Ολυμπιακός vs Παναθηναϊκός

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχει πρωτάθλημα. Αυτό είναι το κριτήριο στο Ελλάντα. Πήρες το πρωτάθλημα; Αρα είσαι σωστός και όλα εν σοφία εποίησες. Απέτυχες; Πήρες μια μάντρα καρύδια; Τότε, φιλαράκι, είσαι λάθος ό,τι και να λες, ό,τι και να ισχυρίζεσαι.

Ακόμη και αν είχες πρόγραμμα, μέθοδο και συγκεκριμένη φιλοσοφία για να φτάσεις στον στόχο σου από τη στιγμή που… αστόχησες, πέτα τα στα σκουπίδια και πάμε για άλλα. Το θέμα είναι πολύ απλό. Ο Ολυμπιακός έχει την απαιτούμενη υπομονή για να μονοπωλεί τα πρωταθλήματα και να τερματίζει πρώτος.

Γιατί όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, για να παραμείνεις πρώτος χρειάζεται υπομονή. Ολο το διάστημα μέχρι το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη οι «ερυθρόλευκοι» κυνηγούσαν τον Παναθηναϊκό. Λειψοί, αποδεκατισμένοι, πλήρωναν λάθη στην προετοιμασία, στην ενίσχυση του ρόστερ, στις εκτιμήσεις των τραυματισμών βασικών παικτών, πολεμώντας συγχρόνως σε δύο μέτωπα. Πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ.

Μετά τον αποκλεισμό από το Κύπελλο δεν άνοιξε… μύτη! Σαν να μη συνέβη ποτέ το γεγονός. Ούτε μετά τα δύο ατυχή αποτελέσματα στο πρωτάθλημα με αντιπάλους αντικειμενικά υποδεέστερους. Μπορεί να έγραφαν οι δημοσιογράφοι, να έκραζαν τα ραδιόφωνα, αλλά μέσα στην ομάδα δεν ακούστηκε κιχ!

Ούτε θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν στη θέση του Ολυμπιακού βρισκόταν ο Παναθηναϊκός. Να κυνηγάνε δηλαδή από την αρχή οι «πράσινοι» τους «ερυθρόλευκους», να έχουν πει «bye bye» στο Κύπελλο μήνα Οκτώβριο και να αγωνίζονται στο πρωτάθλημα αλλά και στο Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς τον Σισέ, τον Κατσουράνη, τον Λέτο μια μέσα και μια νοσοκομείο, τον Σαλπιγγίδη εκτός και μόνο επιθετικό τον Πετρόπουλο!

Βάλτε το λίγο σαν εικόνα στο μυαλό σας. Αποκλείεται αυτή η ομάδα, δύο βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, με την πλάτη στον τοίχο, να τον νικούσε στο ΟΑΚΑ σχεδόν με τα δεύτερα και να τον προσπερνούσε στη βαθμολογία. Γι' αυτόν τον Παναθηναϊκό το αποκλείω με την ίδια σιγουριά που δεν θα το απέκλεια για τον Παναθηναϊκό περασμένων ένδοξων χρόνων.

Οπως δεν αποκλείω καθόλου το γεγονός αυτή η ομάδα να είχε διαλυθεί! Από τις εσωτερικές διοικητικές και όχι μόνο έριδες. Αγωνιστικά δε, θα παρουσίαζε την ίδια εικόνα που παρουσιάζει η ΑΕΚ. Στον Παναθηναϊκό το πρόβλημα δεν είναι ο Πατέρας που μιμείται τον Κόκκαλη, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Ούτε η αμετροέπεια που διακρίνει και διέκρινε πάντα τις δηλώσεις του Παύλου Γιαννακόπουλου, ούτε το πολυμετοχικό σχήμα. Το πρόβλημα είναι ο τυφλός αυτοσκοπός της κατάκτησης του πρωταθλήματος.

Το πρωτάθλημα καθορίζει τα πάντα. Συμπεριφορές, φιλοσοφίες, συμμαχίες. Τα πάντα! Μόλις γίνει ένα λάθος ή κάποιο στραβοπάτημα που τους απομακρύνει από το «ιερό δισκοπότηρο» του πρωταθλητισμού, η λογική και η ψυχραιμία χάνονται και στις θέσεις τους ξεπροβάλλουν ο παραλογισμός και η επιπολαιότητα. Τα συμφωνηθέντα από κοινού καταρρέουν σαν τα τραπουλόχαρτα.

Ο Ολυμπιακός στην πορεία του τα τελευταία χρόνια δεν έχει λιγότερη ποιότητα ή μικρότερη ποσότητα λαθών από τον Παναθηναϊκό. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι δεν άφησε αυτά τα λάθη να τον καταστρέψουν. Και έτσι σκέπασε τις στραβοτιμονιές με τίτλους.

Ο Ολυμπιακός όταν πριν από πέντε χρόνια έχασε το πρωτάθλημα, δεν παραδέχθηκε ανοιχτά ότι έκανε κάποιο λάθος που του στέρησε τον τίτλο και συνέχισε σαν να μην έγινε τίποτα. Αντίθετα, στον Παναθηναϊκό από εκείνη την ομάδα τα επόμενα χρόνια δεν έμεινε σχεδόν κανείς, σαν να είχαν κάνει λάθος που τερμάτισαν πρώτοι.

Στους «πράσινους» έχεις πλέον την αίσθηση ότι τώρα αν τους έστεφες πρωταθλητές, όλοι θα λιποθυμούσαν κάτω από το βάρος της επιτυχίας. Δεν θα είχαν κάτι άλλο να δώσουν. Η αποστολή τους θα είχε ολοκληρωθεί σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα. Πόσο, όμως, ψηλά μπορείς να πας κοιτώντας μόνιμα τις μύτες των παπουτσιών σου κι όταν συγχρόνως ο αντίπαλος σε έχει πάρει στην κυριολεξία χαμπάρι;