Τυπάρα, Νικόλα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Τι παιχνίδι ήταν αυτό; Αναφέρομαι στο ματς ανάμεσα στον Αρη και τον Πανιώνιο για τη δεύτερη φάση του Uleb Cup, αυτή δηλαδή που οδηγεί στις οκτώ καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Παιχνίδι απ' τα παλιά. Από αυτά που είχαμε ξεχάσει να παρακολουθούμε. Ολα για την επίθεση. Το σκορ μιλάει από μόνο του: 112-105, έπειτα από δύο παρατάσεις βέβαια. Εσπασαν νεύρα, έσπασαν καρδιές, κέρδισε το άθλημα, κέρδισε το θέαμα και τελικά μπορεί ο Αρης να νίκησε, αλλά το δικαιότερο θα ήταν να πούμε ότι δεν νίκησε ο Πανιώνιος. Η ομάδα της Νέας Σμύρνης έδειξε να ενδιαφέρεται περισσότερο να μείνει στο μυαλό όλων αυτό το παιχνίδι ως ένα από τα συναρπαστικότερα στην ιστορία του θεσμού, παρά για την πρόκριση. Και τα κατάφερε. Ο Αρης νίκησε γιατί είναι κομμάτι δύσκολο, όσο άσχημη εμφάνιση κι αν κάνει, να χάσει μπροστά σε έναν τέτοιο κόσμο, που θέλεις δεν θέλεις σου θυμίζει ποιος είσαι πραγματικά και τι εκπροσωπείς. Αυτό όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και με συγκίνησε πραγματικά ήταν τα λόγια του προπονητή του Πανιωνίου Νίκου Λινάρδου μετά το παιχνίδι. Παρά την απογοήτευση και την πίκρα του, αφού δεν είναι και λίγο να χάνεις ένα παιχνίδι μέσα από τα χέρια σου κατ' αυτόν τον τρόπο, δήλωσε: «Πρέπει να συνεχίσουμε με ψηλά το κεφάλι και αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά. Θα βοηθήσω τον Αρη με όσες πληροφορίες χρειαστεί για τη Βιλερμπάν (σ.σ. η επόμενη ομάδα που καλείται να αντιμετωπίσει ο Αρης) και θα είμαι οπαδός του».

Θα βοηθήσω τον Αρη και θα είμαι οπαδός του. Δεν είναι όποιος όποιος ο Νίκος Λινάρδος. Είναι πρωταθλητής Ευρώπης από το 1987. Ανήκει κι αυτός στη χρυσή γενιά των Ελλήνων καλαθοσφαιριστών, που έδειξαν σε όλους πόσο μεγάλες ήταν οι ικανότητές τους.

Αλλά ήταν και σπουδαία παιδιά όλοι τους. Και ο Νίκος ήταν ένα από αυτά. Προσωπικά ήταν η αδυναμία μου. Θέλετε το αριστοκρατικό του στυλ; Ο αέρας στο παιχνίδι του; Ο τσαμπουκάς του; Το ότι μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις; Μου άρεσε αυτός ο παίκτης πάντα. Οι περισσότεροι, όταν μιλούσαν για τον Πανιώνιο του τότε, όπως ήταν λογικό έβαζαν πρώτο τον Φάνη Χριστοδούλου. Οχι ότι δεν ήταν παικταράς ο Φάνης, αλλά εγώ –μια ζωή πνεύμα αντιλογίας– γούσταρα τον Λινάρδο. Με τη δήλωσή του αυτή ο Νίκος αποδεικνύει ότι εκείνη η γενιά –για μένα δύσκολα θα ξαναβγεί παρόμοια– είχε βαθιά μπασκετική παιδεία, που όσα χρόνια κι αν περάσουν αποκλείεται να χαθεί ή να εγκλωβιστεί σε συλλογικές μικρότητες. Μακάρι ο «ψηλός» να έχει την ευκαιρία να τη μεταλαμπαδεύσει στις σύγχρονες γενιές καλαθοσφαιριστών. Είναι τυπάρα ο Νίκος και κάτι μου λέει ότι θα τα καταφέρει. Οπως είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν έκανε αυτή τη δήλωση για να χρυσώσει το χάπι στο φλεγόμενο Αλεξάνδρειο, αλλά μίλησε η κουλτούρα του. Πραγματικά το πίστευε και αυτό θα πράξει. Θα βοηθήσει τον Αρη αν του ζητηθεί, όσο μπορεί και όσο του επιτρέπεται. Και όταν οι «κιτρινόμαυροι» θα δίνουν τους δύο αγώνες με τη Βιλερμπάν, θα εύχεται –σαν Αρειανός από κούνια– η ομάδα της Θεσσαλονίκης να προκριθεί. Κρίμα που δεν εκμεταλλευτήκαμε όσο έπρεπε, για να μην πω όσο της άξιζε, αυτή τη χρυσή γενιά του 1987. Καλή τύχη στον ΑΡΗ λοιπόν, αλλά και σε σένα, Νίκο, γιατί την αξίζεις!