Μαλε-ζάλη (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το πραγματικό κέρδος για το ελληνικό ποδόσφαιρο θα είναι να αποκτήσει κάτι από τη διαφορετική φιλοσοφία και νοοτροπία και, κατ’ επέκταση, θα έλεγα από την αισθητική που μεταφέρουν οι αλλοδαποί προπονητές, όταν αποφασίζουν να δουλέψουν στη χώρα μας. Ιδιαίτερα απ’ αυτούς που προέρχονται από ανεπτυγμένες ποδοσφαιρικά χώρες με παιδεία και αναγνωρισμένο κύρος. Δεν είναι λίγα αυτά που κερδίσαμε από την παρουσία του Οτο στον πάγκο της Εθνικής! Εκτός από τον ευρωπαϊκό τίτλο που μας ήρθε ουρανοκατέβατος και μας συγκλόνισε, ανοίγοντας επιτέλους τα τσιμπλιασμένα και ταλαιπωρημένα μάτια μας, οφείλουμε στον Γερμαναρά την αλλαγή νοοτροπίας, αλλά και αντιμετώπισης της ίδιας της Εθνικής ομάδας. Φιλάθλους και παίκτες, μάς έμαθε να τη βλέπουμε διαφορετικά. Να τη σεβόμαστε και να τη στηρίζουμε ως κάτι δικό μας. Νομίζω το τελευταίο είναι το σημαντικότερο όλων και θα γινόταν ακόμη και αν δεν είχαμε κερδίσει το περίφημο Euro. Εργο Ρεχάγκελ, αναμφισβήτητα. Αυτός είναι, εξάλλου, ο λόγος που μας κάνει να προσανατολιζόμαστε σε ξένους προπονητές κύρους. Για να μας δώσουν τα φώτα τους μπας και έτσι καταφέρουμε και ξεφύγουμε κάποτε από τη «χρυσή» μας μετριότητα. Ανάλογες περιπτώσεις είχαμε και στο παρελθόν, βλέπε Πούσκας, Μπούκοβι, Σάνον, Στάνκοβιτς και άλλοι πολλοί. Αν τώρα καταφέρουμε και τους αλλάξουμε, με αποτέλεσμα να τους κάνουμε σαν τα μούτρα μας, τότε… μηδέν εις το πηλίκον. Τα γράφω αυτά με αφορμή τiς δηλώσεις Μαλεζάνι, μετά το παιχνίδι με τον ΟΦΗ. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια για τον προπονητή του Παναθηναϊκού, σε δύσκολες γι’ αυτόν ώρες, προξενώντας μάλιστα ουκ ολίγες φορές την απορία σε φίλους και συναδέλφους (ο Μιχάλης Τσαπίδης ακόμα απορεί), που αναρωτιόντουσαν αν το κάνω από πείσμα ή επειδή πραγματικά τον εκτιμώ. Η συζήτηση φούντωσε τότε που ο Ιταλός βγήκε έξω από τα ρούχα του, στην περίφημη εκείνη συνέντευξη Τύπου, μετά το παιχνίδι με τον Ηρακλή. Οσοι είστε συχνοί αναγνώστες της στήλης, θα θυμόσαστε ότι του έδωσε απόλυτο δίκαιο. Πίστευα και πιστεύω ειλικρινά στις ικανότητες του Μαλεζάνι, όχι ότι δεν εμπεριείχε και… λίγο πείσμα η στήριξη στο πρόσωπό του. Η απαξιωτική συμπεριφορά που εύκολα υιοθετούμε όλοι εμείς, είτε με την ιδιότητα τη δημοσιογραφική είτε μ’ αυτή του φιλάθλου, αλήθεια είναι πως, αφενός, με είχε κουράσει και, αφετέρου, την εύρισκα ξεπερασμένη. Πώς θέλεις να εξευρωπαϊστείς, όταν την ίδια ώρα αρνείσαι πεισματικά να ακούσεις μέχρι τέλους αυτά που έχει να σου «διδάξει» αυτός που έφερες γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο; Εύλογη, νομίζω, η απορία μου, πιστή εφαρμογή του γνωστού «άκουσον μεν, πάταξον δε». Το θέμα είναι όμως τι γίνεται όταν αυτός αρχίζει και υιοθετεί συμπεριφορές και νοοτροπίες που έχουν κουράσει και… μυρίζουν μουχλιασμένο παρελθόν. Αμφιβάλλω αν ποτέ ο Μαλεζάνι από τον πάγκο της Βερόνα προχωρούσε σε σύγκριση διαιτητικών αποφάσεων ανάμεσα στην ομάδα του και αυτή της Γιουβέντους, για παράδειγμα. Και αν η Βερόνα φαίνεται «μικρή» σε μέγεθος, συγκρινόμενη με τον Παναθηναϊκό, αμφιβάλλω το ίδιο, ακόμη και αν κοουτσάριζε τη Μίλαν. Δεν το έχουν πράξει ούτε οι Μαντσίνι - Αντσελότι, παρόλο που για λογαριασμό της «Γηραιάς Κυρίας» έχουν γίνει εγκλήματα, τόσο στο φετινό καμπιονάτο όσο και στο παρελθόν. Θα προτιμούσα, λοιπόν, ο Μαλεζάνι να ξαναγίνει ο Ιταλός που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε! Λίγο παράξενος, λίγο permaloso (οξύθυμος), που λένε και στη χώρα του, αλλά αυθεντικός. Αν μεταμορφωθεί σε Ελληνάρα, τότε και ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει να πάρει κάτι απ’ αυτόν, αλλά ούτε αυτός θα είναι πια σε θέση να δώσει κάτι αξιόλογο και διαφορετικό.