Ντεμέκ (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Στη Θεσσαλονίκη πάει πολύς καιρός που έχει χαθεί η μπάλα. Με τον ΠΑΟΚ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, τον Αρη στη Β' Εθνική κατηγορία, τον Ηρακλή χωρίς διοίκηση αλλά ευτυχώς αγωνιστικά σε καλή κατάσταση (χάρη στον Κωφίδη) και την Καλαμαριά να προσπαθεί επί ματαίω να σώσει τα προσχήματα, η «Νύμφη του Θερμαϊκού» αργά αλλά σταθερά απλώς βιώνει την ποδοσφαιρική της παρακμή.

Είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί που τόσα χρόνια έστηναν επιμελώς και συστηματικά αυτό το σκηνικό, τώρα εν κρυπτώ θα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση και εν φανερώ θα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, «αγανακτισμένοι» και αηδιασμένοι από τα φαινόμενα βίας και σήψης που ταλαιπωρούν τη δύσμοιρη αυτή πόλη.

Εμένα, το μόνο που μου περνάει από το μυαλό είναι να τους αφιερώσω έναν στίχο από τους «Αγαμους Θύτες», που πολύ εύστοχα λέει: «ΠΕΝΤΕ ΚΩΛΟΙ ΟΛΟΙ ΚΙ ΟΛΟΙ ΤΗ ΡΗΜΑΞΑΝΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ». Διότι, δυστυχώς, έτσι είναι. Οσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, η Θεσσαλονίκη στο ποδόσφαιρο έχει τους οπαδούς και τις ομάδες που της αξίζουν. Το ίδιο ισχύει και για τους παράγοντες, αλλά και για μερίδα του Τύπου. Δεν κατάλαβα, δηλαδή, πώς ομάδες μπάσκετ (και τώρα, αλλά και στο κοντινό παρελθόν) ή βόλεϊ κατάφεραν και ξέφυγαν από τη μιζέρια της πόλης και όχι μόνο μεγαλούργησαν εντός και εκτός συνόρων, αλλά αποτέλεσαν και πρότυπο για άλλες ομάδες της περιφέρειας;

Εκεί, το περίφημο σλόγκαν «Αθήνα, γαμ…νη, ο τάδε δεν πεθαίνει» δεν ίσχυε; Ισχυε και με το παραπάνω, απλώς αυτοί που τις διαχειρίστηκαν ήξεραν και τα κόλπα και τις παγίδες, εν ολίγοις ήξεραν να τις διαχειριστούν σωστά.

Τώρα, τι να πεις για τους λίγους που τα κάψανε στην Τούμπα; Για μένα, προσωπικά, δεν φταίνε αυτοί. Ετσι μεγάλωσαν, αυτά τους έμαθαν, αυτός είναι ο δρόμος που τους έδειξαν για να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Διότι η πλάκα είναι ότι σε πολλά έχουν δίκιο. Περισσότερο ενδιαφέρομαι για τους πολλούς, που έσβησαν από το μενού τους το κουτόχορτο και κοίταζαν σαν υπνωτισμένοι την Κυριακή το απόγευμα το γήπεδο να καίγεται, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Να κάνουν τι; Να πλακωθούν; Δεν είναι αυτός ο ρόλος τους. Να γιουχάρουν τους δικούς τους;

Το έκαναν πολλές φορές στο παρελθόν. Και τι κέρδισαν; Τίποτα, διότι την άλλη μέρα τα μέσα (ραδιόφωνα και εφημερίδες) έδωσαν στους ταραξίες φωνή και η διοίκηση ξεκίνησε εποικοδομητικό διάλογο μαζί τους προς εκτόνωση της κρίσης. Ετσι το λένε τώρα. Και καλά, το έκαναν την πρώτη φορά, για να μη θεωρηθεί ότι λειτουργούν με αποκλεισμούς. Ολες τις επόμενες γιατί το επανέλαβαν; Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση βαλτώνει πάντα, όταν δεν υπάρχουν απαντήσεις σε απλά ερωτήματα. Και σε απλά ερωτήματα η Θεσσαλονίκη αυτή τη στιγμή δεν είναι σε θέση όχι μόνο να απαντήσει, αλλά ακόμα και να αντιληφθεί τι ρωτάς. Μεγάλοι επιχειρηματίες ασχολήθηκαν κατά καιρούς με το ποδόσφαιρο της πόλης. Ολοι έφυγαν κακήν κακώς. Οι επιστήμονες αποφάνθηκαν ότι έφταιγαν τα λαμόγια που έπεσαν δίπλα τους, τους τα φάγανε και κατ’ αυτόν τον τρόπο τους αποθάρρυναν να συνεχίσουν. Ωραία δικαιολογία! Και πού δεν έχει γίνει αυτό, ρε παιδιά; Δεν έγινε στον ΠΑΟ, στον Ολυμπιακό; Πού; Να μας απαντήσουν ποιοι και με ποιον τρόπο τους έδιωξαν, αφήνοντάς τους στο έλεος των λαμόγιων. Αλλά, είπαμε, τα απλά ερωτήματα στη Θεσσαλονίκη δεν βρίσκουν απαντήσεις. Γι’αυτό η πόλη πρέπει να μπει σε καραντίνα και να αρχίσει από τα βασικά…