Αρμόζει στον Διαμαντίδη το «Κείον το νόμιμον»;

Στα δικά μου μάτια πληρώνει τις «αμαρτίες» λειτουργίας αυτής της Ελλάδας! Ανεξαρτήτως οπαδικών φρονημάτων, τα οποία έχουν παρεισφρήσει στο μπάσκετ και το επηρεάζουν, πλέον, σε κάθε του βήμα, υπήρξε ο μεγαλύτερος σύγχρονος ηγέτης μετά τον Νίκο Γκάλη, στην Εθνική. Ο νομοθέτης Αριστείδης, ένας από τους επτά μεγάλους σοφούς της αρχαιότητας, καταγόταν από την Κέα και έγινε γνωστός για τους αυστηρούς νόμους που θέσπισε.

Γράφει ο Λάμπρος Γκαραγκάνης

Ένας από αυτούς ήταν το «Κείον το νόμιμον», σύμφωνα με τον οποίο οι πολίτες που ξεπερνούσαν το 70ό έτος της ηλικίας τους «αυτεκωνιάζοντο», έπρεπε δηλαδή ν΄ αυτοκτονήσουν με κώνειο, καθώς σ΄αυτήν την ηλικία οι πνευματικές και σωματικές τους δυνάμεις δεν μπορούσαν να προσφέρουν τα μέγιστα στην πολιτεία. Έτσι, λοιπόν, περιστοιχισμένοι από τους συμπολίτες τους, εκτελούσαν το στερνό τους καθήκον, αυτοκτονώντας με κώνειο. Το «έθιμο» αυτό έσβησε τον 3ο αιώνα με την επικράτηση του χριστιανισμού, για την ιστορία!

Η μπασκετική ηλικία του Δημήτρη Διαμαντίδη δεν είναι τα εβδομήντα χρόνια προ χιλιάδων ετών κι εδώ ουδεμία σχέση υπάρχει με την Αρχαία Ελλάδα. Ο παραλληλισμός της απόφασής του να σταματήσει τη διεθνή ενεργό δράση, με το προαναφερθέν «νομοθέτημα», γίνεται μόνο και μόνο στο πλαίσιο της απέλπιδος προσπάθειας να μην κατηγορηθεί (γιατί θα γίνει και αυτό) ότι αφήνει πρώτος ένα πλοίο βυθισμένο. Τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Διαμαντίδης δείχνει το δρόμο, δυστυχώς για την ομάδα, τον ίδιο και για όλους όσοι αγαπάμε το μπάσκετ, που θα πρέπει ν΄ ακολουθήσουν συμπαίκτες του και τεχνικό επιτελείο.

Πίνει αυτός το… κώνειο, απαλλάσσοντας ένα προβληματικό σύνολο από την (πολύτιμη) παρουσία του, και το μόνο που εύχομαι είναι η στάση του αυτή να βρει μιμητές, οι οποίοι άλλο δεν μπορούν να προσφέρουν. Διότι αλλιώς θα πάει χαμένη μία πρόωρη αποχώρηση, τη στιγμή, μάλιστα, που δεν μένει κανείς πίσω από τους υπάρχοντες να τον αντικαταστήσει, ούτε υπάρχει κάποιος νεαρότερος με τις δικές του ικανότητες, ψυχικές και αθλητικές. Το πρόβλημα της Εθνικής δεν είναι η κάκιστη παρουσία στο Μουντομπάσκετ, αλλά το δυσοίωνο μέλλον της.

Όσους αφήνει ο Διαμαντίδης πίσω του, είχαν μάθει να τραβάει αυτός μπροστά, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο θα τολμήσω να πω! Πετυχημένοι όλοι τους σαφώς, με βαρβάτους τραπεζικούς λογαριασμούς, ηγέτες, όμως, σαν τον Καστοριανό ουδείς. Η Εθνική καλείται να μπει σε μία δύσκολη πενταετία, τουλάχιστον, όπου και πρέπει να βρει Γκάληδες και Διαμαντίδηδες στη μισή των αξία, τουλάχιστον, ώστε να «περπατήσει».

Και φυσικά έναν προπονητή που να έχει τη διάθεση, το υπόβαθρο, τη δίψα να δουλέψει και την υπομονή να βαστάξει τις πρώτες σφαλιάρες, οι οποίες μοιραία θα έρθουν. Που θα μάθει στους παίκτες του να νικούν και όχι να μαντεύουν αντιπάλους! Όταν θες να είναι ο καλύτερος, καλείσαι να επικρατείς των καλυτέρων, ώστε και η διάκριση να έχει αξία. Προς Θεού δεν υποτιμώ τα κεκτημένα μίας πρώην Πρωταθλήτριας Ευρώπης και μίας Δευτεραθλήτριας Κόσμου. Ούτε αυτούς που την οδήγησαν εκεί. Η κριτική πρέπει, όμως, να είναι ανεκτή στους κορυφαίους, όσο αυτοί θέλουν να χαρακτηρίζονται έτσι!