Just do it (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, στην τελευταία συνάντηση που είχε με τους οργανωμένους οπαδούς του «τριφυλλιού», είπε πολλά και απάντησε σε όσα ερωτήματα του έθεσαν. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στις απαντήσεις του σχετικά με τη διαιτησία. Ότι δηλαδή δεν θέλει να δίνουν στην ομάδα του πέναλτι από τη σέντρα. Τον συγχαίρω γι' αυτό που λέει, αλλά όλα αυτά αποδεικνύονται με πράξεις και όχι με λόγια. Σε όποιον πρόεδρο κι αν κάνεις αυτή την ερώτηση, την ίδια απάντηση θα σου δώσει. Ούτε περίμενα να πει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο σχετικά με τον ΟΦΗ. Το έχω γράψει και πάλι σ' αυτήν εδώ τη στήλη ότι αν υπάρχει καθεστώς πολυΐδιοκτησίας που εμπλέκει τον Παναθηναϊκό και τον ΟΦΗ, τότε αυτό αποκλείεται να το αποκαλύψει ο πρόεδρος της μιας ή της άλλης ομάδας. Στοιχεία υπάρχουν και βρίσκονται στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού. Αν λοιπόν υπάρχει κάτι επιλήψιμο, θα το λύσουν οι Αρχές. Αν όχι, ας βγάλουν μια ανακοίνωση για να μη ζούμε όλοι εμείς οι καχύποπτοι με αμφιβολία.

Ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού καλά έκανε και απάντησε με τόνο συναισθηματικό στο σχετικό ερώτημα και από κει και πέρα όποιος πίστευε ότι θα ακούσει περισσότερα, μάλλον είναι αφελής. Αυτό όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και κράτησα από τις δηλώσεις του Γιάννη Βαρδινογιάννη είναι η επιθυμία του για έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Εδώ υπάρχει μια δέσμευση, από την οποία είναι αδύνατον να βρεις εύκολα δικαιολογίες για να ξεστρατίσεις. Δεν μπορείς να δηλώνεις ότι θέλεις πρωτιά στην Ευρώπη με σκοπό να ξεγελάσεις κάποιους. Γρήγορα θα αποκαλυφθείς. Θέλεις, δεν θέλεις, δεσμεύεσαι μ' αυτή τη δήλωση. Χαίρομαι που βάζει ψηλά τον πήχη ο Τζίγκερ και επιστρέφει σε έναν Παναθηναϊκό που ήταν πιο γνωστός ως Panathinaikos, με περισσότερο κύρος, ειδικό βάρος και σίγουρα καλύτερη ομάδα από αυτή που έχει να επιδείξει τώρα. Έγραφα κάποτε πως είναι αδύνατον για μια ομάδα, όπως ο ΠΑΟ με την ιστορία και τη διαδρομή που έχει στην Ευρώπη, να αποφασίζει ξαφνικά ότι πρέπει να σκέφτεται ελληνικά. Οτι δηλαδή ένα πρωτάθλημα Ελλάδας ή στην καλύτερη ένα νταμπλ θα ήταν σημαντικότερο από μια ευρωπαϊκή πορεία ή, αν θέλετε, διάκριση. Να το 'λεγε κανένας σύλλογος που έχει πάρει 2-3 πρωταθλήματα στη διαδρομή του, να το καταλάβω. Από ομάδες, όμως, όπως ο Παναθηναϊκός, αρνούμαι να το καταλάβω και ούτε πρόκειται. Πιστεύω ότι η ιστορία με δικαίωσε. Ο Παναθηναϊκός πήρε το νταμπλ, αλλά στην Ευρώπη δεν κατάφερε να επαναλάβει τις εμφανίσεις του παρελθόντος. Και μάλιστα του πρόσφατου. Είναι αδύνατον για μια ομάδα, που θα έχει όραμα την ευρωπαϊκή διάκριση, να μην έρθει η στιγμή που θα κατακτά για πλάκα τους τίτλους στην Ελλάδα. Οχι να τους κερδίζει, να τους κατακτά. Γιατί ανάμεσα στα δύο ρήματα υπάρχει μεγάλη διαφορά. Εκτός αυτού, θα βρίσκεται στην περίοπτη θέση να υπερηφανεύεται ότι στη μεγάλη αγορά της Ευρώπης και πρόσωπο έχει αλλά και υπόληψη, τέτοια που άλλοι σύλλογοι δεν έχουν ακόμα καταφέρει να αποκτήσουν. Χαίρομαι που έστω και με καθυστέρηση ο Panathinaikos επιστρέφει σε κάτι που ταιριάζει στο DNA του και τον αντιπροσωπεύει πραγματικά.