Αποκάλυψη ετών 27! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Από αλλού περίμεναν τη βόμβα στη γηραιά Αλβιώνα και από αλλού τους ήρθε. Την περίμεναν να σκάσει, όπως τις προάλλες, σε κάποιο σταθμό του μετρό, στο αεροδρόμιο ίσως ή, στη χειρότερη, στο κέντρο του Λονδίνου σε κάποιο πολυσύχναστο μέρος. Τους ήρθε όμως από ένα βιβλίο -αυτό του Αρτσι Γκέμιλ- και ξέρετε ότι οι βόμβες από σελίδες βιβλίου… χώρια ότι μένουν, όπως όλα τα γραφτά, είναι και… επαναλαμβανόμενες. Κάθε φορά που ένας νέος αναγνώστης ανατρέχει στις σελίδες τους, η έκρηξη επαναλαμβάνεται το ίδιο ισχυρή με την πρώτη φορά. Ο Αρτσι Γκέμιλ δεν είναι όποιος κι όποιος, όχι μόνο για το ποδόσφαιρο της χώρας του αλλά και παγκοσμίως. Δεν μιλάμε για κάποιον γραφικό που λατρεύει το αλκοόλ. Η ζωή τον έριξε στα... αβαθή και τώρα ψάχνει τρόπους να γεμίσει τις άδειες του τσέπες, αλλά και το ποτήρι του. Αν συνέτρεχαν τέτοιοι λόγιοι, η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Σκωτίας δεν θα τον προσλάμβανε για μάνατζερ της εθνικής Νέων της χώρας της. Και ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας πόσο τυπικοί είναι σε τέτοια ζητήματα οι Βρετανοί.

Ο Αρτσι Γκέμιλ μιλάει στο βιβλίο του για ένα γεγονός που συνέβη στο Μουντιάλ της Αργεντινής το 1978. Ενα Μουντιάλ από αυτά που σημάδεψαν τη διοργάνωση, αφού ήταν από τα πλέον ταραχώδη και πολυσυζητημένα. Χούντα και μάλιστα από τις πιο σκληρές τότε στην Αργεντινή, με τον δικτάτορα Βιντέλα να παίζει όλα του τα χαρτιά, θέλοντας να αποδείξει και στους πλέον δύσπιστους ότι μέσα από το ποδόσφαιρο η χώρα του εξελίσσεται και προοδεύει. Μία μέθοδο που χρησιμοποίησαν όλες οι χούντες ανεξαρτήτως χώρας, και που ζήσαμε και εμείς άλλωστε τη θλιβερή περίοδο '67-'73.

Δεν ήταν λίγοι τότε αυτοί που διατηρούσαν τις επιφυλάξεις τους για το πόσο «καθαρό» θα μπορούσε να ήταν αυτό το Μουντιάλ σε μια δικτατορική χώρα. Παράλληλα, σε μία Ευρώπη έντονων πολιτικών κινημάτων αλλά και αριστερών ζυμώσεων και αναζητήσεων, δεν ήταν λίγοι οι ποδοσφαιριστές που ταξίδευαν με... μισή καρδιά στη χώρα του τανγκό. Ενας από αυτούς μάλιστα, από τους πιο γνωστούς, ο Γερμανός ποδοσφαιριστής της Μπάγερν Πολ Μπράιτνερ -γνωστός Μαοϊκός- αρνήθηκε για πολιτικούς λόγους, τους οποίους εξέφρασε ανοιχτά, να περάσει τον Ατλαντικό αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τον τότε ομοσπονδιακό προπονητή Χέμουτ Σεν. Το γεγονός που «αποκαλύπτει» έπειτα από 27 χρόνια ο Αρτσι Γκέμιλ πέρασε τότε στα ψιλά. Οτι δηλαδή τέσσερις παίκτες της Σκωτίας, ανάμεσα σε αυτούς και ο Αρτσι, εγκατέλειπαν την Αργεντινή ύστερα από έλεγχο ντόπινγκ και επέστρεφαν στο Εδιμβούργο. Ηταν όμως τόσο φορτισμένο πολιτικά εκείνο το Μουντιάλ, που λίγοι έδωσαν σημασία στο γεγονός.

Οι ομάδες φώναζαν ότι οι διαιτητές σπρώχνουν την Αργεντινή, στο παιχνίδι των προκριματικών με το Περού που ο Αγιάλα και η παρέα του το κέρδισαν με 6-0, αφού χρειάζονταν το goal average για να προκριθούν, αλλά και ο τελικός, με την Ολλανδία να διαμαρτύρεται για σφαγή, έκρυψαν την τραγωδία των Σκωτσέζων ποδοσφαιριστών. Ειλικρινά στενοχωριέμαι όταν κάποιοι ζητούν από τον Γκέμιλ να αποδείξει τόσα χρόνια μετά τον ισχυρισμό του. Σαν να χρειάζεται κάποιος να αποδείξει ότι η Αργεντινή έπρεπε τότε να πάρει το Μουντιάλ. Αυτό που έχει σημασία, για μένα τουλάχιστον, είναι πως ευτυχώς ακόμα υπάρχουν άνθρωποι με τη συνείδησή τους ένοχη και τουλάχιστον για την υστεροφημία τους προσπαθούν να σώσουν οτιδήποτε από ένα παιχνίδι, το οποίο κατάντησε βαριά βιομηχανία. Γιατί και για τη Γιουβέντους αποδείχθηκε πριν από λίγα χρόνια ότι τα φάρμακα υπήρχαν, αλλά η ομάδα βγήκε αθώα και τελικά αποτέλεσμα μηδέν. Το ότι είναι δύσκολο να αποδειχθούν τέτοια ζητήματα και τα συμφέροντα είναι μεγάλα, το γνωρίζουμε. Τουλάχιστον, όπως στην περίπτωση του Αρτσι Γκέμιλ, να υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν ακόμα το παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο και να έχουν το θάρρος να μιλούν. Ανεξαρτήτως του τι θα αποδειχθεί, εμείς θα τους ακούμε.