Στη ΓΑΔΑ και γρήγορα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Σε μια Ελλάδα που κινδυνεύει να μείνει χωρίς εθνικό αερομεταφορέα, που για να εξεταστείς σε Δημόσιο Ταμείο πρέπει να έχεις πρώτου βαθμού συγγένεια με τον θεράποντα ιατρό, που για να πάρεις λεφτά από την τράπεζα πρέπει να κάνεις ληστεία, που βρέχει και τρέχεις να παραδώσεις το αυτοκίνητό σου για να πάρεις φουσκωτό, που σε φορολογούν και δεν ξέρεις το γιατί, που οι νεκροί στων οποίων το μνήμα καίει ηλεκτρικό καντήλι πληρώνουν τέλη στην κρατική τηλεόραση για να παράγει και να αναπαράγει αυτή την εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα, κάποιοι συνεχίζουν να επιμένουν διαφορετικά.
Σε μια Ελλάδα που επιτέλους πάτησε κορυφή, αναδεικνυόμενη πρώτη σε ποσοστά ανεργίας σε όλη την Ευρώπη που ένα χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς επέστρεψε στη μιζέρια και την κακομοιριά της, που έχει ανάγκη από πρότυπα πρωινάδικων και αυτά αναδεικνύει με περισσή περηφάνια, που θεωρεί τρέχουσα επικαιρότητα τις κόντρες εκδοτών, που γκρεμίζεται οροφή 70 τ.μ. σε αρχαιολογικό χώρο με θύμα τουρίστα υπάρχουν κάποιοι που μας κάνουν να αισιοδοξούμε.

Σε μια Ελλάδα του παρακράτους, με το Δημόσιο κατά γενική ομολογία να λαδώνεται και μάλιστα να το θεωρεί μαγκιά, στην Ελλάδα της παραοικονομίας, με τα νοικοκυριά χρεωμένα από εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και τέλος δανειοδάνεια για να ξεχρεώσουν τα «φέσια», στην Ελλάδα που πολεμάει εδώ και 50 χρόνια την παραπαιδεία, αλλά δυστυχώς χωρίς αντίκρισμα, που θεωρεί ενασχόληση με την τεχνολογία τις ατελείωτες ώρες μοναξιάς των πιτσιρικάδων στα internet cafe, υπάρχουν κάποιοι που νιώθουν περήφανοι όταν λένε ότι είναι Ελληνες.

Πέρσι ήταν το Euro στην Πορτογαλία, φέτος τα παιδιά του Παναγιώτη Γιαννάκη στο Βελιγράδι. Κάποιοι πάνε να χαλάσουν την πιάτσα και αν το κράτος, το μεγάλο και το αληθινό, δεν κατάλαβε τι έγινε πέρυσι, καιρός να ξυπνήσει μετά τα προχθεσινά και να λάβει τα μέτρα του, ώστε στο μέλλον να μην έχουμε ανάλογα φαινόμενα εκφυλισμού.
Πώς είναι δυνατόν να διακρίνονται παιδιά με στόχους και όραμα, με αρχές και μέτρο, όταν μάλιστα δεν είναι διατεθειμένα να πουλήσουν μούρη, να διαπραγματευτούν την τιμή τους, να ποζάρουν γυμνά, να προκαλέσουν σκάνδαλα;
Ας πάρει, λοιπόν, το κράτος τα μέτρα του πριν να είναι πολύ αργά.

Αν, όμως, πέρυσι αυτούς τους συμπαθητικούς τυχοδιώκτες μετά το αεροδρόμιο δεν τους πηγαίναμε στο Καλλιμάρμαρο για μόστρα και για κήρυγμα από τον Αρχιεπίσκοπο αλλά τους μαντρώναμε έτσι όπως ήταν όλους μαζί στη ΓΑΔΑ, τώρα θα είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο. Και τα πιτσιρίκια του Γιαννάκη το πολύ–πολύ να αποτελούσαν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, τον οποίο με τόσο κόπο φτιάξαμε.

Λάθη του παρελθόντος πληρώνουμε. Γιατί μετά το '87 και την πρώτη έκρηξη του μπάσκετ κάθισε το κράτος, σκέφτηκε και πάνω που πήγαν να γίνουν κινήσεις από αυτές που οι κουλτουριάρηδες αποκαλούν σοβαρές, το μπουρδέλεψε το πράμα και ευτυχώς δεν είχαμε συνέχεια. Τώρα, όμως, με τις δύο απανωτές διακρίσεις σε ποδόσφαιρο και καλαθόσφαιρα, δείχνει να έχει χάσει και πάλι τον έλεγχο. Για να σοβαρευτούμε, κύριοι, πριν να είναι και πάλι πολύ αργά.