Μέτριοι συντηρητές φαντασίας και ονείρων

Ενας τρομερός σαματάς από την κουζίνα ήρθε να απαντήσει στον εξαθλιωμένο Φελίπε. Ο δυστυχής ΜακΦάρλαν, έχοντας πάρει σβάρνα δύο κιούπια λάδι, ένα πιθάρι φέτα, μια χοιρινή και τον Σουηδό μάγειρα, προσπαθούσε να υπερασπιστεί, με όσα μέσα του απέμεναν πια, την τιμή της σκάφης του. Απέναντί του, ο βοϊδούκλας κροτάλιζε τις επτά γλώσσες και τα επτά γλωσσίδια του, καταβροχθίζοντας τα πάντα στο πέρασμά του.

«Μη δίνετε σημασία. Σαχλαμαρίζουν», προσπάθησε να αποσπάσει την προσοχή του Φελίπε ο Αλεξέι: «Πείτε μου αν ξέρετε κάτι». «Θα σου πω τα πάντα για ένα ποτήρι ουίσκι και δύο παγάκια», μουγγάνισε αυτός. «Ελπίζω να είναι η μάρκα σας», του πάσαρε αμέσως ο πρίγκιπας το νταμπλ σκατς ον δε ροκς που είχε εξορύξει από το ειδικό «λύσιμο γλώσσας πληροφοριοδοτών» νεσεσέρ του.

«Ακου τώρα ιστορία», είπε ο Φελίπε, παίρνοντας μια ισχυρή δόση σκωτσέζικου νέκταρ. «Θα το πίστευες ότι πριν από έντεκα χρόνια το βρόμικο αυτό κεφάλι απασχολούσαν τα υψηλότερα των διανοημάτων, οι βαθύτερες των φιλοσοφικών ενατενίσεων; Η λαμπρή, λαμπρότατη πλειάδα του φιλοσοφικού στερεώματος παρέλαυνε νυχθημερόν από τον Ναό του Ηλίου, εκλιπαρώντας απεγνωσμένα τη βοήθειά μου: ο πανεπιστήμων Αριστοτέλης, ο μυστικοπαθής Πλωτίνος, ο θείος Βάνιας, ο μπαρμπα-Στάθης, ο μπαρμπα-Μπεν, ο μπαρμπα-Μυτούσης, ο μπαρμπα-Θωμάς ο Ακινάτης και η καλύβα του, ο διασκεδαστικός Σπινόζα, ο δαιμόνιος Γκλασμάνης, ο κακεντρεχής Λάιμπνιτς, ο γαλήνιος Μοντεσκιέ, ο σαρκαστικός Αμμώνιος Σακκάς, ο εφευρετικός Γκράχαμ Μπελ και, φυσικά, οι πάντα ευχάριστοι αδελφοί Γκρούσο, Τσίκο και Χάρπο Λένιν».

Το χαμόγελο σχηματιζόταν επιτέλους στο χαροκαμένο πρόσωπο του φτωχού Φελίπε –ίσως– για πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό. Μέχρι που πάγωσε.

«Και τότε γνώρισα τη Γυναίκα»

Ενα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο «Ο ΠΑΓΟΣ ή πώς να απολαμβάνετε τα αγαθά του καπιταλισμού χωρίς να χάνετε από τα μάτια σας το στρατηγικό όραμα της αταξικής κοινωνίας», των Ξένου Μάζαρη και Στράτου Μπουλαλάκη από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ακολουθεί ένα μικρό εισαγωγικό: «Στα μινιμαλιστικά καφενεία του Καζακστάν ακόμα συζητούν για την περίπτωση Xenos/Stratos –ανθρώπων σκοτεινών προθέσεων για τους εναπομείναντες προσκείμενους στη σταλινική ηθική. Συχνά στις παράδοξες περιπλανήσεις μου συναντώ κομματιασμένες –εντελώς– αναμνήσεις από αυτούς και συγκινούμαι για εντελώς προσωπικούς “νουάρ” πατριωτικούς λόγους. Η ζοφερή αλήθεια είναι ΜΙΑ: μαρκάρισαν τη ζωή μου, τη συγγραφική μου φλέβα, την παρορμητική μου φλεβίτιδα, το αθέατο τυχοδιωκτικό μου ανεύρυσμα, τον σεναριακό κόσμο των χολιγουντιανών προθέσεων απόδρασής μου. Εγιναν ο μπούσουλας μιας σειράς μυθικών παραισθήσεων, οι ορίτζιναλ υπαίτιοι ενός προτεκτοράτου κομπλεξικών κυττάρων.

Ως συγγραφέας και ΑΝΘΡΩΠΟΣ (κυρίως) αισθάνομαι εξαιτίας του ΠΑΓΟΥ στο στήθος εδώ και χρόνια το βάρος μιας αριστερής πατούσας πολικής άρκτου, γιατί οι συγγραφείς του παγογράφου τόλμησαν να υπερβούν τις αγιοβασιλιάτικες παιδικές μου φαντασιώσεις, ακυρώνοντας καταλυτικά την ηρωική κλίμακα του παλιού μου φίλου Μιχαήλ Στρογκόφ. Οπου και αν ταξίδεψα, η φήμη τους με πληγώνει. Από το μικρό καπνισμένο πανδοχείο των Σκοπίων έως το σεμνό μπανγκαλόου στο Πόγραδετς και απ' το ερπετοφόρο Γιουκατάν του Μεξικού έως την ευχάριστη κωμόπολη Ντιριντάουα της Κεντρικής Αφρικής. Ξέρω, όμως, κατά βάθος πως δεν πρόκειται για “πληγή” συγγραφικού ανταγωνισμού, αλλά για αβάσταχτη νοσταλγία, νοσηρός θαυμαστής πάντα της φυγοκέντρου περιπέτειας σ' αυτούς τους μίζερους καιρούς, τους γεμάτους από μέτριους συντηρητές φαντασίας και ονείρων». ΛΕΒΙΑΘΑΝ ΚΑΜΠΑΚΟΓΚΟΥ

Ο,τι πιο διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό έχω διαβάσει τη χρονιά που μας πέρασε ήταν το βιβλίο «Ο ΠΑΓΟΣ». Ευχαριστώ τον Χρίστο Χαραλαμπόπουλο που μου το δώρισε. Χρόνια πολλά, καλή χρονιά με υγεία και χιούμορ για όλους.