Χαμστεράκια (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Οι διήμερες εργασίες της εαρινής συνόδου κορυφής των 25 Ευρωπαίων ηγετών ολοκληρώθηκαν χθες στις Βρυξέλλες. Οι «αφεντάδες» έθεσαν ως βασικό στόχο να καταστεί η ευρωπαϊκή οικονομία η πιο ανταγωνιστική στον κόσμο με ορόσημο το 2010. Αφού βέβαια πρώτα την κατέστησαν... σαν τα μούτρα τους. Και μην μου πείτε ότι διακρίνετε και κάποια συμπαθητική φάτσα ανάμεσά τους. Γιατί για φωτεινά μυαλά ούτε κουβέντα.

Οι κύριοι αυτοί μεταξύ άλλων συντάχθηκαν και με τη φιλοσοφία του Γάλλου πρωθυπουργού Ντε Βιλπέν για τη «νεανική απασχόληση». Είδατε τι ωραία που το θέτει ο Γάλλος; Μιλάει για απασχόληση, όχι για εργασία. Και εφόσον τα νεαρά αυτά παιδιά απασχολούνται με κάτι, τους δίνουμε τη δυνατότητα (σαν να μην είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους) να μη σκοτώνουν τον χρόνο τους. Μεγάλη η χάρη τους, που βοηθάνε τους νέους να μη σκουριάσουν. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι οι εργοδότες τους μπορούν μέχρι την ηλικία των 26 χρόνων να τους απολύουν αν το θελήσουν χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση και το κυριότερο, άκουσον, άκουσον, χωρίς αποζημίωση εντός των δύο πρώτων χρόνων.

Μην προσπαθήσετε να το ξαναδιαβάσετε. Δεν καταλάβατε λάθος. Με τη δεύτερη ανάγνωση πάντως δεν βλέπω να αλλάζει κάτι θεαματικά... Το φοβερό είναι ότι οι κοινωνίες αυτές στην Ευρώπη αγωνίστηκαν χρόνια πριν, όταν ανάλογες νομοθετικές ρυθμίσεις αφορούσαν την εποχή εκείνη στους μετανάστες. Πολύ απλά, τώρα συμβαίνει στα παιδιά τους. Με λίγα λόγια, για τους «αφεντάδες» των ευρωπαϊκών χωρών υπεύθυνοι για την ανεργία είναι οι ίδιοι οι νέοι και όχι το σύστημα που παράγει ανισότητες. Ετσι, μη μπορώντας και μη θέλοντας να τα βάλουν μ’ αυτό, θα πρέπει κάπως να στριμώξουν τους νέους, και στο τέλος -να δείτε- θα απαιτήσουν και ένα μεγάλο ευχαριστώ που τους βρήκαν μια λύση.

Καπιταλισμός και παραλογισμός έχουν πολλά κοινά. Αυτό όμως που ειλικρινά με κάνει να αγανακτώ είναι τα ίδια τα επιχειρήματα και κατ’ επέκταση η βάπτισή τους σε ορθολογικά ή ρεαλιστικά. Για κυνικά ή στην καλύτερη απάνθρωπα, ούτε κουβέντα. Δεν ξέρω πώς μπορεί να προοδεύσει, με την ευρύτερη και όχι με τη στενή μόνο έννοια του κέρδους και της παραγωγής, μία κοινωνία στην οποία οι νέοι δεν θα διαφέρουν καθόλου από τα χαμστεράκια. Τα μικρά αυτά ποντίκια που χρησιμοποιούνται για πειράματα. Δυστυχώς έτσι βλέπουν αυτοί οι κύριοι τους νέους. Εκατομμύρια χαμστεράκια, που θα ζήσουν τα επόμενα χρόνια στην ανασφάλεια, στην αβεβαιότητα, έτοιμα να δεχτούν τον οποιονδήποτε εξευτελισμό για να μη βρεθούν άνεργοι, και όσα απ’ αυτά καταφέρουν να επιβιώσουν, τότε ο οργανισμός τους θα το λέει πραγματικά. Τα υπόλοιπα απλώς θα έχουν χαθεί κατά τη διάρκεια πειραμάτων, τα οποία όμως απέβλεπαν στην πρόοδο της επιστήμης και του ανθρώπου.

Αν δεν βγούμε και τώρα στους δρόμους, τότε καλά να πάθουμε. Αυτό έχω μόνο να δηλώσω. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ΜΕΝΙΟ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟ τόσο για το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο «GAME BOY: Το μοιραίο 10», που μου απέστειλε, όσο και για την ιδιόχειρη αφιέρωση. Ανθρώπους που το μυαλό τους δεν έχει πάρει το σχήμα της μπάλας, αλλά ταξιδεύει ευσχήμως, τους έχει ανάγκη πρωτίστως η κοινωνία μας και δευτερευόντως ο «χώρος»!