Κομήτης ή αστέρι; (Μιχάλης Λεάνης / SportDay)

Ηρθε η στιγμή που οι πρωταθλητές Ευρώπης πρέπει να αποδείξουν αν πραγματικά μπορούν να φτάσουν μέχρι τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας. Αν μπορούν να κρατήσουν την ελπίδα ζωντανή. Ακόμα κι αν νικήσουν σήμερα, θα χρειαστεί να περάσουν και από την επώδυνη διαδικασία των μπαράζ. Διότι άλλο το «θέλω» κι άλλο το «μπορώ». Το «θέλω» το θεωρώ δεδομένο και ούτε μπαίνω καν στη διαδικασία να το συζητήσω. Είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά θεωρούν το σημερινό παιχνίδι τελικό και θα λιώσουν μέσα στο γήπεδο προκειμένου να το κάνουν δικό τους.

Το ζήτημα είναι αν μπορούν να πάρουν το «διπλό». Οχι επειδή η Δανία έχει τη σούπερ ομάδα, αλλά διότι σίγουρα, όσο κι αν το θέλουν κάποιοι, δεν θα είναι αδιάφοροι. Από την άλλη, υπάρχουν και οι τελευταίες εμφανίσεις, που δεν μας προϊδεάζουν για κάτι καλό. Αν διεκδικούμε κάτι, το διεκδικούμε περισσότερο λόγω του τίτλου μας ως πρωταθλητών Ευρώπης, χωρίς πάντως αυτό από μόνο του να είναι ικανό να μας δώσει τους βαθμούς της νίκης. Σε αυτό το παιχνίδι δεν χωράνε τα συστήματα. Χωράνε η ψυχή, η θέληση και αυτό που οι παλιοί πίστευαν ότι είναι το παν για να νικήσεις στα μεγάλα παιχνίδια: η μαγκιά!

Πρέπει να κοντρολάρουμε τον ρυθμό, να μην αιφνιδιαστούμε –το αντίθετο μάλιστα, αν μας δοθεί η ευκαιρία πρέπει να αιφνιδιάσουμε εμείς. Και όταν δούμε την άμμο να λιγοστεύει στην κλεψύδρα μας, να μη μας πιάσει πανικός. Εκείνο που με ενδιαφέρει, ξέχωρα από το τι θα γίνει σήμερα στη Δανία, είναι να κρατήσουμε ψηλά τις απαιτήσεις που έχουμε για την Εθνική ομάδα. Με βάση αυτό το σκεπτικό γίνεται όλη η κουβέντα. Οπως στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, κάτι θα μας έρθει ευνοϊκά και κάτι άλλο θα πάει στραβά. Αν σήμερα συμβεί το δεύτερο, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα βάψουμε μαύρα, να απογοητευτούμε, να αρχίσουμε την γκρίνια και πάνω απ' όλα τα λαϊκά δικαστήρια, που αποφασίζουν και εκτελούν με συνοπτικές διαδικασίες.

Αυτό είναι που φοβάμαι περισσότερο από ένα ατυχές αποτέλεσμα στην Κοπεγχάγη. Πριν από λίγο καιρό φτάσαμε στην κορυφή, στεφθήκαμε πρωταθλητές Ευρώπης αναπάντεχα και χωρίς να το περιμένουμε. Και αυτό το απρόσμενο βοήθησε πολύ στο να μην προλάβουμε να επιστρατεύσουμε τα αρνητικά της ιδιοσυγκρασίας μας. Τώρα, δυστυχώς, έχουμε όλο τον χρόνο. Κι αυτό είναι κάτι που φοβάμαι, διότι δεν ξέρω πόσοι είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι το να απαιτούμε από μια Εθνική να πάει στα τελικά του Μουντιάλ δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα, έστω κι αν αυτή έχει κατακτήσει πρόσφατα το ευρωπαϊκό Κύπελλο. Ασφαλώς, αυτόν τον τίτλο οφείλεις να τον υπερασπιστείς με ανάλογες επιτυχίες και με συνεχή παρουσία στις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, αλλά δεν είναι ο μόνος τρόπος. Αν, ο μη γένοιτο, σου πάει κάτι στραβά, τότε είναι που πρέπει να αποδείξεις ότι ως μεγάλη ομάδα ξέρεις πώς να διαχειρίζεσαι τις κρίσεις.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα έχεις την τύχη που έχουν οι κομήτες. Θα λάμψεις, θα εντυπωσιάσεις και θα χαθείς για πάντα στο αέναο σύμπαν. Πέρα από το «διπλό» στο παιχνίδι της Δανίας, αυτό που «παίζουμε», εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, είναι το κατά πόσο η Εθνική τού σήμερα –αλλά και του αύριο– θα καταγραφεί σαν ένα απλό φωτεινό ουράνιο σώμα που διέγραψε τη διαδρομή του ή σαν ένα αστέρι, που θα μένει εκεί ψηλά και θα λάμπει, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο.