T U DOVE ERI IERI? (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η Αυτής Μεγαλειότης υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις ήταν να έρθει στη χώρα μας την Πέμπτη, αλλά τελικά έφτασε ξημερώματα Τρίτης. Το γνωστό σενάριο. Λέμε μια ημερομηνία στα κοντά, και ξαφνικά εμφανιζόμαστε δύο μέρες νωρίτερα. Ολοι, φυσικά, οι «ενδιαφερόμενοι» γνώριζαν εκ των προτέρων την ακριβή άφιξη της κυρίας. Αλίμονο, να μην προλάβει η κυρία Ντόρα να πάει ένα κομμωτήριο; Να τη δει έτσι μπροστά της φάντη μπαστούνι; Η μέρα δεν επιλέχθηκε τυχαία. Ο,τι καλύτερο για την ακατονόμαστη. Οι περισσότεροι απ’ τους Αθηναίους, μακριά από την πρωτεύουσα, επιδίδονται ακόμη σε αρνομαχίες μέχρις τελικής πτώσεως. Οπότε, δεν έρχεται Τρίτη, που η Αθήνα θα είναι άδεια, να ξεμπερδεύουμε; Εβλεπα τις εικόνες στην τηλεόραση και μονολογούσα. Ποιοι είμαστε; Θυμήθηκα εκείνο το τραγούδι του Λούτσιο Ντάλα, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, τότε που ο αρκούδος με τη γλυκιά φωνή κερνούσε στην έμπνευση κρασί και αυτή του χάριζε τραγουδάκια. Πώς έλεγε ο στίχος; «tu dove eri ieri?». Που στη γλώσσα μας σημαίνει: «Εσύ πού ήσουν εχθές;». Ελα ντε. Εβλεπα, λοιπόν, τον κόσμο στη μικρή οθόνη και μονολογούσα. Ολο οι ίδιοι και οι ίδιοι. Χίλιοι άνθρωποι με το ζόρι. Σαν απουσιολόγοι των επαναστατικών μας συνειδήσεων, βρίσκονται πάντα εκεί, να καταγράψουν απουσίες και παρουσίες. Με τους μισούς, μάλιστα, έχουμε και ιδεολογικές διαφορές, πάναθεμά μας, αλλά τέτοιες στιγμές τέτοια λόγια. Τουλάχιστον καταφέρνουμε να βρεθούμε στα πεζοδρόμια. Αλλά κάθε χρόνο και λιγότεροι, ενώ τα πράματα χειροτερεύουν. Πώς έχουμε γίνει έτσι; Εχουμε γίνει ή, μάλλον, έχουμε καταντήσει, γιατί το δεύτερο είναι χειρότερο. Επιβάλλεται μίνι στρατιωτικός νόμος στην Αθήνα, μέχρι και οι πεζοί δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο κέντρο, και εμείς τίποτα. Λίγα χρόνια πριν, θα είχαν ξεσηκωθεί και τα παγκάκια. Νέος πόλεμος ετοιμάζεται (θα τον δούμε και αυτόν ζωντανό στην τηλεόραση), οι Αμερικανοί δεν το κρύβουν ότι θα επιτεθούν στο Ιράν, έρχονται να διαπραγματευθούν τις τελευταίες λεπτομέρειες και εμείς σαν τους παράλυτους κοιτάμε και αναρωτιόμαστε, στην κατάσταση που είμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε. Είναι δυνατόν να αγανακτεί ο Μανώλης Γλέζος, να στέλνει επιστολή στην υπουργό Εξωτερικών και να μην αγανακτούν οι εικοσάρηδες; Για τους εικοσάρηδες τους δικούς μας μιλάω, οι οποίοι, αν δεν γινόταν το μπάμ στη Γαλλία από τους συνομήλικούς τους, δεν θα έπαιρναν χαμπάρι περί τίνος πρόκειται. Οχι ότι κατάλαβαν τώρα, αλλά λέμε. Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Τι έχουμε κάνει εμείς οι μεγαλύτεροι; Ακόμη δεν έχουμε ξεπεράσει το κόμπλεξ ότι είμαστε αριστεροί, ότι είμαστε κομμουνιστές, λες και εμείς οι ίδιοι προσωπικά φταίμε για τα χάλια του τείχους και της Ανατολικής Ευρώπης και φοβόμαστε μην κάνουμε και τους πιτσιρικάδες σαν τα μούτρα μας, δηλαδή. Οταν έχεις δίκαιο, φωνάζεις. Εμείς προτιμήσαμε να συζητήσουμε. Πάρτε τα τώρα. Ακόμη ένας πόλεμος σιγοψήνεται στη φωτιά, και στον δρόμο πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Γραφικές φωτοκόπιες ενός κόσμου που μοιάζει, χρόνο με τον χρόνο, με γκραβούρα μιας εποχής. Καμία σχέση με τον μοντέρνο πίνακα της αβανγκάρντ σκηνής που θα εμπνεύσει καινούργια αριστουργήματα. Ακόμη και σε αυτό ως χώρα έχουμε μείνει τραγικά πίσω. Δείτε δίπλα μας, μια ώρα με το αεροπλάνο, στην Ιταλία, τι συμβαίνει, για να καταλάβετε τη διαφορά. Κάθε φορά, λοιπόν, που πλησιάζει η ώρα να πεθαίνει κόσμος γιατί κάποιοι έτσι θέλουν, σκέφτομαι «πού ήταν χθες» οι ζωντανοί;