Δάσκαλε που... δεν δίδασκες (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Η φόρα που πήραν οι επικριτές του Ρεχάγκελ μετά τη νέα απογοήτευση από τους Βέλγους, είναι χωρίς προηγούμενο.
«Βoγγηξαν» οι ραδιοφωνικές συχνότητες από αγανακτισμένους ακροατές που έφτασαν να ζητάνε την κεφαλή του επί πίνακι. Οι περισσότεροι του προσάπτουν «ξεροκεφαλιά» στις προσκλήσεις των ίδιων και των ίδιων. Το περίεργο είναι ότι αυτού του είδους η κριτική εντάθηκε τη στιγμή που ο Γερμανός άνοιξε τις πόρτες και έμπασε μέσα νέο κόσμο.

Κανεισ και για κανέναν λόγο δεν μπορεί να παραμείνει στο απυρόβλητο. Με το εισιτήριο της Δευτέρας δεν γίνεται να ταξιδεύεις και τις επόμενες μέρες της εβδομάδας. Ο Ρεχάγκελ πέτυχε όσα πέτυχε και ορθώς δοξάστηκε γι' αυτά. Το ίδιο και οι ποδοσφαιριστές του χρυσού καλοκαιριού. Αν ο κόουτς αισθάνεται ότι απέναντί τους έχει γραμμάτια ανεξόφλητα, κάνει λάθος. Ο Γκαγκάτσης και ο Ορφανός τούς χρωστάνε. Ο προπονητής χρωστάει στην ομάδα. Τώρα, λοιπόν, που η ανάγκη τον οδήγησε να διαφοροποιήσει τις επιλογές του και να ανοίξει τις πόρτες, γίνεται σε βάρος του η πιο σκληρή κριτική.

Ενταξει, να παραδεχτούμε ότι πρέπει να πάρουν κάποια στιγμή προσκλητήριο ο Ζήκος με τον Στολτίδη και τον Γραμμόζη. Οτιδήποτε άλλο του καταλογιστεί σχετικά είναι υπερβολικό. Η χρησιμοποίηση του Κυργιάκου και του Μπασινά έχει τη λογική της. Τους βάζει να παίξουν, επειδή δεν έχουν την ευκαιρία να το κάνουν κάπου αλλού. Σε φιλικό παιχνίδι κάτι τέτοιο είναι λογικό και ανθρώπινο. Καλά κάνει και προσπαθεί ο ίδιος να βρει ομάδα στον Δέλλα και τον Κυργιάκο. Καλά έκανε και «ξέχασε» τον Τσιάρτα, που έχει τόσο καιρό να παίξει σε κανονικό παιχνίδι.
Η Εθνικη Ομαδα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα κακής επιλογής προσώπων, αλλά κακών ή και ακατανόητων αγωνιστικών επιλογών.

Στο προχθεσινο παιχνίδι αποδείχτηκε πάλι ότι στερούμαστε συγκεκριμένης αγωνιστικής φιλοσοφίας, όταν είμαστε αναγκασμένοι να νικήσουμε σώνει και καλά. Οταν πρέπει να πάρουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων και να βάλουμε γκολ. Οι στημένες φάσεις και οι σέντρες σε «γεμάτες», προετοιμασμένες άμυνες, δεν μπορούν να είναι η μόνη διέξοδος. Εδώ χρειάζεται δουλειά στην οργάνωση του παιχνιδιού, διδασκαλία συστημάτων ανάπτυξης. Να βλέπεις και να καταλαβαίνεις ότι κάτι συγκεκριμένο παίζει η ομάδα. Πήραμε το EURO γιατί ο Ρεχάγκελ σωστά εκτίμησε ότι θεωρητικά αδύναμες ομάδες οφείλουν πρώτα να αμύνονται και στη συνέχεια να ψάχνουν για το γκολ της νίκης. Αυτό το δίδαξε στους διεθνείς. Στον έναν χρόνο που πέρασε, έπρεπε να έχει αρχίσει η διδασκαλία του παρακάτω: πώς κάνουμε επίθεση, πώς κυριαρχούμε στον αντίπαλο. Από όσα είδαμε μετά το EURO, ή ο δάσκαλος δεν δίδαξε ή οι μαθητές είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως...

Με δεδομενο ότι κάμποσες φορές μέσα στα παιχνίδια οι μαθητές πήραν πρωτοβουλίες ερήμην του δασκάλου τους, φαίνεται λίγο δύσκολο να ισχύει το δεύτερο...