Ο Πίτερ, ο «Κάιζερ» και ο Φραντς... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ήμουν πολύ περίεργος να δω τη φάτσα του «Κάιζερ» -Φραντς Μπεκενμπάουερ- όταν ο Ελβετός διαιτητής Φιλίπ Λεουμπά σφύριζε τη λήξη του φιλικού παιχνιδιού στη Γενεύη μεταξύ Αργεντινής και Αγγλίας. Και αν ήμουν κοντά του, θα τον πλησίαζα να μου πει αλήθεια τι εννοούσε όταν κάποτε υποστήριζε, με σθένος μάλιστα, όπως συνηθίζουν οι περισσότεροι Γερμανοί, ότι τα φιλικά παιχνίδια δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα. Η γερμανική τετράγωνη λογική σε όλο της το μεγαλείο. Η ίδια λογική που έχει οδηγήσει τα άλλοτε κραταιά «Πάντσερ» στο… περιθώριο, ανήμπορα να κοιτούν τις άλλες εθνικές να κατακτούν τίτλους και διακρίσεις. Η απολυτότητα των απόψεων που 9 στις 10 φορές οδηγούν σε αδιέξοδο συνεχίζει δυστυχώς να χαρακτηρίζει τον ισχυρό άνδρα του γερμανικού ποδοσφαίρου. Το ματς, πάντως, ήταν καταπληκτικό. Και δεν ήταν το μόνο φιλικό που τον τελευταίο καιρό μάς έχει κυριολεκτικά καθηλώσει. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να ζηλέψει από ένα επίσημο παιχνίδι για την προκριματική φάση του Μουντιάλ της Γερμανίας.

Ομάδες επιπέδου, όπως η Αργεντινή και η Αγγλία, σε τέτοια φιλικά, είναι πολύ δύσκολο να μην παρουσιάσουν θέαμα. Είναι οι ποιότητα των παικτών τους τέτοια, που, απαλλαγμένοι από σκοπιμότητες, λογικό είναι και να αυτοσχεδιάσουν και να «πειραματιστούν» με τις ικανότητές τους και να επιχειρήσουν το κάτι παραπάνω που γεννά το θέαμα. Ο,τι δηλαδή έχουμε στερηθεί περισσότερο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Δεν έχουν να κρύψουν κάτι αυτές οι ομάδες. Ούτε σε επίπεδο τακτικής ούτε σε επίπεδο ανάπτυξης και συστημάτων. Ο εξευρωπαϊσμός των περισσότερων Αργεντινών ποδοσφαιριστών δεν αφήνει περιθώρια για τέτοια κόλπα και… πονηριές.

Πέρα από το γόητρό τους, τίποτα άλλο δεν έχουν να διαφυλάξουν ομάδες αυτού του επιπέδου. Ακόμη και για παιχνίδια που παρουσιάζουν εθνολογικές ιδιαιτερότητες, όπως αυτό ανάμεσα σε Αργεντινή και Αγγλία.

Ο Χοσέ Μπέκερμαν έβλεπε την ομάδα του από το 53’ και μετά να βρίσκεται μπροστά στο σκορ. Θα μπορούσε κάλλιστα να τη γυρίσει πίσω ή να σηκώσει από τον πάγκο ό,τι αμυντικό όπλο είχε στη διάθεσή του. Αλλά δεν το έκανε, γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός του. Ούτε μια φιλική νίκη κατ’ αυτόν τον τρόπο, απέναντι σε έναν αντίπαλο πρώτης διαλογής, όπως οι Αγγλοι, θα πιστωνόταν ως τεράστια επιτυχία. Έπαιξε μπάλα ανοικτά και τελικά βγήκε διπλά κερδισμένος. Πρώτον επειδή είναι σε θέση να γνωρίζει ποιες είναι οι πραγματικές του αδυναμίες που τον οδήγησαν να χάσει το μάτς μέσα από τα χέρια του, στα τελευταία λεπτά, και δεύτερον γιατί δεν έγινε «αντιπαθητικός», ούτε αυτός ούτε η ομάδα του, υπηρετώντας το δόγμα του αυτοσκοπού που επιτάσσει νίκη με κάθε τρόπο. Ακόμη και ο λογικός αριθμός των αλλαγών (τέσσερις από την Αργεντινή και τρεις από τους Αγγλους), μαρτυρά τη διάθεση και των δύο να αντιμετωπίσουν το παιχνίδι με τη σοβαρότητα και το κύρος που συνοδεύει την ιστορία τους. Δεν ξέρω αν στο Μουντιάλ της Γερμανίας δούμε ανάλογα παιχνίδια σε θέαμα αλλά και διακύμανση του σκορ. Μακάρι. Αν βασιστούμε στην εικόνα που μας παρουσίασαν στη Γενεύη δύο από τα φυσιολογικά φαβορί του θεσμού, τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες… νύχτες το προσεχές θέρος. Αν βασιστούμε στη λογική αλλά και την αισθητική του Μπεκενμπάουερ, καλύτερα να κλείσουμε από τώρα διακοπές για κάπου που η τηλεόραση θα θεωρείται είδος πολυτελείας.