Κρίμα για τον Μέλμπεργκ και τον Ολυμπιακό

Ο Ολυμπιακός δεν αιφνιδιάστηκε. Το φημολογούμενο μπάσιμο της Σταντάρ στα πρώτα 15 λεπτά που θα δημιουργούσε προβλήματα στον Ολυμπιακό δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που μπήκε δυνατά στο παιχνίδι, συγκεντρωμένος και αποφασιστικός. Χρειάστηκε μόλις μία κακή εκτίμηση του Μέλμπεργκ, ίσως το τρίτο ή τέταρτο σοβαρό λάθος στην καριέρα του, για να μπει μπροστά στο σκορ η Σταντάρ με τον Μποκανί. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι Βέλγοι δεν είχαν καταφέρει όχι απλώς να κάνουν ευκαιρία, αλλά ούτε να πατήσουν με σοβαρές αξιώσεις την περιοχή του Ολυμπιακού.

Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να αντιδράσει. Εδειξε να μη σοκάρεται από το γκολ, αλλά δεν είχε τους παίκτες στη μέρα τους που θα μπορούσαν να γυρίσουν ένα τέτοιο παιχνίδι. Ο Γκαλέτι έδειχνε να ζορίζεται, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρεί την μπάλα, ώσπου αντικαταστάθηκε. Από τον Φετφατζίδη, ο οποίος δεν περίμενε να παίξει παραπάνω, πόσω μάλλον να αγωνιστεί στα σαλόνια του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά στον φετινό Ολυμπιακό όλα γίνονται. Αρνητικός στο πρώτο μέρος και ο Ντουντού, ο οποίος έδειχνε να θέλει να κάνει περισσότερα απ' όσα απαιτεί ο ρόλος του, με αποτέλεσμα να κάνει πολύ λίγα σωστά. Ο Ραούλ Μπράβο ανέβαινε, αλλά ξεχνούσε να γυρίσει, ο Γκαλίτσιος δεξιά δεν το επιχειρούσε κι ο Οσκαρ ήταν στον συνηθισμένο ρόλο του «αφού όλοι τρέχουν, ας κάτσω να τους παρακολουθώ».

Δύσκολα θα γυρίσεις ένα ματς Τσάμπιονς Λιγκ όταν δεν είσαι πλήρης. Ή, για να είμαστε περισσότερο ειλικρινείς, όταν δεν έχεις μπακ απ παικτών για μια τέτοια διοργάνωση. Δύσκολα όταν αντιμετωπίζεις μια ομάδα σαν τη Σταντάρ, η οποία δεν μπορώ να καταλάβω τι ποδόσφαιρο θέλει να παίξει. Ή κάθε φορά που πάω να καταλάβω, αυτό που τελικά αντιλαμβάνομαι μου προκαλεί στενοχώρια. Γιατί όταν παίζεις σε έναν τέτοιο θεσμό με έναν αντίπαλο που έχει επιστρατεύσει παίκτες από τις εφεδρείες για να μπορέσει να αντεπεξέλθει και εσύ 45 λεπτά παίζεις τουρλουμπούκι πίσω, δεν είναι Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο απ' ό,τι έκανε στο δεύτερο μέρος. Η κυκλοφορία γινόταν σωστότερα, ο Γκαλίτσιος ξεθάρρεψε, ο Ντουντού έγινε ο Βραζιλιάνος που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, ο Μαρέσκα ανέβασε την απόδοσή του και ο Φετφατζίδης σε ρόλο αντι-Γκαλέτι έδειξε ωριμότητα. Ο Ολυμπιακός έφτιαξε φάσεις κι αν ήταν λίγο πιο τυχερός, θα μπορούσε να σκοράρει στις φάσεις του Μέλμπεργκ και του Μαρέσκα. Από τον Ολυμπιακό έλειπε ο παίκτης που θα πλαισίωνε τον Μήτρογλου, ο παίκτης που θα κάλυπτε τους διαδρόμους και θα βοηθούσε την επίθεση να λειτουργήσει καλύτερα. Ο δεύτερος ή ο κρυφός σέντερ φορ. Ο Οσκαρ δεν ανταποκρίθηκε πότε σε αυτόν τον ρόλο.

Οταν στο παιχνίδι κλήθηκαν να μπουν ο Στολτίδης και ο Γ. Παπαδόπουλος ήδη η ομάδα έδειχνε σημάδια κόπωσης από την προσπάθεια, πράγμα λογικό, και δύσκολα θα μπορούσε να ξαναβρεί τον αγωνιστικό προσανατολισμό της. Ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να προσέξει και το δεύτερο γκολ, διότι υπάρχει και η περίπτωση ισοβαθμίας με τη Σταντάρ. Ο Ολυμπιακός από αυτό το ματς τι να κρατήσει; Απολύτως τίποτα. Απλώς να μην ξεχάσει ότι παραμένει φαβορί για την πρόκριση. Αν όλα κυλήσουν λογικά, θα περάσει. Εκτός κι αν «αυτοκτονήσει».