Ενα πιτσιρίκι (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Και ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν τους πιτσιρικάδες. Σ' αυτούς, λέει, θα δώσουν ευκαιρίες, αφού το μέλλον ανήκει σ' αυτούς. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα γίνει αυτό σε ένα ποδόσφαιρο, όπως το ελληνικό, στο οποίο το παρόν είναι πολυτιμότερο από οποιοδήποτε ελπιδοφόρο μέλλον. Ο Γιώργος Χατζάρας θέλει να δώσει στους μικρούς του Αιγάλεω την ευκαιρία να δείξουν την αξία τους στον αγώνα με τον Ολυμπιακό. Στον Λιαπάκη, στον Μουστογιάννη (αυτό το παιδί, το τόσο ικανό, αλλά και τόσο άτυχο στην καριέρα του) και στον Προκόπη Σαγανά. Το είχα γράψει πριν από λίγες μέρες και για τον Σάντος. Το ίδιο ισχύει για όλους τους προπονητές. Οι νέοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν χρειάζονται απλώς ευκαιρίες. Το σημαντικό γι' αυτούς είναι η στήριξη. Αν δηλαδή, σε περίπτωση που δεν έχουν το ιδανικό ξεκίνημα, υπάρχουν προπονητές που θα επιμείνουν σ' αυτούς. Κι αυτό οφείλουν να το κάνουν με περισσότερη επιμονή και υπομονή, λόγω μικρότερων απαιτήσεων, ομάδες όπως το Αιγάλεω, ο Ακράτητος, ο Ατρόμητος, ο Ιωνικός κ.ά.

Διαβάζω επίσης ότι ο Ηρακλής έχει τρεις παίκτες έτοιμους για την ενδεκάδα. Τον Χαράλαμπο Περπερίδη στα χαφ (20 χρόνων), τον επιτελικό χαφ Κώστα Διαμαντίδη (σχεδόν 21 χρόνων) και τον Γιάννη Παπαποστόλου στη θέση του σέντερ φορ, λίγο μεγαλύτερος από τους συμπαίκτες του αλλά και αυτός νεαρός (24 χρόνων). Και οι τρεις είμαι σίγουρος ότι και ευκαιρίες θα έχουν να δείξουν το ταλέντο τους και στήριξη από τον Σάββα Κωφίδη. Και να δείτε ότι σε 2-3 χρόνια θα φιγουράρουν στις μεταγραφικές λίστες των μεγάλων ομάδων.

Παντού υπάρχουν τέτοιοι παίκτες. Ο Σταμάτης Γαρρής στη χθεσινή «SportDay» έκανε μία πολύ καλή δουλειά παρουσιάζοντάς τους. Τρελαίνομαι όμως όταν διαβάζω ότι στον π.χ. Ακράτητο υπάρχουν περίπου τέσσερις 20άρηδες ταλαντούχοι, όπως ο Παγώνης, ο Πιπίνης, ο Τζημόπουλος και ο Αραβίδης, που περιμένουν πότε θα πατήσουν χορτάρι. Και δεν είναι αυτό που με εκνευρίζει. Είναι ότι στη θέση τους δεν παίζουν καλύτεροι. Αυτά τα παιδιά όμως συνεχίζουν να επιμένουν, να προσπαθούν και να ελπίζουν. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και δεν περιλαμβάνει μόνο παίκτες Α' Εθνικής, αλλά και Β' και Γ'.

Αλλά ούτε στις μικρότερες κατηγορίες, για να λέμε του στραβού το δίκιο, οι πιτσιρικάδες έχουν καλύτερη τύχη. Διαβάζεις συνθέσεις ομάδων ακόμα και στην Γ' Κατηγορία και έχεις την εντύπωση ότι είναι η μικτή κόσμου ή παρατσούκλια παικτών. Την ίδια ώρα, όλοι αυτοί που εργάζονται στις τόσες πολλές ακαδημίες ισχυρίζονται και με το δίκιο τους ότι οι φουρνιές των Ελλήνων παικτών τα τελευταία χρόνια αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής. Δεν λέω ότι είμαστε χώρα με μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνατότητες παραγωγής ταλέντων. Εδώ οι Γερμανοί ή οι Αγγλοι δυσκολεύονται να βγάλουν ταλέντα, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος. Μόνο που αυτές οι κοινωνίες είναι διαρθρωμένες διαφορετικά, οπότε η συζήτηση ανοίγει. Το γεγονός είναι ότι Ελληνες ποδοσφαιριστές ταλαντούχοι υπάρχουν. Παράγοντες και διοικούντες, που να τους ενδιαφέρει, δεν υπάρχουν.
Και από την άλλη ήρθε πλέον ο καιρός να μη θεωρούμε τα ταλαντούχα παιδιά των 19 και 20 χρόνων πιτσιρικάδες που το μέλλον ανοίγεται μπροστά τους. Το μέλλον τους είναι εδώ. Το μέλλον τους είναι τώρα.