Η ΑΕΚ είναι τυχερή, ο Νικόλας αδικημένος (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Αυτός ο παιχταράς δεν έχει πάρει πρωτάθλημα. Τρία χρόνια τώρα κουβαλάει στην πλάτη του μια μέτρια ομάδα και με τα προσωπικά του γκολ την κάνει να είναι μέσα στο παιχνίδι του τίτλου και να φαντάζει πρωταγωνίστρια.

Αφαιρέστε, παρακαλώ, τις προσωπικές ενέργειες, τα γκολ που πέτυχε από το 80' και μετά, για να διαπιστώσετε ότι μένει ένα εργατικό σύνολο με σφιχτή άμυνα και αναιμική επίθεση. Ο ίδιος, με την επιλογή του να παραμείνει στην Ελλάδα, αδίκησε τον εαυτό του και την επαγγελματική αξία που έχει.

Όταν τα περιθώρια στενεύουν -και στενεύουν τόσο συχνά στην ΑΕΚ, - τα βλέμματα όλων στρέφονται στον Λυμπερόπουλο. Οπαδοί στην εξέδρα, προπονητής στον πάγκο, συμπαίκτες στο γήπεδο περιμένουν τον από μηχανής θεό να δώσει λύση. Μια γυριστή κεφαλιά, ένα καλοζυγισμένο πλασέ, μια «κανονιά» έξω από την περιοχή λυτρώνουν κάθε φορά την ΑΕΚ. Η λύτρωση των «κιτρινόμαυρων» περιγράφεται την άλλη μέρα σαν δικαίωση για τον Νίκο. Ποια δικαίωση;

Πρόκειται για μια κορυφαία ποδοσφαιρική αδικία να είσαι ο Λυμπερόπουλος και να περιμένεις τη σέντρα του Κόντη και την πάσα του Τσάνκο. Είναι αδικία να είσαι ο Λυμπερόπουλος, που πριν από λίγα χρόνια σε «στόλιζαν» διοικήσεις και οπαδοί επειδή έβγαινες δεύτερος και τώρα πρέπει να το γιορτάζεις ακριβώς για τον ίδιο λόγο: επειδή με τα δικά σου γκολ το πιθανότερο είναι να έρθει δεύτερη η ΑΕΚ.

Για μια δεκαετία τώρα ο Νικόλας είναι σταθερά ένας από τους καλύτερους και κατά περιόδους ο καλύτερος επιθετικός στα ελληνικά γήπεδα. Όταν στον Παναθηναϊκό αποφάσισαν να ξηλώσουν τη «γενιά της Ριζούπολης», ήταν ο πρώτος στον οποίο έδειξαν την πόρτα. Εκτός των άλλων, ήθελαν –λέει– να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους στα αποδυτήρια. Στην ΑΕΚ ουδείς ανησύχησε από τη συμπεριφορά του.

Με σχετικά μικρές αποδοχές, ο καλύτερος Έλληνας επιθετικός του πρωταθλήματος ξελασπώνει την ομάδα του, κερδίζει την εκτίμηση των φιλάθλων και, δυστυχώς, χάνει ο ίδιος. Το καλοκαίρι λήγει το συμβόλαιό του. Εάν ο ίδιος το θελήσει, μπορεί να φύγει στο εξωτερικό. Τριαντάρης πια, θα βρεθεί εκ νέου στο σταυροδρόμι. Όσοι είναι με την ΑΕΚ τον θέλουν στα κιτρινόμαυρα για να τους προσφέρει ένα άλλοθι ποιότητας. Όσοι είναι με το μέγα ταλέντο του πικραίνονται να τον βλέπουν να περιμένει μήπως περάσει μπροστά μια πάσα της προκοπής...

Δυο ώρες βαρεμάρας

Έτσι δουλειά δεν γίνεται. Οι «πράσινες» φιλοδοξίες για αγωνιστική ανάκαμψη και καταδίωξη της ΑΕΚ θα μείνουν ανεκπλήρωτες με εμφανίσεις σαν τη χθεσινή. Ο Παναθηναϊκός νίκησε γιατί απέναντί του ήταν ο Λεβαδειακός, η μόνη ομάδα Α' Εθνικής που μπορεί να συγκριθεί με τον Ακράτητο. Υπό κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης θα είχαμε προβλήματα στο ΟΑΚΑ. Η ομάδα παρουσιάστηκε στο γήπεδο χωρίς εμπνεύσεις και αυτοματισμούς. Χωρίς κάθετες πάσες, που είναι βούτυρο στο ψωμί του Γκέκα και του Παπαδόπουλου. Η έλλειψη του Γκονζάλες εξηγεί την αδυναμία, αλλά δεν τη δικαιολογεί. Η ευκαιρία να «ξεμπουκώσει» η ομάδα απέναντι στον αδύναμο Λεβαδειακό χάθηκε. Το αυτογκόλ του Δημητρόπουλου και η ατυχία του Ζαφειρόπουλου διαμόρφωσαν νωρίς το 2-0. Ατυχία. Για ένα ολόκληρο ημίχρονο -το δεύτερο- θεατές και τηλεθεατές έχασαν την ώρα τους και αγανάκτησαν περιμένοντας να γίνει έστω μία φάση από οργανωμένη επίθεση. Και να πεις ότι δεν διευκόλυνε το «διώχνουμε όπως όπως» των αμυνόμενων του Τάκη Λεμονή; Ισα ίσα. Οι τρεις βαθμοί ήταν το πρώτο ζητούμενο. Η επιβεβαίωση μιας διαφαινόμενης αγωνιστικής ανάκαμψης, το δεύτερο. Συντηρητικός και προβλέψιμος σε όλα του, ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι του χρειάζονται επειγόντως οι τρεις μεταγραφές για τις οποίες έκανε λόγο στην πρόσφατη συνέντευξή του ο Μαλεζάνι. Με τέτοιες εμφανίσεις θα πληθαίνουν και όσοι ισχυρίζονται ότι χρειάζεται και προπονητή. Αν όχι επειγόντως, απ' το καλοκαίρι και μετά.