Λίγο ήθελε... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Κρίμα, κρίμα, κρίμα. Πείτε ότι είστε ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και μετά την εξέλιξη που είχε το παιχνίδι, ειδικά στο δεύτερο μέρος, αναγκάζεστε στη λήξη του αγώνα να πάτε στα αποδυτήρια χαμένοι. Με το χέρι στην καρδιά, δεν θα το θεωρούσατε αδικία; Και είναι. Γιατί η χθεσινή Ρεάλ δεν έπιασε καμιά υψηλή απόδοση, δεν έπαιξε ποδόσφαιρο υψηλών προδιαγραφών και δεν ξέρω αν την ενδιαφέρει κιόλας κάτι τέτοιο. Το λέω αυτό, γιατί άκουγα τον προπονητή της να δηλώνει την παραμονή του αγώνα ότι δεν τον νοιάζει η ομάδα του να παρουσιάσει θέαμα ή να παίξει καλό ποδόσφαιρο. Τον ενδιαφέρουν μόνο οι 3 βαθμοί της νίκης.

Ε, τους πήρε και έτσι ο Λουξεμπούργκο μπορεί να είναι ικανοποιημένος. Δεν στάθηκε άσχημα στο «Μπερναμπέου» ο Ολυμπιακός. Πέρασε ένα δύσκολο πρώτο ημίχρονο, ιδιαίτερα στο πρώτο εικοσάλεπτο, όταν από νωρίς έχανε με 1-0. Εκεί χρειάστηκε να επιστρατεύσει ο Νικοπολίδης την παλιά του τέχνη-κόσκινο, να γίνει σπάιντερμαν και να μην αφήσει τη «Βασίλισσα» να πάει στα αποδυτήρια με το παιχνίδι ήδη τελειωμένο.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Ολυμπιακός έδειχνε να μην πατάει καλά και ιδιαίτερα από τη δεξιά του πλευρά, όπου ο Μαυρογενίδης ούτε με πυξίδα δεν έβρισκε τη θέση. Μια από τα ίδια και για την αριστερή πλευρά, όπου ο Γεωργάτος αρνείται πεισματικά να παίξει άμυνα και δεν ξέρω για ποιον είχε αφήσει την υποχρέωσή του να μαρκάρει. Ενα τυχαίο γεγονός έφερε στον Ολυμπιακό την ηρεμία αλλά και την ισορροπία.

Ο τραυματισμός του Μαυρογενίδη. Αναγκαστική η αλλαγή του δεξιού οπισθοφύλακα του Ολυμπιακού, αλλά εδώ θέλω να πω ότι ήταν αναγκαστική με όλη τη σημασία της λέξεως. Γιατί αν δεν τραυματιζόταν ο παίκτης, αναγκαστικά θα έπρεπε να κάνει αυτή την αλλαγή ο Σόλιντ.

Η είσοδος του Καψή τον εξέθεσε, αφού στο β' ημίχρονο ο διεθνής Μιχάλης ήταν ο κορυφαίος της άμυνας. Τα πήγε καλά ο Θρύλος στο δεύτερο μέρος. Πέτυχε γκολ, ισοφάρισε, κοντρόλαρε τον ρυθμό, έσπασε τα νεύρα των παικτών της «Βασίλισσας», έκλεισε διαδρόμους, έδειχνε να ελέγχει το παιχνίδι. Αντίθετα με τη Ρεάλ, η οποία αντιδρούσε σπασμωδικά, στηριζόμενη περισσότερο στις ατομικές ενέργειες των παικτών της.

Και τότε ήρθε από το πουθενά ο νεαρός Σολδάδο για να κάνει τη ζημιά λίγα λεπτά πριν από το τέλος. Να σημειώσουμε ότι τα γκολ που δέχτηκε η άμυνα του Θρύλου έμοιαζαν σαν να βγήκαν από φωτοτυπικό μηχάνημα.
Αδράνεια του κέντρου της άμυνας, κεφαλιά του επιθετικού που βρισκόταν μπροστά και τα φώτα σβήνουν σε μία παράσταση, η οποία για τους «κόκκινους» θα μπορούσε να μείνει αλησμόνητη.

Αυτά έχει το ποδόσφαιρο. Υπάρχει όμως και η επόμενη μέρα ή νύχτα, αν θέλετε. Και ο Ολυμπιακός με την εμφάνισή του, ιδιαίτερα στο β' ημίχρονο, τότε που κατάλαβε ότι η Ρεάλ δεν είναι αχτύπητη και απέκτησε ποδοσφαιρικό θράσος, αφήνει σε όλους τους οπαδούς του περιθώριο να ελπίζουν. Οχι γιατί όσο ζω, ελπίζω, αλλά γιατί όσο παίζω αξιοπρεπώς, μπορώ και ελπίζω.