Την ατυχία μου, γαμ... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το τελικό σκορ αδικεί το δίχως άλλο τον Παναθηναϊκό. Άξιζε, αν μη τι άλλο, την ισοπαλία, αν και προσωπικά δεν θα το θεωρούσα υπερβολικό να πω ότι άξιζε τη νίκη.

Η Ουντινέζε δεν είναι κάτι το εξαιρετικό. Δεν ήταν ποτέ στην ιστορία της, ούτε όταν τη φανέλα της φορούσε στη δεκαετία του '80 ο μεγάλος Ζίκο. Κατάφερε στο πρώτο ημίχρονο να δεχτεί μόνο ένα γκολ, τότε που οι «πράσινοι» είχαν την καθολική υπεροχή, αλλά και πολλές ευκαιρίες, πράγμα που σημαίνει ότι έφτιαχναν φάσεις για γκολ. Επειδή οι «προπονηταράδες» θα τα βάλουν με το Μαλεζάνι που τράβηξε την ομάδα πίσω, το μόνο που έχω να τους συμβουλεύσω είναι μήπως θα πρέπει να ψάξουν να βρουν αλλού τους «ενόχους». Ο Παναθηναϊκός ήταν λογικό να δεχθεί πίεση στο δεύτερο μέρος, αφού οι Ιταλοί ήταν πίσω στο σκορ, και να παίξει στην κόντρα. Όφειλαν όμως οι παίκτες του στο κέντρο να κρατήσουν την μπάλα, να ροκανίσουν χρόνο, να διαλύσουν κάθε δευτερόλεπτο. Αυτό όφειλαν να το κάνουν Γκονζάλες και Κονσεϊσάο. Δεν το έκαναν, σπατάλησαν δυνάμεις σε ατομικές ενέργειες, δεν έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει και αναλώθηκαν σε μακρινές μπαλιές. Αν ήταν λάθος η είσοδος του Αντριτς στην ενδεκάδα σε αντικατάσταση του Παπαδόπουλου, τότε γιατί ο Κόσμι απάντησε κι αυτός ρίχνοντας ακόμη έναν παίκτη στο κέντρο; Πολύ απλά, αυτοί που έπρεπε να κάνουν μια συγκεκριμένη δουλειά για τον Παναθηναϊκό στο χθεσινό παιχνίδι δεν την έκαναν καλά. Μπορεί να είχε κατοχή η Ουντινέζε στο β’ ημίχρονο, αλλά δεν έκανε ευκαιρία. Έβαλε ένα γκολ που δικαιώνει τη φήμη της στην Ιταλία ως τυχερή ομάδα και πέτυχε ακόμη ένα από αυτά που ο Καντελά δεν αξιώθηκε ούτε στα νιάτα του να πετύχει με τη φανέλα της Ρόμα. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Πληρώνεις και τη λεπτομέρεια. Το μόνο ανησυχητικό για μένα είναι ότι ο Παναθηναϊκός όταν δέχεται γκολ... κάθεται, δεν αντιδρά. Και σε αυτό την πρώτη ευθύνη την έχουν οι παίκτες και μάλιστα οι πρωτοκλασάτοι.