Μια απώλεια που δεν θρηνήσαμε... (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Κι όμως περίσσεψε. Ο Βασίλης Τσιάρτας βρίσκεται εκτός αγωνιστικής δράσης. Για τον μεγαλύτερο μαέστρο του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια, δεν βρέθηκε ομάδα. Στα 33 χρόνια του μένει χωρίς ομάδα και κατ' ουσίαν αναγκάζεται να κρεμάσει τα παπούτσια του. Είναι τραγικό, αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από λίγους μήνες στα γήπεδα της Γερμανίας φορούσε τη φανέλα της Εθνικής. Το πράγμα χειροτερεύει γιατί η παραγωγή Ελλήνων ποδοσφαιριστών ποιότητας βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα. Όσο κι αν ψάξουμε, παίκτη με τις προδιαγραφές του δεν πρόκειται να βρούμε. Τον χάνουμε ποδοσφαιρικά χωρίς να τον έχουμε αντικαταστήσει, χωρίς να είναι δική του απόφαση. Κατά ένα μέρος μπορεί να είναι δική του υπαιτιότητα. Τα ρεπορτάζ κάνουν λόγο για υπερβολικές απαιτήσεις. Αλλοι μιλούν για ποδοσφαιριστή που ολοκλήρωσε τον κύκλο του, που τον «πέταξε έξω» ο σύγχρονος τρόπος που παίζεται το ποδόσφαιρο. Εύκολες εξηγήσεις που βλέπουν καθαρά το δέντρο, αλλά χάνουν το δάσος. Ο δύστροπος, βραδυκίνητος και απαιτητικός Τσιάρτας δεν βάζει πια τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Οσοι κατά καιρούς τον αποθέωναν, τώρα ανακαλύπτουν τις αδυναμίες του, λες και αυτές φανερώθηκαν μόλις τον τελευταίο χρόνο. Λες και τους «κάθισαν» όλους ως προπονητές στους πάγκους των ομάδων και τους ζήτησαν καλά και σώνει αποτελέσματα.

Η αναγκαστικΗ «απόσυρση» του μαέστρου ενοχλεί όλους εμάς που πάμε στο γήπεδο για να δούμε μπάλα κι όχι για να δούμε την ομάδα μας να παίρνει αποτέλεσμα. Ενοχλεί όλους εμάς που αγαπάμε τον στίβο, ακόμα και τον στίβο μάχης, αλλά δεν θέλουμε να παρακολουθούμε τα αθλήματά του κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Οσο κι αν γυμνάσει τους παίκτες ο Σπράι και ο Μπουρουτζίκας, η μπαλιά των εξήντα μέτρων, το απευθείας φάουλ-γκολ είναι έργο Τσιάρτα, παικτών σαν τον Τσιάρτα. Δυστυχώς για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Βασίλης φεύγοντας τα παίρνει μαζί του. Δυστυχώς, χωμένοι στη μιζέρια μας, κάνουμε υπολογισμούς σαν προπονητές και ξεχνάμε τι βλέπαμε από τα πόδια του και τι δεν θα ξαναδούμε. Ξεχνάμε πως κάποιοι σαν τον Βασίλη μας έκαναν να αγαπήσουμε το άθλημα πριν το «καλουπώσουμε» σε σκοπιμότητες, τακτικές και βαθμοθηρίες.

ΜακΑρι να βρει τον τρόπο και να ξαναγυρίσει. Αν όχι, ας έχουμε το κουράγιο να θρηνήσουμε για τον τελευταίο των Ελλήνων ποδοσφαιριστών που ξέφευγε από τα αυστηρά πλάνα, τις τακτικές και τα συστήματα. Που αγνοούσε τις τεχνικές, γιατί με την μπάλα στα πόδια έκανε τέχνη.