«Η φανέλα με το νούμερο 9» (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Και ξαφνικά ανακαλύψαμε τον Σαμαρά. Πάλι καλά που δεν λέμε για τον... πατέρα, αλλά για τον γιο. Διότι δεν θα μου προξενούσε καμιά έκπληξη αν ανακαλύπταμε εν έτει 2006 τον Σαμαρά τον πρεσβύτερο.

Την πάθαμε λίγο σαν τον Κολόμβο, που για τις Ινδίες πήγαινε, αλλά του προέκυψε η... Αμερική. Τους ονόμασε Ινδιάνους και καθάρισε. Προσωρινά ευτυχώς, καθώς η ιστορία τους αποκατάστησε με το «ερυθρόδερμοι».

Τι γράφουμε τώρα όλοι; Το «χρυσό» αγόρι, ο σέντερ φορ του μέλλοντος, η ελπίδα μας, ο προικισμένος επιθετικός, το ταλέντο, το νέο αστέρι του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένα αστέρι γεννιέται και άλλα... πρωτότυπα ελληνικά.

Το δίχως άλλο, το παλικάρι αξίζει τους χαρακτηρισμούς και κάτι μου λέει ότι θα τους δικαιώσει και με το παραπάνω. Το θέμα όμως είναι άλλο. Ο Σαμαράς junior είναι μόλις 21 ετών. Ξεκίνησε από τις Ακαδημίες του ΟΦΗ, αλλά την επαγγελματική καριέρα του την «έχτισε» εκτός συνόρων. Πρώτα στην Ολλανδία, στην οποία ξενιτεύτηκε σε ηλικία 16 χρόνων, φορώντας τη στολή της άσημης και γνωστής μόνο στου παίκτες του Στοιχήματος Χέρενφεν. Αντε γνωστή και στους οπαδούς του Ολυμπιακού εξαιτίας του αποκλεισμού του από το Τσάμπιονς Λιγκ την περίοδο 2000-01.

Εκεί μεγάλωσε ποδοσφαιρικά ο Σαμαράς. Από 18 χρόνων ήταν βασικός και αναντικατάστατος στην ενδεκάδα της ομάδας, με αποτέλεσμα να κάνει πολλούς Ολλανδούς ποδοσφαιριστές (μεταξύ αυτών και ο Μάρκο Φαν Μπάστεν) να αναφερθούν στα προσόντα και τις ικανότητές του με πολύ κολακευτικά σχόλια.
Εφτασε έτσι η στιγμή να κάνει το πρώτο του μεγάλο βήμα, μετακομίζοντας στο Σίτι. Οχι στο Αιγάλεω, αλλά στο Μάντσεστερ. Και λέω το «πρώτο», διότι αν συνεχίσει να προοδεύει με τον ίδιο ρυθμό, τότε σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλοι, σημαντικότεροι σταθμοί στην καριέρα του. Δεν ήταν εξάλλου λίγοι οι σύλλογοι που ενδιαφέρθηκαν να αποκτήσουν τον ψηλόλιγνο πιτσιρικά.

Την ίδια ώρα εμείς τραβούσαμε κάτι ύπνους που θα τους ζήλευε και Μεξικανός πότης σε ώρα σιέστας. Κάτι ακούγαμε, κάτι βλέπαμε, αλλά σιγά μην ασχοληθούμε με το μυξιάρικο. Για να παίξεις μπάλα στην Ελλάδα πρέπει να είσαι σε ώριμη ηλικία. Και όταν λέμε ώριμη, εννοούμε από 30 και πάνω.

Ο Σαμαράς με την προχθεσινή του εμφάνιση δεν έκανε τίποτε άλλο από το να εκθέσει ανεπανόρθωτα τη νοοτροπία πάνω στην οποία στηρίζεται το σύγχρονο (Θεέ μου) ελληνικό ποδόσφαιρο. Τη νοοτροπία αυτή που εμπιστεύεται ένα κάρο αλλοδαπούς αμφιβόλου ποιότητας και ικανοτήτων, σνομπάροντας συγχρόνως με τον χειρότερο τρόπο και ρίχνοντας στον ποδοσφαιρικό Καιάδα όποιον πιτσιρικά πάει να ξεχωρίσει.

Αν έμενε στην Ελλάδα ο Σαμαράς, ακόμα θα βολόδερνε, αγρίμι στο κλουβί στις μικρές των μικρών κατηγορίες, ανίκανος να αποδείξει τις ποδοσφαιρικές αρετές του. Στην καλύτερη περίπτωση, ίσως και λόγω των γνωριμιών του πατρός, να είχε πραγματοποιήσει μεταγραφή σε μία από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες, η οποία με τη σειρά της θα τον είχε στείλει με υποσχετική ή δανεικό κι αγύριστο κάπου να ασκήσει το «ποδοσφαιρικό του αγροτικό».

Σαν να τον βλέπω να τυραννιέται κάπου -στην καλύτερη περίπτωση- μεταξύ Εργοτέλη και ΟΦΗ ή να είναι -στη χειρότερη- πρώτο όνομα στον Ατσαλένιο. Η σύγχρονη εκδοχή της ταινίας «Η φανέλα με το νούμερο 9». Ακόμα ένα ταλέντο χαμένο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας να περιμένει, όπως και τόσα άλλα άλλωστε, πότε θα του δοθεί η «χρυσή» ευκαιρία. Επειδή όμως στο DREAM SHOW του ελληνικού ποδοσφαίρου παίζονται πολλά με τους «μανατζαρέους», θα μαραινόταν στη γλάστρα σαν το απότιστο φυτό.