Αντικειμενική υποκρισία (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το μόνο που μένει, λοιπόν, να εξηγηθεί είναι πως στην περίπτωση του «Ρίμπο» περίμεναν κάποιοι το μπουρίνι να ξεσπάσει, ενώ στον Παναθηναϊκό δεν πήρε κανείς χαμπάρι ότι οι ζωηροί «τύπου Ριβάλντο» περισσεύουν, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του «Μανώλη».

Αυτόματα αναρωτιέμαι: ξέρουμε τι θέλουμε; Διότι αν δεν ξέρουμε εμείς, που διαμορφώνουμε άποψη και συνειδήσεις, τότε να μην έχουμε την απαίτηση να το καταλάβει ο οπαδός, ο φίλαθλος, το ανήλικο ή ενήλικο χουλιγκάνι. Τι θα πει «ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να νικήσει τη Λιβαδειά»; Αμα δεν παίξει σοβαρό ποδόσφαιρο, ανάλογο της ιστορίας του και του μπάτζετ του, μη σώσει και τη νικήσει ποτέ. Δεν ισχύει αυτό μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά και για τον Ολυμπιακό και για την ΑΕΚ και για τον ΠΑΟΚ και για όλες τις μεγάλες και ιστορικές ομάδες.

Το ερώτημά μου παραμένει: τι θέλουμε; Να δυναμώσουν οι περιφερειακοί σύλλογοι, να αποκτήσουν ποδοσφαιρική οντότητα ώστε το πρωτάθλημά μας να γίνει ανταγωνιστικό ή να τους έχουμε μια ζωή στην καρπαζιά; Διότι αν ξυπνήσει ποδοσφαιρικά η περιφέρεια, τότε θα έχουμε ένα πρωτάθλημα, εκτός από ανταγωνιστικό (κάτι που κάλλιστα μπορεί να γίνει και αν όλοι, μικροί και μεγάλοι, πέσουν κάτω του μετρίου), και ποιοτικό. Αυτό είναι κάτι που θέλω να πιστεύω ότι όλοι μας το επιθυμούμε. Το να πηγαίνει ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός στη Λιβαδειά και να ξέρουμε από την Τετάρτη το απόγευμα το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα δεν συμφέρει κανέναν.

Ούτε τις ίδιες τις μεγάλες ομάδες. Διότι μέσα από αυτούς του αγώνες θα δυναμώσουν, μέσα από τις αμφίρροπες αναμετρήσεις θα γυρίσει ο κόσμος στα γήπεδα. Και θα αναδειχθούν ταλέντα που οι μεγάλοι σύλλογοι δεν μπορούν να τα αγοράσουν από το εξωτερικό, όπως άλλες ομάδες, που συμμετέχουν σε μη ανταγωνιστικά πρωταθλήματα.
Είναι υποκριτικό να λέμε «έχει τα χάλια του ο Παναθηναϊκός και δεν μπορεί να νικήσει ούτε τον Λεβαδειακό» ή «έχει τα χάλια της η ΑΕΚ και δεν μπορεί να πάρει τρεις βαθμούς από το Αιγάλεω στην έδρα της». Εκτός από υποκριτικό, δεν αποτελεί και σοβαρό κριτήριο. Τα χάλια τους η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός, νικούσαν δεν νικούσαν τον Λεβαδειακό και τον Αιγάλεω, θα τα είχαν έτσι κι αλλιώς.

Ή μήπως σας αρέσει η άλλη πλευρά της υποκρισίας, που λέει ότι «παρ' όλο που είχαν τα χάλια τους κατάφεραν και νίκησαν», αποκρύπτοντας με τον πιο ελληνικό τρόπο το ότι βοηθήθηκαν από τη διαιτησία και την τύχη, κλείνοντας έτσι στόματα. Αυτό που θα πρέπει να απασχολεί τις μεγάλες ομάδες είναι πάνω απ' όλα η αγωνιστική παρουσία τους, αν θέλουν πραγματικά το μέλλον τους να είναι ευοίωνο. Διότι στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν υπάρχουν Λεβαδειακοί, Αιγάλεω, Καλαμαριές και Ιωνικοί. Από την άλλη, όλους εμάς, τους αντικειμενικούς και τους λάτρες του ποδοσφαίρου, μας ενδιαφέρει όλες οι ομάδες να ξεκινούν από την ίδια ευθεία και να έχουν την ίδια μεταχείριση και τους ίδιους στόχους.

Διότι αν δεν γίνει αυτό ή αν εμείς δεν προσπαθήσουμε να το διαφυλάξουμε, τότε ας βγάλουμε τις μάσκες και ας ζητήσουμε ανοιχτά τη δημιουργία ενός πρωταθλήματος με 5, 6 ομάδες, που θα παίζουν «ποιοτικό ποδόσφαιρο» μεταξύ τους εννέα μήνες τον χρόνο, μέχρι να χορτάσουμε όλοι θέαμα και συγκινήσεις.