Το πενταετές πλάνο τον... αποπλάνησε (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Κάποιος να του μιλήσει. Να του πει ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι αλλιώς μαθημένος. Μπορεί να καταπιεί μια ήττα από τον Ατρόμητο, αλλά δεν γίνεται να χωνέψει την ποδοσφαιρική τραγωδία που παρουσίασε η ομάδα του για τουλάχιστον εβδομήντα πέντε λεπτά. Σκηνοθέτης της τραγωδίας που ολοκληρώθηκε ως δράμα είναι εξ αντικειμένου ο κόουτς. Από την αρχή του πρωταθλήματος μέχρι τώρα το «τριφύλλι» αγκομαχάει. Στο ενεργητικό του δεν έχει καταγραφεί ούτε ολόκληρο παιχνίδι υποφερτής μπάλας. Η σούμα «δίνει» μόλις ορισμένα ημίχρονα κι αυτά με το ζόρι. Εκτός έδρας χάλι μαύρο. Μόνες νίκες οι παραδοσιακές με Καλλιθέα και ΟΦΗ. Χθες ο Ατρόμητος ταλαιπώρησε την άμυνα των «πρασίνων» σε τέτοιο σημείο που να αναρωτιέσαι μήπως ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που φορούσε τα μπλε. Ο Καραδήμος κι ο Κορακάκης για κάποιον που έβλεπε τις ομάδες πρώτη φορά ήταν παικτικώς -που θα έλεγε ο Αλέφαντος- πολύ ανώτεροι από τον Βόουτερ και τον Αντριτς. Ο Γελαδάρης καλύτερος του Δάρλα. Απόπειρα σύγκρισης του Παράσχου με τον Μαλεζάνι αδικεί οπωσδήποτε τον τεχνικό του Ατρομήτου.

Ο Φλάβιο Κονσεϊσάο περιέφερε την αδυναμία του στο γήπεδο για ενενήντα λεπτά. Φτάνω να σκέφτομαι μήπως ο αλενατόρε Αλμπέρτο το κάνει επίτηδες για να τον εκθέσει. Τώρα, θα μου πείτε, αυτός εκτίθεται μόνος του όταν λέει ότι θα γίνει ηγέτης του Παναθηναϊκού. Σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος έλειψε ο πραγματικός ηγέτης και η μπάλα, για να περάσει μπροστά, έπρεπε ο Παπαδόπουλος να υποβάλει αίτηση μετά χαρτοσήμου. Ολοι παραδέχονται ότι ο Παναθηναϊκός έχει βάθος πάγκου πολλούς ισάξιους ποδοσφαιριστές, αλλά τίθεται το ερώτημα: ποια ακριβώς είναι η αξία.
Το... στιγματισμένο παρελθόν των «πρασίνων», που έμειναν οκτώ χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, πάει να γίνει ατράνταχτο άλλοθι για το φετινό χάλι. Η ομάδα του Σεϊταρίδη, του Κυργιάκου, του Μπασινά και του Λυμπερόπουλου μπορεί να συγκριθεί στα σοβαρά με τον Νίλσον, τον Κώτσιο, τον Αντριτς;

Εδώ χρειάζονται καθαρές εξηγήσεις:
•Ναι, πάμε για πρωτάθλημα και γι' αυτό κάνουμε μεταγραφές τον χειμώνα.
•Μας ενδιαφέρει να φτιάξουμε ομάδα έστω και σε πέντε χρόνια, γι' αυτό κρατάμε τον προπονητή και κάνουμε υπομονή.
Κάθε εξήγηση δεκτή.

Ο «Θρύλος των γηπέδων» πρέπει να ευχαριστεί όλους τους άλλους για τα χάλια τους. Σε διαφορετική περίπτωση, δύσκολα θα στεκόταν στην κορυφή της βαθμολογίας. Το τελικό 3-1 επί του Αιγάλεω δεν αποτυπώνει όσα έγιναν στο «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης». Αμυντικά οι «ερυθρόλευκοι» πελαγοδρομούν. Από τύχη δεν εισέπραξαν ένα-δύο γκολ επιπλέον για να χάσουν βαθμούς. Η λειτουργία τους ως ομάδα είναι προβληματική. Η αμυντική τους αποτελεσματικότητα, ανύπαρκτη. Οποιος θέλει μπορεί να μπει στην περιοχή τους. Οι πλάγιοι μπακ κοντεύουν να γίνουν η χαρά του κάθε εξτρέμ. Για να μην κοροϊδευόμαστε, το πρόβλημα είναι στα χαφ. Ο Τουρέ μαρκάρει διακριτικά -θα γίνω αναλυτικός στη συνέχεια- και ο Στολτίδης τρέχει μόνος κι έρημος δεξιά και αριστερά. Οι υπόλοιποι μεσοεπιθετικοί δεν ασχολούνται.

Ο Ολυμπιακός σώζεται από την ποιότητα ορισμένων παικτών του. Ακόμα και οι ηλικιωμένοι του μπορούν με μια ενέργεια σε ολόκληρο ενενηντάλεπτο να πάρουν ένα παιχνίδι. Παράδειγμα ο Οκκάς. Θυμηθείτε τι έκανε στο παιχνίδι με την ΑΕΚ και πως μπούκαρε χθες βγάζοντας την παράλληλη πάσα. Στη συνέχεια αναρωτηθείτε ποιος άλλος παίκτης έχει μείνει στο πρωτάθλημα που να «μπουκάρει». Ασφαλώς δεν είναι της κλάσης του Σαραβάκου ούτε καν του Γιαννακόπουλου, αλλά είναι σχεδόν ο μόνος που το κάνει. Πάμε τώρα στα γερόντια. Παραδεχόμαστε ότι έχουν ξεπέσει ποδοσφαιρικά ο Κονσεϊσάο κι ο Ριβάλντο. Βρείτε κάποιον που να θεωρεί τον πρώτο πιο χρήσιμο από τον δεύτερο, να σας δείξω κάποιον που δεν έχει περάσει ούτε έξω από το γήπεδο.

Με αυτά και με αυτά, η συντηρητική ΑΕΚ του πραγματιστή Φερνάντο Σάντος είναι έτοιμη να πάρει το πρωτάθλημα. Η μπάλα που παίζει είναι για να αποστραφείς το άθλημα. Πρώτο μέλημα, να μην το φάμε κι έχει ο Θεός ή τουλάχιστον ο Λυμπερόπουλος. Μόλις το βάλουμε και πάλι πρώτο μέλημα να μην το φάμε. Νίκες στο... τσακ, άμυνα-μπετόν, ολίγη τύχη, μπόλικη σύνεση κι όλα εντός σχεδίου. Με έναν σέντερ φορ να συναχώνεται λιγότερο από τον Βενγλίνσκι κι ένα δεξί μπακ της προκοπής, η ΑΕΚ σουλουπώνεται περισσότερο και είναι έτοιμη 100% να αξιοποιήσει το όποιο «ερυθρόλευκο» στραβοπάτημα. Εδώ που τα λέμε, ακόμα και για τον πλέον ρομαντικό ΑΕΚτσή που πίνει νερό στο όνομα του Ντέμη, έντεκα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι πολλά. Αν τελικώς σπάσει το ρόδι, ο Ντέμης έχει ιερή υποχρέωση να ευχαριστεί τους δύο βασικούς συνεταίρους του στη Σούπερ Λίγκα...

«Δεν είμαι αμυντικό χαφ»!

Η φράση τοποθετείται σε εισαγωγικά. Οχι γιατί την είπε ο Γιάγια Τουρέ, αλλά γιατί τη... φωνάζει με τον τρόπο που παίζει. Να μαρκάρει ξέρει, αλλά προτιμά να κάνει άλλα πράγματα. Βάζει σωστά το σώμα του για να καλύπτει την μπάλα. Πασάρει καλύτερα από τον καθένα στον Ολυμπιακό. Κινείται κάθετα με την μπάλα, ξεπερνώντας τους αντιπάλους του. Σουτάρει και πλασάρει με την ικανότητα σπουδαίου σκόρερ. Δουλεύει πολύ καλά με το κεφάλι στις στημένες φάσεις. Δολοφονεί με απευθείας χτυπήματα φάουλ. Πού ακούστηκε ότι ποδοσφαιριστής με τέτοια προσόντα είναι αμυντικός χαφ. Αντε να δεχτούμε ότι σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα ο Γιάγια θα κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και προκειμένου να χωρέσει στην ενδεκάδα να το «γυρίσει» στο μαρκάρισμα. Στον Ολυμπιακό, διαπιστώνοντας τι μπάλα παίζουν οι άλλοι, είναι δύσκολο να συμμορφωθεί. Ερχεται κι ο Σόλιντ που τον έβαλε σε δύο ματς στόπερ (!) να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Ακόμα και κάποιος που δεν έχει πάρει πτυχίο προπονητικής Α' κατηγορίας θα το γύριζε στο 4-4-2, με τον Τουρέ μπροστά από τον Στολτίδη και θα καθάριζε διά περιπάτου το πρωτάθλημα. Τέτοιον προπονητή βρίσκεις, πρόεδρο που δεν θα στραβομουτσουνιάσει όταν δει τον Ριβάλντο στον πάγκο, πού θα βρεις;
Ο Τουρέ είναι με διαφορά το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν που διαθέτει το ελληνικό πρωτάθλημα. Είναι και η μόνη -μέχρι τώρα- επιλογή για την οποία θα μνημονεύσουν θετικά τον Τροντ Σόλιντ οι οπαδοί του Θρύλου όταν περάσουν τα χρόνια. Παικταράδες πέρασαν πολλοί από την ομάδα επί εποχής Κόκκαλη. Τούτος εδώ κόστισε λίγα κι έχει όλες τις προϋποθέσεις να ζεστάνει για τα καλά το πορτοφόλι του προέδρου. Μέγας παίκτης, ο οποίος παριστάνει τον αμυντικό χαφ αδικώντας τον εαυτό του και -κυρίως- την ομάδα του.