Όλα όσα θέλω να ξεχάσω από το 2005 (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

• Πρώτον και κυριότερον, το ότι ο Αρης έπεσε στη Β' Εθνική. Που δεν έπεσε, τον έριξαν οι «σωτήρες» του.
• Τις δολοφονικές επιθέσεις που δέχθηκαν συνάδελφοί μου επειδή τόλμησαν να πούνε ανοιχτά τη γνώμη τους. Θα μπορούσε να ήταν ο καθένας μας που γράφει, μιλάει πίσω από ένα μικρόφωνο ή μπροστά σε μια κάμερα. Πού να τα γράφαμε και όλα! Ή μήπως γι' αυτό;
• Τον θάνατο του κορυφαίου Βρετανού –και γιατί όχι Ευρωπαίου– ποδοσφαιριστή Τζορτζ Μπεστ, του Ιρλανδού τυπά, του μποέμ, του γυναικά, του πότη. Μερικές φορές κάποια επώνυμα δικαιολογούν απόλυτα τη φυσιογνωμία και την προσωπικότητα αυτού που τα φέρει.
• Τον χαμό του Χαρίλαου Φλωράκη, του τελευταίου μεγάλου αρχηγού της μεταπολίτευσης. Μερικοί φεύγουν τόσο αθόρυβα, σε αντίθεση με τον πάταγο που προξένησε η παρουσία τους σε αυτόν τον μάταιο κόσμο.
• Η μελωδική εκφορά του γράμματος «α» στην «Άπονη ζωή» με σημάδεψε αισθητικά και μουσικά. Σε μια εποχή που οι τραγουδιστές βγαίνουν από εργοστάσια εμφιάλωσης καλλιτεχνών και συνεπώς ως προϊόντα που έχουν ημερομηνία λήξης, η απουσία του Γρηγόρη Μπιθικώτση ισοδυναμεί με αληθινό δράμα.
• «Όλα καλά, όλα ωραία, εσύ ήσουν μ' άλλονε παρέα και πού σοκάκι να τραγουδήσεις, δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις». Έζησε στη Θεσσαλονίκη, σεμνός, μακριά από τα φώτα. Μια μορφή που θύμιζε δάσκαλο δημοτικού σχολείου. Ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο συνθέτης, ο στιχουργός, που τώρα ξεκουράζεται σε ένα συννεφάκι της νότας «ντο», κάνει τους επίγονους να ντρέπονται που δηλώνουν συνάδελφοί του. Διότι για συνεχιστές ούτε λόγος…
• Τη μεγάλη απογοήτευση που λέγεται «Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης». Τραγική απομίμηση μιας Eurovision α λα Καραγκούνα με ταυτόχρονη νεκρανάσταση λειψάνων από τροφοδοσία μετασχηματιστή. Καλά που δεν ζει ο Χατζιδάκις να δει τα χάλια μας. Οπου γάμος και χαρά, η ΕΡΤ πρώτη…
• Τους ισχυρισμούς και τον καθωσπρεπισμό όλων αυτών που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο στίβος είναι καθαρός. Την ίδια ώρα που Ολυμπιονίκες μας σέρνονται στα δικαστήρια με τα παράσημά τους ξηλωμένα. Τραγικοί στο ίδιο τους το δράμα. Μάτια που δεν κοιτάνε κατευθείαν, αλλά κρύβουν πάντα ενοχές.
• Το χτύπημα της διαπλοκής, που αποδείχθηκε τόσο καίριο και αποτελεσματικό όσο αυτό του Ρόουντ Ράνερ στο Κογιότ. Ενα κακόγουστο θέατρο σκιών, που μόνο ο Σπαθάρης στα νιάτα του θα κατάφερνε να το μετουσιώσει σε τέχνη, με τίτλο: «Ο Καραγκιόζης και οι νταβατζήδες».
• Το αυτονόητο που αναγορεύθηκε σε αποκαλυπτικό. Η σαπίλα στους κόλπους της Δικαιοσύνης, του Δημοσίου. Ο κόσμος το 'χε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Τώρα, που ξαφνικά ανακαλύψαμε τη σαπίλα, δείχνουμε εκτός από αστείοι και ανίκανοι.
• Το ξέσπασμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι μπροστά σε κάποιους δημοσιογράφους με νοοτροπία νεόκοπου αστυνομικού. Αλλη μία φορά που καταφέραμε να γίνουμε ρεζίλι διεθνώς. Ευτυχώς, ο Ιταλός δεν απελάθηκε.