Ολο και πιο ψηλά ο «Iστορικός»

Η διαφορά ανάμεσα στον Πανιώνιο και την ΑΕΚ ήταν ότι ο «Ιστορικός» ήξερε πώς να κερδίσει το παιχνίδι και η «Ενωση» απλώς πώς να μην το χάσει. Ο προπονητής των «κυανερύθρων» ήταν απόλυτα διαβασμένος γι' αυτό το ματς. Η ομάδα του ευτύχησε και προηγήθηκε χτυπώντας στην αχίλλειο πτέρνα της ΑΕΚ, τα στημένα.

Μέσα σε ένα γκρουπ παικτών με κίτρινες φανέλες, ο Μανιάτης κατάφερε να πεταχτεί πιο ψηλά και με κεφαλιά έβαλε μπροστά στο σκορ την ομάδα του. Τα δύσκολα παιχνίδια είναι για τους μεγάλους παίκτες. Αυτοί θα εκμεταλλευθούν τις αδυναμίες του αντιπάλου, αυτοί θα διαβάσουν το παιχνίδι σωστά, αυτοί θα αναλάβουν να πάρουν στις πλάτες τους την ομάδα.

Ο μεγάλος παίκτης είναι αυτός που θα διαβάσει τη φάση και θα πεταχθεί την κατάλληλη στιγμή για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για γκολ. Βάσει αυτού του κανόνα δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαίο ότι ο Λεονάρντο με ατομική ενέργεια τρυπάει την άμυνα του Πανιωνίου και φέρνει το παιχνίδι στα ίσα.

Μόνο που ο Βραζιλιάνος άσος της ΑΕΚ δεν είχε διάρκεια. Είχε, όμως, ο Ριέρα, που καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού έπαιζε σαν τη γάτα με το ποντίκι τους αμυντικούς της ΑΕΚ, διαβάζοντας τις αδυναμίες τους. Αυτός εκμεταλλεύτηκε την αδράνεια, αυτός ανέλαβε να πλασάρει ανεπιτυχώς, αλλά και πάλι αυτός τελείωσε τη φάση.

Μετά το 2-1 η ΑΕΚ δεν υπήρχε. Δεν είχε σχέδιο αντίδρασης και πολύ περισσότερο δεν είχε συγκέντρωση στο παιχνίδι της. Η «Ενωση» δούλεψε στον ανασταλτικό τομέα, αλλά δεν είχε καθόλου βοήθεια από τις άκρες, με αποτέλεσμα οι επιθετικοί με τη μεσαία γραμμή να μην επικοινωνούν.

Αντίθετα ο Πανιώνιος έδειχνε απόλυτη συμμετρία στις κινήσεις του. Το αποδεικνύει περίτρανα ο τρόπος με τον οποίον οι «κυανέρυθροι» πετυχαίνουν το τρίτο γκολ. Ενας Πανιώνιος που για μία ακόμα φορά αποδεικνύει ότι δεν βρίσκεται τυχαία στις προνομιούχες θέσεις της βαθμολογίας.

Ομάδα με σαφή βελτίωση από τις πρώτες κακές αγωνιστικές, ξέρει τι ζητεί μέσα στο γήπεδο και πώς να φέρει σε δύσκολη θέση κάθε αντίπαλο. Ο πρόεδρος Τσακίρης αλλά και εκείνη η εξομολόγηση-δημοσίευση των 3.000 λέξεων με την οποία δικαιολογούσε την απόφασή του να διατηρήσει τον Φερέρα στον πάγκο του Πανιωνίου δικαιώνονται παιχνίδι με παιχνίδι, διάκριση με διάκριση.