Ασκήσεις ζωής επί χάρτου!

Aντόνιο ντε Νίγκρις. Μεξικανός ποδοσφαιριστής. One more in the name of... football. Ενός ποδοσφαίρου που εδώ και χρόνια έχει πάψει να είναι διασκέδαση γι' αυτόν που το υπηρετεί. Που ο ρυθμός και οι υποχρεώσεις του σου απαγορεύουν να χαλαρώσεις, να αφεθείς, να το δεις ως παιχνίδι. Γιατί ως παιχνίδι ξεκίνησε. Το κυνήγι της μπάλας δεν είναι πια ένα χόμπι που μετατράπηκε σε επάγγελμα, αλλά ένα επαγγελματικό καθήκον σκληρού ανταγωνισμού, επίπονο, ψυχοφθόρο, όπως σχεδόν όλα τα επαγγέλματα στις μέρες μας.

Αγωνίζεσαι, ιδρώνεις, οι αντοχές σου αγγίζουν τις κόκκινες απαγορευμένες ζώνες κινδύνου, αλλά έτσι βγαίνουν τα λεφτά τη σήμερον ημέρα. Παντού χορηγοί, σπόνσορες, μάνατζερ, πριμ, έξτρα πριμ, σε κάθε κόρνερ, πλάγιο άουτ, σε κάθε σέντρα και τετ-α-τετ περιμένουν να τα κάνεις δικά σου.

Μέσα σε ένα αχανές μόνιτορ εσύ χτυπιέσαι, στην οθόνη, πάνω κάτω, δεξιά, αριστερά, πλάγια και διαγώνια, και αυτός που είναι στα πλήκτρα και σε κατευθύνει δεν λέει με τίποτα να βαρεθεί και να σταματήσει το παιχνίδι μαζί σου. Εσύ κερδίζεις τους πόντους, αυτός εισπράττει το κέρδη. Η εύκολη κριτική δεν γλιτώνει κανέναν από το άγχος και την πίεση. «Σιγά το πράγμα! Τι κάνουν δηλαδή; Κλοτσάνε μία μπάλα και βγάζουν εκατομμύρια». Μακάρι να ήταν έτσι...

Ο Ντε Νίγκρις είχε πρόβλημα με την καρδιά του. Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτει ο γιατρός Μπουράκ Κουντουρατσίογλου της Ανκαραγκουτσού. Ο Αντόνιο είχε γενετική διαφορά στην καρδιά, ένα είδος δυσπλασίας που μετά τα τριάντα δημιουργεί μεγάλο ρίσκο ξαφνικού θανάτου σε όσα άτομα υποβάλλονται σε καθημερινή σωματική πίεση. Το γνώριζε, αλλά δεν ήθελε να το ξέρει.

Τόσα χρόνια τα είχε πάει περίφημα. Είχε αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο. Ηταν διεθνής με την εθνική ομάδα του Μεξικού. Σε λίγα χρόνια θα τέλειωναν όλα. Θα ξεκουραζόταν όσο ήθελε στο τέλος αυτού του «μαραθωνίου» απολαμβάνοντας τα κέρδη από τους κόπους τόσων ετών. Από τα υπερατλαντικά ταξίδια, τις προετοιμασίες με τις ομάδες, τους αγώνες, τις αγωνίες και τα άγχη σε κάθε νέο ξεκίνημα, από τους τραυματισμούς και τις δοκιμασίες. Δεν πρόλαβε.

Χάθηκε στις τελευταίες στοές ενός λαβυρίνθου στον οποίο ο ίδιος επέλεξε να μπει, αλλά το νήμα της ζωής του δεν έφτανε για να τον οδηγήσει μέχρι την έξοδο. Αλλά δεν θα μπορούσε να κάνει και διαφορετικά. Πώς αλλιώς θα κέρδιζε τα προς το ζην; Δεν ήταν δα και ο Μέσι ή ο Ιμπραΐμοβιτς να έχει λύσει τα οικονομικά προβλήματά του. Ενας ποδοσφαιριστής αξίας ήταν, όπως χιλιάδες στον χώρο, που πάλευε για το κομπόδεμα.

Να μαζέψει πέντε-δέκα παράδες, να έχουν αυτός και η οικογένειά του όταν με το καλό θα σταματούσε να κλοτσάει το τόπι. Ο Ντε Νίγκρις δεν διαφέρει σε τίποτα από αμέτρητους σκληρά εργαζόμενους σε πολλούς τομείς, το ιατρικό ιστορικό των οποίων τούς έχει προειδοποιήσει, αλλά αυτοί παραμένουν στις επάλξεις.

Που κανονικά (άραγε τι να σημαίνει στις μέρες μας «κανονικά»;) θα έπρεπε να τρώνε υγιεινά, να κοιμούνται περισσότερες ώρες, να μην υποβάλλονται σε δοκιμασίες, να μην αγχώνονται και να μην στρεσάρονται, να δουλεύουν λιγότερο και σε καλύτερες συνθήκες, να μην εκνευρίζονται και να κάνουν πράγματα που τους ξεκουράζουν και τους γαληνεύουν.

Ασκήσεις ζωής επί χάρτου! Γιατί στον πραγματικό πόλεμο της καθημερινότητας τα γραμμάτια και οι επιταγές καθορίζουν το πόσο θα εργάζεσαι και όχι ο γιατρός. Τα δάνεια, οι υποχρεώσεις, τα ενοίκια, οι πιστωτικές, τα σχολεία και τα φροντιστήρια των παιδιών κρατούν τις ιατρικές εξετάσεις μας και χαμογελούν χαιρέκακα. Πού και πού κερνάνε και κανένα υπογλώσσιο...