Από τους losers της Ριζούπολης στους cruisers (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Για όλα φταίει ΜΟΝΟ ο Μαλεζάνι. Ο Γκονζάλες, που στο πρώτο λεπτό πουλάει την μπάλα, δεν μπορεί να φταίει. Ο Γκαλίνοβιτς, που σε βρεγμένο γήπεδο κάνει κακή εκτίμηση και χαρίζει πέναλτι στον αντίπαλο, αποκλείεται κι αυτός να φέρει ευθύνη. Ούτε αυτοί που περπατάνε αντί να τρέχουν, χωρίς πάθος και χωρίς προορισμό. Εχω βαρεθεί να το γράφω, αλλά δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει ότι ο Παναθηναϊκός εδώ και καιρό, από τη γενιά -για τα ελληνικά δεδομένα- των losers, πέρασε στη γενιά -και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα- των cruisers, των παικτών που έφτασαν σε ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της Μεσογείου για κρουαζιέρα. Παικτών όπως ο Βόουτερ, ο Μπίσκαν, ο Νίλσον, ο Τόργκελε και ο Κονσεϊσάο, που οι Τούρκοι ακόμη «κλαίνε» που τον έχασαν. Μια ομάδα ανερμάτιστη και χωρίς κορμό, για να φτιαχτεί, θέλει πολύ χρόνο και πολλή υπομονή. Ο χρόνος όμως στην Ελλάδα είναι χρήμα για να κερδίζουν οι επιτήδειοι και η υπομονή άγνωστη λέξη. Πιο εύκολο είναι να βγάζουμε συμπεράσματα, να δείχνουμε τον ένοχο με το δάχτυλο και να επιρρίπτουμε ευθύνες εκεί που μπορούμε και, πολύ περισσότερο, εκεί που μας παίρνει.

Ο πιο θλιβερός απολογισμός μετά το 2000 έκλεισε χθες με τον αποκλεισμό και του Παναθηναϊκού και όλα δείχνουν ότι κύριος φταίχτης δεν μπορεί να είναι άλλος από έναν προπονητή. Γιατί, σύμφωνα με την περίφημη ελληνική πραγματικότητα, την αλάθητη σε ευρωπαϊκές εμπειρίες, έναν μπορείς να τον διώξεις εύκολα. Τους πολλούς όμως, που μάζεψες και τους πούλησες για επιτυχία, αλήθεια πώς μπορείς να τους διώξεις; Ραντεβού στα γουναράδικα.