Καλώς ήλθατε στο Heartbreak Hotel. Το μέρος που μαζευόμαστε όλοι μαζί, αλλά κατά βάθος είμαστε μόνοι μας. Τοποθεσία: Έτη φωτός μακριά από όσα πρέπει –υποτίθεται- να πιστεύουμε συλλογικά. Είμαστε στον ίδιο χώρο, αλλά δεν συμφωνούμε απαραίτητα. Συνήθως διαφωνούμε. Και μπράβο μας.
Ο ευτραφής 15χρονος είχε κάτσει στο τραπέζι και είχε φέρει μπροστά του ότι είδος σφολιάτας μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο χαρακτηρισμός ευτραφής είναι κάτι παραπάνω από επιεικής, αφού είχε ξεπεράσει τα 130 κιλά ενώ το ύψος του ίσα που έφτανε το 1.80.
Τυρόπιτες, ζαμπονοτυρόπιτες, μπουγάτσες, λουκανικόπιτες. Έτρωγε με λαιμαργία μία τεράστια μπουκιά από το καθένα. Ο θείος του μπήκε στο δωμάτιο και τον είδε να καταβροχθίζει με απίστευτη μανία τις σφολιάτες. Κούνησε απογοητευμένος το κεφάλι του.
«Πεινάς Λευτέρη;»
«Συνέχεια θείε»
Τι δεν έκανε ο Λευτέρης που συνήθως κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι; Δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο του. Όπου δάχτυλο βάλτε για αυτή την εβδομάδα τους χαρακτηρισμούς τύπου πρέσβης-πρόξενος και τα λοιπά. Ναι πουλάνε. Πουλάνε αν πεις ότι μόνο ο ένας είναι πρέσβης. Πουλάνε και από την ανάποδη. Όταν θα κοροϊδέψεις τον πρέσβη. Δεν θα έπρεπε όμως αυτοί οι χαρακτηρισμοί να έχουν μπει σε ένα ωραίο χρονοντούλαπο και να έχουν σταλεί εκεί που ανήκουν; Δυο-τρεις δεκαετίες πριν δηλαδή.
Όπως όταν βλέπεις στο δρόμο έναν τύπο με ένα ωραίο κοστούμι αλλά μπορείς να καταλάβεις ότι φοράει το ίδιο κοστούμι από το 1993. Μπορεί να είναι καθαρό και σιδερωμένο αλλά τα χρόνια του φαίνονται. Τόσο δύσκολο είναι να προχωρήσουμε και να αλλάξουμε ασχολίες; Γιατί αν πιστεύει κανείς ότι το χιούμορ που έχουμε ως λαός είναι καλό, τότε μάλλον πρέπει να αλλάξουμε πλανήτη.
Και επειδή μετά από μερικές γραμμές κατάλαβα ότι από διατύπωση άποψης κινδυνέψαμε να περάσουμε στο δογματισμό, τραβάμε χειρόφρενο.
Είμαι πολύ κοντά στο να καταλάβω τι φταίει. Χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρος ακόμα νομίζω ότι φταίει το ότι δεν συμπαθούμε ο ένας τον άλλο. Σίγουρα κάποιες φορές είμαστε ευγενικοί, σίγουρα με τους παιδικούς μας φίλους και την οικογένεια μας είμαστε διαφορετικοί, αλλά όποιος άλλος κάνει κάτι, σπάνια θα του το αναγνωρίσουμε. Και όταν κάνουμε κάτι εμείς περιμένουμε να μας το αναγνωρίσουν οι άλλοι.
Ένα ανταποδοτικό τέλος που ποτέ δεν έρχεται και έτσι η αντιπάθεια για τον διπλανό μας μεγαλώνει. Και ψάχνουμε «μαξιλαράκι» σε γενικές κραυγές. Και υιοθετούμε τον χαρακτηρισμό πρέσβης ή τον απαξιώνουμε. Αντί να πούμε ότι όλα αυτά δεν μας αντιπροσωπεύουν και θα πρέπει ως αισθητική να πάνε να κάνουν παρέα με τον «Λαλάκη τον εισαγόμενο».
Ο θείος μπήκε στο δωμάτιο και τον είδε να καταβροχθίζει με απίστευτη μανία τις σφολιάτες. Κούνησε απογοητευμένος το κεφάλι του.
«Πεινάς Λευτέρη;»
«Όχι θείε, απλά γυμνάζω το σαγόνι μου»
Blood_and_the_city@hotmail.gr
Το Blood and the city επιστρέφει στις 11 Οκτωβρίου λίγο μετά τα μεσάνυχτα. ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
