Να βλαστημάει την τύχη του (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Kάποια βαριά κατάρα πάντοτε τον κυνηγά. Του στερεί όνειρα, ελπίδες και δικαίωση. Τον αφήνει με την μπουκιά στο στόμα. Ένας φίλος βιοπαλαιστής από την Αγία Βαρβάρα, μιλώντας για τη μαύρη του τη μοίρα, λέει: «Εξάρι να πιάσω στο Λόττο, την ώρα που πάω να πάρω τα λεφτά γίνεται γενική επιστράτευση»...

Ετσι την «πατάει» και ο Ολυμπιακός. Την ώρα που ετοιμάζεται να στήσει χορούς κυκλωτικούς, έρχεται ένας κάποιος Σολδάδο και του δείχνει τον δρόμο για την κόλαση.

Οταν όλοι περίμεναν ότι στο δεύτερο ημίχρονο το κοντέρ θα γράψει, ο πρωταθλητής ισοφαρίζει το ματς με την γκολάρα του Καφέ, βάζει την μπάλα κάτω και δείχνει τα δόντια του στη «Βασίλισσα».

Ας έβγαινε έξω από το παιχνίδι νωρίς-νωρίς. Ας έκανε δυο-τρία γκολ η Ρεάλ στο πρώτο ημίχρονο. Αυτό που έγινε τέσσερα λεπτά πριν ο Μερκ σφυρίξει για τελευταία φορά δεν αντέχεται. Είναι άδικο.

Μετά τη θαλασσοταραχή του πρώτου δεκαλέπτου, οι «ερυθρόλευκοι» στάθηκαν στα πόδια τους, ο Νικοπολίδης κατέβασε τα ρολά και η ομάδα ανέβασε απόδοση και είχε κατοχή μπάλας.

Αυτό που της συνέβη είναι, πέραν όλων των άλλων, ένα βαρύ ψυχολογικό χτύπημα. Για όσους πιστεύουν σ' αυτά, είναι ένα κακό σημάδι. Η Ρεάλ που έψαχνε χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία να σπάσει την άμυνα του Ολυμπιακού, το πέτυχε με έναν στρατιώτη (Σολδάδο) που πρώτη φορά έμπαινε στη μάχη του Τσάμπιονς Λιγκ.

Λύσεις για όλα, εκτός από ένα, είχε ο Ολυμπιακός. Το καταραμένο «ένα» ήταν οι σέντρες του Ντέιβιντ Μπέκαμ. Οι περισσότερες από αυτές έβρισκαν τα κεφάλια των συμπαικτών του. Σπάνια σταματούσαν στα κεφάλια των Κωστούλα, Καψή και Ανατολάκη. Ετσι σκόραρε ο Ραούλ, έτσι χάθηκε η ισοπαλία στο 86'. Ακόμα και στην πρώτη νιότη του ο Γρηγόρης Γεωργάτος, μόνος και αβοήθητος, δεν θα μπορούσε να τα φέρει βόλτα με τον Αγγλο διεθνή. Με σίγουρες πάσες και γρήγορες εναλλαγές της μπάλας, ο Ολυμπιακός έπαιζε χωρίς φόβο τη Ρεάλ που ήθελε να τον κλείσει στα καρέ, αλλά αποτύγχανε. Και όταν όλοι μέσα και έξω από τις τέσσερις γραμμές άρχισαν να το πιστεύουν, ο Νικοπολίδης νίκησε μία φορά τον Σολδάδο, αλλά δεν μπόρεσε να το καταφέρει και δεύτερη.

Ο «πεταμένος στα σκοινιά» Ολυμπιακός πρέπει να βρει τα κουράγια του. Με εμφανίσεις σαν κι αυτή, δύσκολα θα συγκριθεί κανείς μαζί του στις εγχώριες διοργανώσεις.

Όσο για την Ευρώπη, το πράγμα δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο.

Όποιος θελήσει να αναλύσει τεχνικά το ματς καταλογίζοντας ευθύνες στον Σόλιντ, ψάχνει να βρει γωνία στο δεκάρικο.
Απέναντι στην πεινασμένη για νίκη Ρεάλ, ο Θρύλος σάστισε για μόλις δέκα λεπτά. Συνήλθε, το πάλεψε, ισοφάρισε, ζήτησε το γκολ της νίκης και γονάτισε λίγο πριν από το τέλος. Ουδείς ψόγος. Μόνο βλαστήμια για την τύχη που δεν λέει τόσα χρόνια, όταν μπαίνει στα αεροπλάνα, να του κάνει το χατίρι.

Πόσα χρόνια πάνε από τότε που μια «τυφλή» σέντρα του Καραταΐδη πήγε στο κεφάλι του Γκόγκιτς... Από τότε, ρε γαμώτο!