Άλλοθι η διαιτησία για τους… κατατρεγμένους Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό!

Αυτή η διαιτητολαγνεία των διοικήσεων Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού και το μεμονωμένο ξέσπασμα της ΑΕΚ μετά το 2-2 με τον Αστέρα Τρίπολης είναι δεδομένο πως αποτελούν αποπροσανατολιστικό παράγοντα στη συνέχεια του πρωταθλήματος και ίσως παγιωθεί τελικά μία ατέρμονη, δυσάρεστη κατάσταση, η οποία θα ταλαιπωρήσει το ποδόσφαιρο και το επόμενο χρονικό διάστημα. Αυτός ο πόλεμος χαρακωμάτων για δύο συλλόγους, που στο παρελθόν έχουν εκμεταλλευτεί αδικίες εις βάρος μικρότερων, και πάτησαν κι εκεί να γιγαντώσουν τ’ όνομά τους μού θυμίζει έναν φανταστικό καυγά ανάμεσα, για παράδειγμα, στον Τεντ Μπάντι και τον Τσαρλς Μέισον, δύο από τους πιο στυγερούς κατά συρροή δολοφόνους, για το ποιος σκότωσε τους περισσότερους και ποιος είναι περισσότερο άγριος!

Γράφει ο Λάμπρος Γκαραγκάνης

Κλείνοντας αποκλειστικά τους βαρείς παραλληλισμούς στην παραπάνω «παρομοίωση», δεν δικαιούται κανείς ν΄ ανοίγει βεντέτα ειδικά για καταστάσεις, που ναι μεν τώρα τις στηλιτεύει, έχοντας παλαιότερα, παρομοίως, ευεργετηθεί από δαύτες. Βασικός στόχος των εμπνευστών αυτής της ανηλεούς κόντρας, η οποία περιλαμβάνει ανακοινώσεις με ωμές κατηγορίες, αιχμηρό «χιούμορ» και αναδρομές εξαρτώμενες από τα συμφέροντα του κάθε κλαμπ, είναι η διττή επιδίωξη να δημιουργήσουν πρώτον ένα καλό άλλοθι στα μάτια του κόσμου τους για την κακή αγωνιστική τους κατάσταση και, το κυριότερο, να τροφοδοτήσουν τη φυσιογνωμία στα κέντρα αποφάσεων του αδικημένου και του κυνηγημένου, επωφελούμενοι, φυσικά, στη συνέχεια όταν θα πρέπει να τους επιστραφούν «χρέη»!

Μία τόσο έντονη κατάσταση που διαιωνίζεται δεν μπορεί παρά να βασίζεται σε ακρότητες: τέτοια είναι η πρώτη επίσημη τοποθέτηση του Βαγγέλη Μαρινάκη περί «εγκλήματος εναντίον της Ελλάδας» μετά το πέναλτι του Δαλούκα στο Άρης-Παναθηναϊκός, όμοια και η πιο πρόσφατη περί «150-0 υπέρ του Ολυμπιακού» του «τριφυλλιού», με αφορμή τη διαιτησία του Αρετόπουλου στο παιχνίδι κόντρα στο Βόλο. Μπορεί αυτοί που αποφασίζουν τούτη τη στάση να είχαν από παιδιά όνειρο να υποδυθούν κάποια στιγμή τους καθηγητές διαιτησίας, αλλά ο ρόλος αυτός δεν τους ταιριάζει. Η προάσπιση των οποιονδήποτε συμφερόντων τους περνάει πρωτίστως από το να φτιάξουν ομάδες που να μη διασύρονται από τη μέτρια Κοπεγχάγη, μην μπορώντας καν να τρέξουν και να μην κερδίζουν από τύχη τον Πανσερραϊκό και με τη φανέλα και την παράδοση και μόνο το Βόλο, του οποίου ο τερματοφύλακας έπαιζε σαν να είχε μανταλάκια στα δάκτυλα!

Στο «κτίσμα» ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως έχει θεμελιωθεί, είναι μοιραίο πως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα διαδραματίζουν αιώνια πρωταγωνιστικούς ρόλους. Όσο είναι καιρός πρέπει αυτή η γραφικότητα με τη… ζυγαριά διαιτητικής εύνοιας να σταματήσει και ν΄ αφήνεται, τουλάχιστον, το περιθώριο του ανθρώπινου λάθους σ΄ έναν επαγγελματία, όπως είναι ένας διαιτητής, και όχι κατευθείαν… λαιμητόμο, αλλά και να σταματήσει να τρέφεται έτσι η ανεξέλεγκτη βία. Με τη συμπεριφορά τους καθορίζουν διαιτησίες, ενώ γνωρίζουν πως κάποια στιγμή και μάλιστα άμεσα, ότι τους στέρησε ο οποιοσδήποτε ρέφερι θα τους το γυρίσει κάποιος άλλος πίσω και με μεγάλο τόκο. Αυτό που θα έπρεπε ν΄ απασχολεί αμφότερους, αλλά και τα αρμόδια όργανα που αποφασίζουν προαγωγές και ετοιμάζουν νέα «φυντάνια» είναι συμπεριφορές σαν του Πραξιτέλη Ζαχαριάδη στο Καβάλα-Πανιώνιος, που «παραμόρφωσε» έναν αγώνα, επειδή προφανώς δεν μπορεί ν΄ανταπεξέλθει στο ελάχιστο στις απαιτήσεις της μεγάλης κατηγορίας.