Ενα και να καίει...

Nα και μια ορθολογική κίνηση από τον κόουτς. Κάλεσε στην αποστολή τον Γκαλίτσιο και τον Τζαβέλλα. Κίνηση σωστή, διότι έτσι και του παθαίνουν τίποτα ο Βύντρα και ο Σπυρόπουλος δεν υπήρχε καμία επιλογή για να τους αντικαταστήσει. Η αλήθεια όμως είναι ότι στο πιο κρίσιμο παιχνίδι η Εθνική ομάδα πηγαίνει χωρίς δύο βασικούς, τον Τοροσίδη και τον Σεϊταρίδη, χωρίς τον πιο έμπειρο τερματοφύλακά της, τον Χαλκιά, χωρίς μία από τις βασικές επιλογές στην επίθεση, τον Αμανατίδη, και χωρίς μια καλή εναλλακτική επιλογή στη μεσαία γραμμή, τον Πατσατζόγλου.

Ολα τούτα συνιστούν ένα σημαντικό πρόβλημα για την Εθνική ομάδα. Είναι να τρέμει κανείς στην ιδέα να πάθουν κάτι την τελευταία στιγμή είτε ο Κατσουράνης είτε ο Καραγκούνης. Το πρόβλημα της χαμηλής παραγωγής παικτών έρχεται και πάλι στην επιφάνεια. Ισως είναι μάταιο να το συζητάμε τις παραμονές του πιο κρίσιμου παιχνιδιού που καλείται να δώσει η Εθνική μας. Οπως και να το κάνουμε, όμως, η περιορισμένη παραγωγή παικτών αφήνει το αποτύπωμά της στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και του στερεί σημαντικές επιλογές που ίσως άλλαζαν την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια...

Στο ματς της Τετάρτης ο Αλεξέι Μιχαϊλιτσένκο θα χρειαστεί να εγκαταλείψει την αμυντικογενή τακτική του και να βγάλει την ομάδα του κάποια μέτρα μπροστά. Με τον Χατσερίντι και τον Κούτσερ στο κέντρο άμυνας, υπάρχουν πολλά περιθώρια να βγούμε στην κόντρα και να βρεθούμε φάτσα με τον Πιάτοφ. Στοιχηματίζω ότι, αν δεν ήταν η πίεση του κόσμου, ο Ουκρανός κόουτς θα έπαιζε και πάλι επιφυλακτικά απέναντί μας.

Ο Οτο Ρεχάγκελ έχει βρει πάνω-κάτω έναν τρόπο για να καταστήσει συμπαγή την άμυνά μας. Χρεώνει σε κάθε σέντερ μπακ έναν επιθετικό της Ουκρανίας και αφήνει ελεύθερο τον Μόρα να «σκουπίζει». Οι Ουκρανοί, αν και γενικά είναι ψηλά κορμιά, δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερες ικανότητες στο ψηλό παιχνίδι. Μοιραία ο κόουτς σκέφτεται πως είναι προτιμότερο να τους χτυπήσει στον αέρα χρησιμοποιώντας τον Χαριστέα από το να στηριχθεί στην ταχύτητα του Σαλπιγγίδη.

Σε κάθε περίπτωση, εφόσον οι Ουκρανοί ανεβάσουν την άμυνά τους λίγο πιο ψηλά, η παρουσία του Φάνη Γκέκα κρίνεται, κατά τη γνώμη μου, απαραίτητη. Ο Φάνης, παίζοντας στο όριο του οφσάιντ, περιμένει μια συρτή μπαλιά για να βγει στην πλάτη της ουκρανικής άμυνας. Αυτή τη φορά οι Καραγκούνης και Κατσουράνης, που ασφαλώς θα είναι επιφορτισμένοι με περισσότερα ανασταλτικά καθήκοντα, θα πρέπει να βρουν την ευκαιρία να περάσουν κάποιες συρτές πάσες στον κενό χώρο. Αλλος τρόπος, εκτός από τα γεμίσματα, για να σπάσει η άμυνα των γηπεδούχων δεν υπάρχει.

Λύσεις θα αναζητηθούν από τα μπασίματα του Σαμαρά, που όμως πολλές φορές χάνουν τη σημασία τους επειδή ο άσος της Σέλτικ κρατάει παραπάνω απ' όσο χρειάζεται την μπάλα. Η Εθνική δεν πρόκειται να εκβιάσει το ματς αφήνοντας ακάλυπτα τα νώτα της. Ισα ίσα, θα περιφρουρήσει τον Τζόρβα και θα παίξει ακόμα πιο κλειστά, πιο συντηρητικά. Η κόντρα επίθεση απαιτεί ταχύτητα.

Αν μείνει στον πάγκο ο Σαλπιγγίδης, η ταχύτητα στην περίπτωσή μας αποκτά μία και μόνη διάσταση: το ξεπέταγμα του Γκέκα στις πάσες που γίνονται στην πλάτη της άμυνας. Το σχέδιο μοιάζει μονοσήμαντο, αλλά είναι το μόνο εφαρμόσιμο και γι' αυτό ρεαλιστικό. Οσο η μπάλα ταξιδεύει στον αέρα με «ελαφριές» μπαλιές από την άμυνα στην επίθεση θα περιμένουμε να συμμαχήσει μαζί μας η τύχη.

Αν πάει χαμηλά ο Σαμαράς, θα διευκολυνθεί στο «ένας εναντίον ενός» και ο Γκέκας θα απειλεί να κάνει γκολ τη μισή κάθετη πάσα που θα περάσει από μπροστά του. Δεν λέω, είναι ελάχιστα κολακευτικό να βλέπεις τόσα χρόνια την Εθνική ομάδα και να έχει όλους κι όλους δύο τρόπους για να σπάσει τις αντίπαλες άμυνες και να πετύχει γκολ.

Ακόμα αυτούς έχουμε και με αυτούς θα πάμε στο μεγάλο ματς της Τετάρτης. Εδώ που τα λέμε, μεγαλύτερη αξία έχει πως έχουμε τον τρόπο να κρατάμε την άμυνά μας χωρίς παθητικό. Από εκεί θα ξεκινήσει το παιχνίδι της Τετάρτης. Οσο για το γκολ, θυμίζω ότι και στο Εuro της Πορτογαλίας τούς ίδιους τρόπους είχαμε για να το βάλουμε...