La nave va… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Σάββας Κωφίδης δεν μασάει τα λόγια του. Μιλάει ανοικτά για την ομάδα του, για τις αδυναμίες της, για της ικανότητές της. Ούτε σε διοίκηση και παράγοντες χαρίζεται. Είτε αυτοί λέγονται Χούληδες, που κάνουν τώρα κουμάντο, είτε λέγονται Σπανουδάκηδες, που … διοικούσαν μέχρι πρότινος. Μπορεί ο τόνος της φωνής του να είναι χαμηλός και το βλέμμα του στραμμένο στο πουθενά. Τα λόγια του όμως σίγουρα «κοιτάνε» στα μάτια αυτούς στους οποίους κατά καιρούς απευθύνεται. Για την πιθανή επιστροφή τού Σπανουδάκη στο διοικητικό πάλκο (διότι περί πάλκου πρόκειται) υπήρξε σαφής και αφοπλιστικά ειλικρινής, για τα ελληνικά ποδοσφαιρικά δεδομένα. «Δεν θέλω ούτε να φανταστώ ότι μπορεί να επιστρέψει. Το να γυρίσουν αυτοί που δημιούργησαν την κατάσταση δεν μπορεί να προσφέρει λύση. Είμαι αντίθετος σε καθετί που είναι εις βάρος της ομάδας και όποιος έρθει στη διοίκηση δεν θα πρέπει να διοικεί προβάλλοντας τον εαυτό του».
Ο Κωφίδης δεν είναι «yes man» και ούτε πρόκειται να γίνει. Γι’ αυτό δεν τον βλέπω να κάνει καριέρα, με τα σημερινά δεδομένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ξέρω ότι και ό ίδιος δεν καίγεται. Αντίθετα, φοβάται μην κάψουν κάποιοι την εικόνα που θέλει να βγάλει προς τα έξω –και δεν είναι άλλη από αυτό που όλοι βλέπουν. Ενα παιδί ντόμπρο και ειλικρινές, με πολλές ικανότητες και γνώσεις στο ποδόσφαιρο.

Είμαι σίγουρος πως πολλοί θα τον ήθελαν στην ομάδα τους. Για φιλάθλους μιλάω. Για παράγοντες, ούτε κουβέντα. Ποιος θα έβαζε έναν τέτοιο μπελά στο κεφάλι του; Φαντάζεστε τον Κωφίδη στον Πανιώνιο; Ο εφιάλτης του Μπέου κάπως έτσι πρέπει να είναι! Ούτε στον Ολυμπιακό θα μακροημέρευε. Οι περισσότεροι απ’ όσους τώρα τον γουστάρουν για την ευθύτητά του, οι ίδιοι αύριο θα μεταμορφωθούν σε «ναι μεν, αλλά» και θα διατείνονται ότι ο Σάββας πολύ καλά τα λέει, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι Ηρακλής και εδώ χρειάζονται άλλου είδους χειρισμοί. Τι είδους; Ούτε οι αυτοί ξέρουν. Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Πολύ απλά, ο Σάββας δεν θα βγει ποτέ του να πει ότι η ομάδα είναι πλήρης, για να αποφύγει τη ρήξη με την κορυφή (ελπίζω να το πιάσατε το υπονοούμενο), ούτε θα καλύψει κάποιους στις μεταγραφές, όπως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις (ελπίζω να πιάσατε και το δεύτερο υπονοούμενο).

Εν ολίγοις ο Σάββας είναι το παιδί που θαυμάζουμε, αλλά ως γονείς θα προτιμούσαμε να μην ήταν δικό μας. Είναι τόσο βαθιά άρρωστη η περίφημη ελληνική ποδοσφαιρική μας νοοτροπία, που Κωφίδηδες αδυνατεί να αναθρέψει, να διαφυλάξει, να προστατέψει. Της αρέσει απλώς να τον βλέπει. Να τον καμαρώνει ως εξαίρεση, την ίδια ώρα που φοβάται μη γίνει κανόνας να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη. Οπως αρέσει σε όλους εμάς να χαζεύουμε τις Τρίτες και τις Τετάρτες το ευρωπαϊκό μοντέλο, με τη διαφορετική νοοτροπία και φιλοσοφία που παρουσιάζουν οι ομάδες του εξωτερικού. Μέχρις εκεί. Η φράση «ωραία είναι, αλλά αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα» μάς ανακουφίζει από το βάσανο να μπούμε στη διαδικασία να αλλάξουμε, και έτσι… la nave va…