Εκεί υπάρχει ανταγωνισμός...

Η Ευρωλίγκα είναι απαγορευμένος καρπός για όλες πλην από 5-6 ομάδες, το ελληνικό πρωτάθλημα είναι σταθερά υπόθεση για δύο, αλλά ευτυχώς υπάρχει και το φετινό ΝΒΑ όπου ο ανταγωνισμός βρίσκει την πραγματική έννοιά του. Κι όχι τυχαία...

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Στον μικρόκοσμο της Ελλάδας και αυτόν της Ευρωλίγκας, πολλές φορές θαρρείς πως δεν θα έχανες πολλά πράγματα αν με ένα fast forward προχωρούσες απευθείας στους τελικούς της Α1 και το Final Four (άντε και τα προημιτελικά) αντίστοιχα. Τα περιθώρια εκπλήξεων έχουν ελαχιστοποιηθεί και θα σπανίζουν ακόμη περισσότερο όσο οι «φτωχοί» βράζουν στο ζουμί τους και οι λιγοστοί προνομιούχοι ισχυροποιούνται χρόνο με το χρόνο ακόμη περισσότερο. Τρανό παράδειγμα η Παρτιζάν, που διαθέτει ιστορία, πολύ κόσμο, αλλά όχι κι έναν «τρελό» επενδυτή που να μη λογαριάζει ισολογισμούς (όπως ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και η Μακάμπι) με συνέπεια να ξεπουλά κάθε χρόνο τα αστέρια της στους πλούσιους για να επιβιώσει.

Αντιθέτως, το ΝΒΑ είναι πραγματικά ένας διαφορετικός κόσμος ΚΑΙ από αυτή την άποψη. Παρακολουθώντας το πρώτο δεκαήμερο της περιόδου, όσο ανέτοιμες κι αν είναι οι ομάδες, διαπιστώνει κανείς ότι το ενδιαφέρον είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Λέικερς, Χιτ, Σέλτικς και Μάτζικ δείχνουν να βρίσκονται ένα σκαλί πάνω από τις υπόλοιπες ομάδες από άποψη ποιότητας και πληρότητας, αλλά ποιος μπορεί να ξεγράψει ελαφρά τη καρδία σταθερές αξίες όπως οι Νάγκετς, οι Μάβερικς και οι Σπερς, ανερχόμενες δυνάμεις όπως η Θάντερ, οι Χοκς και οι Μπλέιζερς, ενισχυμένες ομάδες με ένδοξο παρελθόν όπως οι Μπουλς, αλλά και ευχάριστες εκπλήξεις όπως οι Χόρνετς;

Η κανονική περίοδος μπορεί να μην κρίνει τίποτα, αφού το πλεονέκτημα έδρας στα πολιτισμένα αμερικανικά γήπεδα δεν σημαίνει πως το break... απαγορεύεται όπως συμβαίνει στα μέρη μας, αλλά το πλούσιο θέαμα και η ανταγωνιστικότητα κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον και εμάς στην Ευρώπη ξύπνιους αρκετά βράδια.

Η διατήρηση του ανταγωνισμού σε υψηλό επίπεδο ασφαλώς δεν είναι τυχαία. Οι Αμερικανοί φρόντισαν να καθιερώσουν εδώ και χρόνια ένα σύστημα που βάζει περιορισμούς στις κυριαρχικές τάσεις των μεγάλων και δίνει δικαίωμα στο όνειρο στους μικρούς. Το salary cap ορίζει το οικονομικό ταβάνι για κάθε σύλλογο και η διανομή των νέων αστέρων του αθλήματος μέσω του ντραφτ με προτεραιότητα στις ασθενέστερες ομάδες βοηθά στην αναδιανομή του «φυσικού» πλούτου και τούς επιτρέπει να οικοδομήσουν ένα καλύτερο «αύριο».

Την ίδια ώρα, ο Ζόρντι Μπερτομέου χαρίζει πολυετή συμβόλαια παρουσίας στην Ευρωλίγκα σε ομάδες που γεμίζουν τα ταμεία στα γραφεία της Βαρκελώνης και μετατρέπει τη διοργάνωση σε μία ελιτίστικη λίγκα όπου κάθε «φτωχός» δεν έχει θέση και δικαίωμα να σηκώσει κεφάλι, ενώ οι «αιώνιοι» στην Ελλάδα απομακρύνονται διαρκώς από το «σωρό» των ανίσχυρων, για τη δημιουργία του οποίου ευθύνονται σε ένα ποσοστό και οι ίδιοι.

Δυστυχώς (και) στο μπάσκετ, η Ευρώπη και η Ελλάδα «αντιγράφουν» από τις ΗΠΑ μόνο τα λάθος πράγματα...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com