδα, έκλεισε την Τρίτη το βράδυ, φοβάμαι οριστικά.