Έγινε ανάσταση χριστουγεννιάτικα! (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Εάν δεν ήξερε κανείς τι έχει προηγηθεί στο φετινό πρωτάθλημα, εύκολα θα μπορούσε να την πατήσει, κάνοντας την εκτίμηση ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας.

Μόνο στα πρώτα είκοσι λεπτά του παιχνιδιού κοντοστάθηκε η ομάδα του Μαλεζάνι. Στη συνέχεια πήραν μπροστά οι μηχανές κι έμειναν πίσω οι κακές αναμνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Αγνοώ αν στο πολυδιαφημισμένο βιβλίο του μετρ της προπονητικής Μουρίνιο δίνονται επαρκείς εξηγήσεις για τέτοιου είδους αγωνιστική μεταμόρφωση.

Ως σύνολο οι ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού», αλλά κι ένας-ένας ξεχωριστά, έφτασαν σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης, με πρώτους και καλύτερους τους δύο σκόρερ Γκέκα και Τζιόλη. Δεν είναι τόσο τα τρία πανέμορφα γκολ όσο οι πολλές φάσεις που δημιουργήθηκαν. Το θεαματικό ποδόσφαιρο που επιτέλους έπαιξε η ομάδα. Την τελευταία στιγμή, πριν χαθούν όλα για φέτος, ο Παναθηναϊκός δείχνει ότι μπορεί να καταδιώξει τους δύο προπορευόμενους, όχι γιατί απλά πήρε μία απαραίτητη νίκη στην έδρα του, αλλά γιατί έπαιξε σύμφωνα με την αγωνιστική αξία των παικτών του. Τα περιθώρια αντίδρασης των φιλόδοξων Λαρισαίων περιορίστηκαν μόλις οι «πράσινοι» πάτησαν γκάζι. Σημαντικό στοιχείο ότι η επιδίωξη για γκολ εκδηλώθηκε όχι μόνο με σέντρες, όπως πάντα γινόταν μέχρι τώρα, αλλά και με κάθετες κινήσεις, στις οποίες είναι ιδανικοί ο Παπαδόπουλος με τον Γκέκα.

Ο Αλέξανδρος Τζιόλης θα κάνει δύσκολη στο εξής την ποδοσφαιρική ζωή του Φλάβιο Κονσεϊσάο. Στην περίπτωση που αυτό δεν συμβεί, τότε η εξέδρα θα ξανακάνει δύσκολη τη ζωή του Μαλεζάνι. Ο νεαρός δεν είναι για να παρακολουθεί από τον πάγκο τον «μετρίως μέτριο» Βραζιλιάνο. Είναι για να γεμίσει το κέντρο, μαρκάροντας χωρίς επιπολαιότητες, πασάροντας στα σίγουρα, απειλώντας με το κεφάλι, βάζοντας σε δοκιμασία τους τερματοφύλακες με τα δυνατά σουτ.
Μία εβδομάδα πριν από το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, ο Παναθηναϊκός «αγόρασε» αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση και πίστη ότι μπορεί να τα φέρει βόλτα απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο. Πριν απ' όλους, το πίστεψαν στις εξέδρες και το έστειλαν μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση. Με τέτοια εμφάνιση λίγα είναι τα πράγματα που πρέπει να διορθώσει ο κόουτς. Υπήρξαν στιγμές που ένας παίκτης -ο Στάθης Αλωνεύτης- μπουκάροντας κατά μέτωπο κατάφερνε να αναστατώνει την άμυνα. Μια-δυο φορές, τέτοιου είδους προβλήματα πήγε να δημιουργήσει κι ο Σέρμπαν. Ο Μόρις είναι ο πιο ταχύς αμυντικός στο ελληνικό πρωτάθλημα, του είναι όμως πρακτικά αδύνατο να βρίσκεται παντού. Στο 4-3-3, πέραν του Τζιόλη, θα χρειαστούν περισσότερες αμυντικές βοήθειες από τον Αντονι Σέριτς.

Κατά τα λοιπά, ο χθεσινός Παναθηναϊκός δείχνει ότι μπορεί και πολλά γκολ να βάλει και θεαματικό ποδόσφαιρο να παίξει. Το θέμα είναι γιατί να καθυστερήσει τόσο πολύ; Γιατί να χάσει χρόνο και βαθμούς; Ηταν υπέρτατη ποδοσφαιρική νομοτέλεια να αργοπορήσει τόσο η... ανάστασή του και να περάσουν Χριστούγεννα;
Τώρα επικρατούν ανακούφιση κι αισιοδοξία. Αν δεν προλάβει, όμως, ερωτήματα όπως αυτά θα χρειαστεί να απαντηθούν, έστω και καθυστερημένα.

Στο «μαγαζί» δεν πας για τον ιδιοκτήτη...

Οι βαθμοί παρέμειναν δώδεκα. Το πρόγραμμα των επόμενων τεσσάρων αγωνιστικών έχει ως εξής: Λάρισα έξω, Ολυμπιακός μέσα, Ιωνικός έξω, Παναθηναϊκός μέσα. Οι δηλώσεις του Αχιλλέα Μπέου στην αρχή της χρονιάς για τον Πανιώνιο που θα μπει σφήνα στους μεγάλους, είναι μακρινό παρελθόν.

Επί του παρόντος, ο Γιόζεφ Μπουμπένκο μελετά το πρόγραμμα των επόμενων αγωνιστικών και τον ζώνουν τα μαύρα φίδια.
Ο κόσμος που πήγε χθες στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης ήταν πάνω κάτω όσος και στο πρωινό συλλαλητήριο. Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχει σπίθα για να μεταδοθεί από την εξέδρα μέσα στο γήπεδο. Ο ψύχραιμος και μεθοδικός Χατζάρας άφησε τους Νεοσμυρνιώτες να φλυαρούν στο γήπεδο και κοίταζε να κάνει τη δουλειά του με τις αντεπιθέσεις. Ρίσκαρε και πέτυχε. Θα μπορούσε ο Πανιώνιος να νικήσει αυτός, αν οι επιθετικοί του δεν ήταν τσακωμένοι με τα αντίπαλα δίχτυα. Τόσες πολλές ευκαιρίες δεν έχουν ξαναχάσει φέτος οι «κυανέρυθροι». Στις τάξεις τους βρίσκεται ένας από τους καλύτερους χειριστές μπάλας του πρωταθλήματος. Ο Αργεντινός Φερνάντες δούλευε μόνος στο κέντρο. Ο,τι έφτιαχνε, έμενε δυστυχώς στη μέση λόγω της ανικανότητας του Μπρέσκα, του Ναλιτζή και του Καμπάνταη να τελειώσουν μια φάση. Εκεί εντοπίζεται το μέγα πρόβλημα. Είναι αμφίβολο αν με το διαθέσιμο υλικό μπορεί ο Μπουμπένκο να το αντιμετωπίσει.

Ο Μάριο Μπρέσκα θα μπορούσε να έκανε καριέρα σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, αν τελείωνε ό,τι άρχιζε. Ετσι που είναι τα πράγματα, θα χρειαστούν σύνεση και ψυχραιμία για να είναι και του χρόνου η ομάδα στην Α' Εθνική.

Όπως και να το κάνουμε, ο Πανιώνιος δεν είναι μαγαζί της παραλιακής. Μόνο που τα μαγαζιά δεν γίνονται μεγάλα, επειδή έχουν σωστούς ιδιοκτήτες. Καμιά φορά τα καλά μαγαζιά τα «φτιάχνουν» και οι πελάτες.

Κι όμως, μοιάζει του Χατζηπαναγή!

Ας μην ξεσηκωθούν οι παλαιότεροι. Ο Στάθης μοιάζει του Βασίλη, δεν είναι. Οταν όμως ψάχνεις με το κερί να βρεις εκείνο το κάτι που κάνει έναν ποδοσφαιριστή να ξεχωρίζει, ο Κύπριος δεν κουράζει στην ανεύρεση. Δύσκολο να βρεις στο πρωτάθλημα παίκτη με τέτοια επιτάχυνση, όταν έχει την μπάλα στα πόδια. Εδώ που τα λέμε, στο στοιχείο αυτό υπερτερεί του Βάσια. Η μέση του «σπάει» με απίστευτη ευκολία κι έτσι έχει τη δυνατότητα να αλλάζει απότομα κατεύθυνση. H ντρίμπλα του είναι κοφτή, αν και κυρίως προς την εσωτερική πλευρά. Είτε ως αριστερός χαφ είτε ως δεύτερος επιθετικός, ο Αλωνεύτης βρίσκει τρόπους να παίζει για την ομάδα του, αλλά και για την κερκίδα.

Στο ΓΣΠ ήταν πάμπολλες οι φορές που οι οπαδοί της Ομόνοιας εγκατέλειπαν τα καθίσματά τους για να χειροκροτήσουν τον νεαρό με την κοτσίδα και τα τατουάζ σε πόδια και χέρια. Παιδί βασανισμένης οικογένειας, στράφηκε από νωρίς στην μπάλα για να ξεχάσει τα προβλήματα του σπιτιού. Έπαιζε για την προσωπική του ευχαρίστηση και κατ' ανάγκην για την ομάδα. Ο Αλωνεύτης θα μάθει -είναι απαραίτητο- με τον καιρό να υπακούει στα συστήματα και στις σκοπιμότητες ενός ματς.

Πιθανότατα, εάν έπαιζε κι αυτός στην εποχή του Χατζηπαναγή, να είχε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Οσο καιρό όμως εξακολουθεί να βγάζει γλώσσα στους καλογυμνασμένους μπακ, να τους ξεπερνάει σε ταχύτητα και να τους εκθέτει με τις κοφτές ντρίμπλες του, όλοι όσοι αγαπάμε την μπάλα θα βγάζουμε το καπέλο σ' αυτόν τον διαβολάκο.

Ε, ίσως και λίγο συνεπαρμένοι από όσα μας πρόσφερε ο αξεπέραστος Χατζηπαναγής, θα αφήνουμε να μας ξεφεύγει και καμιά κουβέντα παραπάνω.